Réttur - 01.10.1972, Qupperneq 31

1949, þ.e. áður en Peking „hallaði sér að
Moskvu”, höfðu þau ekki í hyggju að viður-
kenna þá kínversku ríkisstjórn sem væri
bæði kommúnísk og andsnúin hagsmunum
erlendra kapítalista. Hún var álitin af þess-
um sömu stjórnarvöldum „handbendi sov-
ézkrar heimsvaldastefnu" (Acheson) löngu
áður en hún gerði bandalag við Sovétríkin.1’
Þótt þorri kínversku þjóðarinnar hefði lagzt
á sveif með kommúnistum héldu ráðamenn
í Washington fast við þá kaldastríðskenningu
sína að stjórn þeirra væri óþjóðleg, hand-
bendi útlends stórveldis, þ.e. að Kínverjar
væru ekki Kínverjar! Þessi kenning var talin
staðfest til fullnustu árið 1950, eftir samn-
ingagerðina við Sovétríkin, og alveg sérstak-
lega eftir að Kóreustyrjöldin hófst um mitt
sumar. Þá tók Bandaríkjastjórn af öll tví-
mæli um að hún mundi beita herveldi sínu til
verndar „stjórn" Tshang Kæ-sheks á Taiwan.
Hinn 27. júní birti Truman forseti hina sögu-
frægu stríðsyfirlýsingu sína gegn Kínverska
alþýðulýðveldinu: „Hernæmu kommúnistar
Formósu, væri það bein ógnun við veldi
Bandaríkjanna. Samkvæmt því hef ég gefið
7. Kyrrahafsflota Bandaríkjanna fyrirskipun
um að hindra allar aðgerðir þeirra gegn For-
mósu". Þessi yfirlýsing var fæðingarvottorð
innilokunarstefnunnar gagnvart Kína og op-
inber sönnun þess að Bandaríkjastjórn hygð-
Hversu Sovétríkjunum var annt um Jögmæti"
Kuomintangstjórnarinnar sést m.a. af því að þau
héldu stjórnmálasamþandi við hana fram ,,í rauðan
dauðann". Þegar Peking og Tientsin féllu I hendur
kommúnista í janúar 1949, var sovézku ræðis-
mannsskrifstofunum þar lokað. Og þegar Nanking
komst á vald þeirra í apríl s.á. fylgdi sovézki
amþassadorinn stjórn Kuomintang til Kanton, meðan
sendimenn allra annarra rikja héldu kyrru fyrir í
Nanking. Um sama leyti gerðu Sovétríkin samning
við Kuomintang um verzlunar- og námuréttindi í
Sinkiang!
ist um ókominn tíma styðja tilkall hins „meg-
inlandslausa" Tshang Kæ-sheks til þess að
vera eini „sanni" fulltrúi hinna 600 miljóna
Kínverja á alþjóðavettvangi.
A því herrans ári 1950 var m.ö.o. grunn-
ur lagður að hinni ofstækisfullu fjandskap-
arstefnu Bandaríkjanna gagnvart „Rauða
Kína". Þessi stefna átti drýgstan þátt í að ýfa
öldur kalda stríðsins á næstu árum: Galdra-
trúin, kennd við McCarthy, breiddist óðfluga
út í sjálfum Bandaríkjunum. Hægri armur
repúblikanaflokksins ól óspart á henni með
ásökunum í garð ríkisstjórnar Trumans þess
efnis að hún hefði eftirlátið kommúnistum
Kína fyrir „hlægilega lágt verð" — rétt eins
og það væri sjálfsagður hlumr að Banda-
ríkjunum bæri húsbóndavald í Höll hins
himneska friðar. I stað þess að takast á við
myrkrahöfðingjann og púka hans tóku for-
sprakkar demókrata að kyrja sömu særing-
arnar og afneita fyrri skýringum sínum á
sigri kínversku byltingarinnar. Varautanríkis-
ráðherra yfir málefnum Austurlanda, Dean
Rusk, komst svo að orði í ræðu 18. maí 1951,
að: „Pekingstjórnin gæti verið rússnesk lepp-
stjórn — eins konar Mansjúkóleppur í stærri
útgáfu. Hún er ekki kínversk. Hún hefur
engan rétt til að tala fyrir munn Kína ...
Þjóðernissinnastjórn Kínverska lýðveldisins
(Formósa) ... er sannari fulltrúi mikils meiri-
hluta Kínverja".1’ Þegar haft er í huga að
Kínastefna voldugasta ríkis heims byggðist
í fulla tvo áramgi á þessari kostulegu sögu-
skýringu, verður ekki komizt hjá að viður-
kenna að mikil er makt myrkranna — í
höfuðvígi heimsvaldastefnunnar.
I framhaldi þessa máls í næsta Réttarhefti
verða raktir þættir úr sögu Kínamálsins, unz
keisarinn í Hvíta liúsinu hélt til fundar við
páfann í Peking — Canossa okkar tíma.
Tilvitnun eftir D. Horovitz; op. cit. bls. 30.
223