Morgunblaðið - 05.02.2006, Blaðsíða 69

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 5. FEBRÚAR 2006 69
MINNINGAR
við sig vinnu og gera eitthvað fyrir
sjálfan sig. Eggert og Hjalli unnu vel
saman og voru miklir vinir. Það er
gæfa krakkanna í „Mini-Lú“ að eiga
Eggert að núna þegar þau hafa
misst stjórnanda sinn, kennara og
vin.
Um leið og við kveðjum einstakt
ljúfmenni vottum við eiginkonu
Hjálmars og fjölskyldunni allri inni-
lega samúð og þökkum þeim fyrir
þann tíma sem sjálfsagt var tekinn
frá þeim og notaður, m.a. í son okk-
ar.
Halla Júlía Andersen og
Baldvin Kristjánsson.
Hann Hjalli var góður maður.
Fyrir fjórum árum, þegar ég ákvað
að læra á trompet, var ég sendur í
tíma hjá Hjalla. Okkur kom strax vel
saman og ég held að annan eins
mann sé ekki hægt að finna. Hann
var alltaf glaður og hann á vini í
hundraðatali. Á hverjum virkum
morgni fór hann niður í Hvítasunnu-
kirkju og bað til Guðs og Jesú, því að
eitt af því sem að prýddi hann var
sterk og sönn trú. Hann var vinur
allra og sáttur við allt. Hann var líka
stjórnandi Litlu Lúðrasveitarinnar,
„Mini-Lú“ og þar kynntist ég honum
vel. Tónlist spilaði stóran þátt í lífi
hans og hann naut þess að kenna
hana.
Nú kennir Eggert Björgvinsson
okkur. Hann var náinn samstarfs-
maður og vinur Hjalla en Hjalli hafði
smátt og smátt verið að láta sveitina
í hendur hans.
Það mun ekki líða sá dagur sem ég
minnist ekki Hjalla, því að gleyma
svo góðum og yndislegum manni er
ekki hægt. Ég samhryggist eigin-
konu hans, fjölskyldu og vinum. En
það er ljóst að nú er hann kominn á
staðinn sem hann trúði á, í faðm
Guðs.
Megi sál hans vera blessuð að ei-
lífu.
Arnar Baldvinsson.
Hjálmar Guðnason var einhver
heilsteyptasti persónuleiki sem ég
hefi kynnst á lífsleiðinni. Hann var
sjálfum sér samkvæmur frá upphafi
til enda. Hann átti óþrjótandi and-
lega auðlegð sem hann miðlaði
ótæpilega af til samborgara sinna,
hárra sem lágra, án þess að vænta
endurgjalds. Hann var manna fyrst-
ur til þess að fyrirgefa mótgerðir og
biðja menn fyrirgefningar ef svo bar
til. Hann treysti Guði og orðum Bibl-
íunnar og fól Drottni vegu sína og
allt sitt líf í orðsins fyllstu merkingu.
Hjálmar var gæddur afburða sam-
skipta- og tónlistargreind eins og
þeir vita best sem þekktu hann.
Hann hafði brennandi áhuga á
kristniboði og lagði sjálfur allt sitt
afl í að útbreiða fagnaðarerindið um
Jesú Krist. Framanrituðu til útlist-
unar langar mig að tilgreina tvö
dæmi.
Árið 1994 var ég með Hjálmari á
fjölmennum fundi á Akureyri þar
sem kristniboð var á dagskrá. Svo
skipuðust mál að sitt sýndist hverj-
um um hvaða leiðir væru heilla-
drýgstar og hvaða tækni kæmi að
bestum notum til öflugs kristniboðs.
Hjálmar hlustaði á orðræður manna,
en lagði fátt til málanna í byrjun. Svo
fór þó að lokum að hann stóð upp og
kvaddi sér hljóðs. Síðan rétti hann
sessunaut sínum trompet sitt – það
hljóðfæri fylgdi honum hvert sem
hann fór – og bað viðkomandi að
spila lag. Sessunauturinn greip
trompetið og blés kröftuglega og ár-
angurinn var í öfugu hlutfalli við erf-
iðið. Önnur eins óhljóð hélt ég að
ekki væri hægt að ná út úr trompeti
eins og þau sem kölluð voru fram í
þetta sinn. Þá tók Hjálmar trompet
sitt og blés undurfallegt lag – menn
heilluðust. Að loknu laginu lét
Hjálmar trompetið síga, leit yfir
hópinn og sagði: ,,Vinir, mig langar
að benda ykkur á það, að það er ann-
að að eiga hljóðfæri en að kunna að
spila á það“. Þessi sannindi bað hann
menn að hafa í huga þegar þeir
ígrunduðu hvernig best væri að
kynna fagnaðarerindi Jesú Krists
fyrir landi og þjóð. Þessi lexía
Hjálmars hafði slík áhrif að haft var
á orði að fundurinn hefði skipst í tvo
meginkafla: Fyrir og eftir lúður!
Í janúar, nánar tiltekið sunnudag-
inn 22., var ég við guðsþjónustu í
hvítasunnukirkjunni í Vestmanneyj-
um. Stjórnandi hennar og ræðumað-
ur var Hjálmar Guðnason. Í prédik-
un sinni rakti hann lífshlaup sitt frá
þeim tíma sem hann gafst Jesú
Kristi – en það var árið 1977. Hjálm-
ar hafði þá komið á samkomu í
Hvítasunnukirkjunni og fengið fyr-
irbæn. Nokkru síðar þegar hann var
í bíltúr með vini sínum leiftruðu
þessi orð úr Jóhannesarguðspjalli,
14. kafla og 6. versi, í huga hans og
endurómuðu um alla veru hans:
Jesús segir við hann: ,,Ég er vegurinn,
sannleikurinn og lífið. Enginn kemur til
föðurins, nema fyrir mig. „
Hjálmar greip í vin sinn og hróp-
aði: ,,Óli! Óli! Ég er búinn að finna
það sem ég hef leitað að allan tím-
ann. Jesús er vegurinn, sannleikur-
inn og lífið. Engin kemur til föðurins
nema fyrir hann!“
Frá þessari stundu urðu þeir
Hjálmar og Jesús Kristur óaðskilj-
anlegir vinir og féll aldrei skuggi á
það samband þeirra.
Ræðu sinni lauk Hjálmar með
svofelldum orðum: „Vinir, ég er ekki
leitandi maður lengur. Fyrir 29 ár-
um fann ég það sem ég hafði leitað
að allt mitt líf fram að þeim tíma.
Þetta nýja líf með Jesú er ekta og
það er varanlegt. Þetta líf með Jesú
er það sem allir verða að eignast.“
Ekki grunaði mig á þessari stundu
að þetta yrði hans síðasti vitnisburð-
ur og hans síðasta guðsþjónusta.
Þegar ég spurði andlát Hjálmars
hljómaði vitnisburður hans í huga
mér: Ég hef fundið það sem ég leit-
aði að!
Hjálmar átti lifandi samfélag við
Jesú – það vissi ég og hafði séð óræk
merki þess í lífi hans fyrir löngu.
Á þessari stundu hefur Hjálmar
litið Guð og mun dvelja í eilífri dýrð
með Jesú Kristi. Hann mun aldrei og
getur aldrei glatast! Hann er kom-
inn heim! Við munum sjást aftur!
Fyrirheit Guðs standa og eru
áreiðanleg. Þau eru huggun harmi
gegn.
Gísli Jóhannes Óskarsson.
Að morgni föstudagsins 27. janúar
var ég vakinn klukkan rúmlega sjö
og mér tilkynnt að vinnufélagi minn
og vinur til rúmlega þrjátíu ára,
Hjálmar Guðnason, væri látinn. Ég
varð fyrst orðlaus en svo hálfdofinn.
Ég hafði kvatt hann kvöldið áður
glaðan og hressan, eins og í öll þau
skipti sem við köstuðum kveðju hvor
á annan í meira en þrjátíu ár. Mér
var falið að láta aðra vinnufélaga
hans vita en áður en ég treysti mér
til þess lét ég nokkurn tíma líða.
Er ég kom til Vestmannaeyja um
haustið 1970 og tók við Tónlistar-
skóla Vestmannaeyja lágu leiðir
okkar Hjalla fljótlega saman. Hann
lék á trompet með miklum ágætum
og með sérlega fallegum tón. Við fór-
um fljótlega að leika saman í Landa-
kirkju, hann á trompetinn, ég á org-
elið. Það var mér ljóst frá upphafi að
þar fór einstakt ljúfmenni og góður
drengur. Hann var loftskeytamaður
og vann hjá Landsímanum á Loft-
skeytastöðinni. Hann hafði kennt
nokkra tíma á viku hjá Tónlistar-
skólanum áður en ég tók við skól-
anum og hélt hann því áfram eftir að
ég kom. Þegar gosið reið yfir fór allt
skólaskipulag út í veður og vind og á
þeim tíma lék Hjálmar stórt hlut-
verk á Loftskeytastöðinni, sem enn
er í minnum haft.
Árið 1977 var starf Tónlistarskól-
ans löngu komið í fastar skorður eft-
ir umrót gossins en tónlistarkenn-
arar höfðu þá komið og farið, sem
ekki er mjög æskilegt. Fór ég því til
Hjálmars og innti hann eftir því
hvað þyrfti að koma til svo hann
hætti á Loftskeytastöðinni og kæmi
til Tónlistarskólans og sneri sér ein-
göngu að kennslu auk þess að stofna
skólalúðrasveit. Sem betur fer var
hugur hans allur meira og minna í
tónlistinni svo hann lét til leiðast án
mikillar fortölu, enda kannski orðinn
leiður á vaktavinnunni á Loftskeyta-
stöðinni. Þetta var mikil gæfa fyrir
Tónlistarskólann og samfélagið hér í
Eyjum því hér var kominn maður
sem lifði fyrir starf sitt og átti sér-
lega gott með að vinna með börnum.
Hann var vakinn og sofinn yfir starf-
inu og spurði aldrei hvað hann fengi
fyrir þetta eða hitt. Hann var af
þeirri kynslóð sem mat vinnuna
númer eitt.
Ég á magrar góðar minningar um
samstarf okkar Hjálmars sem ekki
verða raktar hér en að lokum vil ég
þakka fyrir frábært samstarf sem
aldrei féll skuggi á og óska Döddu og
eftirlifandi fjölskyldu hans Guðs
blessunar.
Guðmundur H. Guðjónsson.
Hjalli var tónlistarkennarinn
minn frá haustinu 2000. Hann var
næstum alltaf í góðu skapi og var
mjög þolinmóður. Hann var mjög
vinalegur maður. Hann sagði alltaf
að hann gæti séð þegar ég var að
blása rétt í hljóðfærið mitt því þá
komu spékopparnir hjá mér í ljós.
Þegar hann var ekki með gleraugun
á sér þá kom stundum fyrir að hann
lék vitlausa tóna því hann sá ekki á
blaðið. Hann gleymdi nefnilega oft
gleraugunum sínum eða jafnvel
týndi þeim. Ég held að hann hafi
verið búinn að prufa 3–5 gleraugu
sem ég vissi af.
Í ferðalögum var mjög sérstakt að
hann svaf næstum eins og barn, allt-
af beinn og á bakinu og hraut. Síð-
ustu tónleikarnir sem hljómsveitin
hans lék á var við verðlaunaafhend-
ingu íþróttamanns ársins í Vest-
mannaeyjum fyrir 16 dögum. Síð-
asta æfingin sem hann var með var
daginn áður en hann féll frá. Á þess-
ari æfingu sagði hann við mig að
hann myndi sjá mig daginn eftir í
tíma og á æfingabúðum sem áttu að
vera á föstudagskvöldið. Um föstu-
dagsmorguninn beið ég eftir að hitta
hann í tíma en fékk sorgarfréttirnar
um klukkan hálftíu.
Ég sakna Hjalla mjög mikið og er
mjög sorgmæddur yfir því að hann
skuli vera látinn. Ég er viss um að
hann er í himnaríki ef það er til því
hann var svo góður maður.
Ágúst Sölvi Hreggviðsson.
Þau eru orðin þrjátíu árin sem ég
hef starfað með Hjálmari Guðna-
syni, sem hér er minnst.
Það var bjart yfir honum, stutt í
brosið og hláturinn. Hann var vinnu-
samur, ósérhlífinn og alltaf að.
Stundum í kapphlaupi við klukkuna,
en alltaf björguðust hlutirnir. Hann
var svolítill dellukarl. Sökkti sér þá
ofan í viðkomandi viðfangsefni og
setti sig vel inn í hlutina.
Þau tvö áhugamál hans sem áttu
hug hans allan voru trúin og tromp-
etið.
Hann lærði ungur að leika á
trompet hjá Oddgeiri Kristjánssyni
og naut síðar leiðsagnar hjá Jóni
Sigurðssyni og fleirum, en var að
miklu leyti sjálfmenntaður. Æfði sig
alla tíð mikið, hafði frábæran, fal-
legan tón og góða tækni. Hann var
frumkvöðull í að leika á trompet fyr-
ir ferðamenn í sjávarhellum Vest-
mannaeyja. Þeir eru ófáir, bæði inn-
lendir og erlendir, sem notið hafa
þeirrar ógleymanlegu upplifunar.
Þar var hann sannarlega á heima-
velli, þekkti hvern lófastóran blett,
enda sannur eyjamaður og unni
sinni heimaslóð.
Hann kenndi á blásturshljóðfæri í
áratugi, stjórnaði Lúðrasveit Vest-
mannaeyja í áratug og Skólalúðra-
sveit Vestmannaeyja frá stofnun
hennar árið 1978 til dauðadags.
En trompetið var hans sérgrein
og frá honum er sprottinn margur
góður trompetleikarinn.
Hjálmar og vinur hans, Ólafur
Gränz, urðu vitni að upptökum
Heimaeyjargossins árið 1973. Þeir
brölluðu margt saman. Það var gam-
an að fylgjast með þeim á þjóðhátíð-
inni 1976, þar sýndu þeir svo um
munaði að það er hægt að skemmta
sér án áfengis. Fjörið var mest í
þeirra tjaldi og þeir héldu lengst út,
en varirnar á Hjálmari voru orðnar
þrútnar eftir næturlangan trompet-
leik.
Seinna frelsaðist Hjálmar og gekk
í Hvítasunnusöfnuðinn. Í því var
hann sannur sem og í öðru sem hann
gerði.
Við fyrstu kynni vakti það athygli
mína að hann sagði yfirleitt: „Bless á
meðan,“ þegar hann kvaddi. Mér
fannst þetta í fyrstu svolítið skrýtið,
en við nánari íhugun fann ég hvað
þetta er í raun falleg kveðja. Ég
votta fjölskyldu hans mína dýpstu
samúð við skyndilegt fráfall hans.
Hjálmari þakka ég samfylgdina.
Bless á meðan.
Stefán Sigurjónsson.
Þitt ljúfa nafn mig laðar nær
að leita til Kristur kær
og þrýsta í elsku þér við barm
með þessum veika trúararm.
Mig langar að minnast bæna-
félaga míns og trúarhetjunni Hjálm-
ari Guðnasyni eða Hjalla á Hól eins
og hann var alltaf kallaður, hér í
nokkrum orðum. Ég kynntist Hjalla
fyrir mörgum árum síðan. Fyrst
þegar við komum í trúboðsferð með
unglingahópnum í Veginum. Nokkr-
um árum seinna kom krakkahópur-
inn úr Veginum í trúboðsferð til
Eyja. Meðan á ferðinni stóð bauð
Hjalli öllum hópnum í ferð á Bravó
og var farið að Bjarnarey og til baka.
Allir krakkarnir fengu að stýra og
vakti það mikla lukku.
Á ferðum mínum til Eyja var
Hjalli alltaf mættur klukkan 7.00 á
bænastundir í Hvítasunnukirkjunni.
Þegar búið var að laga kaffið og lesa
úr Biblíunni var beðið fyrir bænar-
efnum. Ég trúi því að allar þær bæn-
ir sem beðnar hafa verið fyrir Eyja-
mönnum og öðrum séu heyrðar af
Drottni vorum Jesú Kristi. Þegar ég
var í einni vinnuferð þarna ásamt
vinnufélaga mínum var okkur boðið
til kvöldverðar á Hól. Mikil blessun
var það fyrir okkur að koma á Hól og
fá mjög góðan kvöldverð og andlega
uppfyllingu í orði Guðs. Það var líka
mikil ánægja fyrir okkur Hjalla að
geta komið inn í Skipalyftu og beðið
fyrir vinum okkar þar. Betri mann
en Hjalla til þessa verks, er erfitt að
finna. Það er mikill söknuður fyrir
okkur sem eftir erum að missa svona
sterkan Guðs mann og trúarhetju.
Elsku Dadda, og aðrir aðstandend-
ur, ég votta ykkur mína dýpstu sam-
úð. Megi góður Guð styrkja ykkur
um ókomna tíð.
,,Lífið er mér Kristur og dauðinn
ávinningur“ segir Páll í Filippibréf-
inu 1:21.
Eiríkur Sveinn Tryggvason.
Enginn veit hvenær kallið kemur,
þegar við verðum burtkölluð úr
þessu jarðlífi. Þótt vinur minn Hjalli
á Hól hafi öllum að óvörum verið
kallaður héðan til skapara síns geri
ég ráð fyrir að hann hafi verið
reiðubúinn. Hann var sannur trú-
maður og heill í trú sinni.
Alla ævi safnast í sjóð minninga,
góðar minningar og aðrar lakari. All-
ar mínar minningar sem tengjast
Hjalla eru góðar. Vinátta okkar
spannar marga áratugi. Hjalli var
einstaklega góður félagi og tryggur.
Greiðvikinn úr hófi fram og vildi allt-
af greiða götu annarra. Margar góð-
ar ferðir hef ég farið með Hjalla á
sjó, til veiða og í úteyjar. Betri og
traustari félaga var vart hægt að
hugsa sér. Í minningunni lifa margir
frábærir dagar við úteyjar í blíðu og
sælu sumarveðri. Trompetleikur í
Klettshelli. Príl, sig og eggjasnatt í
Bjarnarey fyrir mörgum árum. Klif-
ur í Lat, Stóra-Örn og aðra kletta og
dranga. Margar ferðir í Hrauney í
snatt og lundaveiði, þótt oft væri
meira spjallað en veitt. Fjöldi skoð-
unarferða um Eyjarnar, sem áttu
hug hans allan, lifa í minningunni
enda var Hjalli mjög fróður um ör-
nefni og sögu Eyjanna.
Þótt ekki hafi alltaf verið mulið
undir vin minn Hjalla hef ég fáa
þekkt sem voru glaðari í sinni en
hann. Ég minnist hans sem síbros-
andi og þegar hann hló hló hann með
öllum líkamanum og smitaði frá sér
með glaðværð. Þannig vil ég minnast
hans og muna.
Söknuður og sorg fylgir vinamissi
en sárust er sorg Döddu og fjöl-
skyldunnar. Ég veit þó að trú þeirra
mun hjálpa þeim og ég bið þeim
blessunar.
Ragnar Jónsson.
Elsku Hjalli draumapabbi, eins og
ég kallaði þig oft á mínum uppvaxt-
arárum, það er svo erfitt að trúa því
að þú sért ekki lengur hjá okkur, þú
varst svo stór og ómissandi hluti af
lífi mínu. Það er svo margs að minn-
ast og ég gæti skrifað um svo margt
um hversu frábær þú varst mér og
um öll ferðalögin sem við fórum á
Draumnum, rútunni sem við áttum
saman fjölskyldurnar. Það eru alveg
ógleymanlegar stundir og munu allt-
af eiga stóran sess í hjarta mínu.
Mér finnst ég svo lánsöm að hafa
fengið að kynnast þér, þú varst svo
brosmild og hjartahlý persóna. Ég
var eins og hálfgerður heimalningur
á Hól öll mín uppvaxtarár, þar sem
ég og Magga vorum óaðskiljanlegar
alla tíð og við krakkarnir lékum okk-
ur öll mikið saman. Þið Dadda voruð
alltaf svo traust og það skein af ykk-
ur góðmennskan, þegar ég kom til
Eyja eftir að ég flutti til Reykjavík-
ur. Þá var alltaf ómissandi að koma á
Hólinn í heimsókn og alltaf galdraði
Dadda fram dýrindis kræsingar eins
og henni einni er lagið. Eins finnst
mér svo vænt um Bravóferðina sem
ég og Rut dóttir mín fórum með þér
fyrir rúmu ári. Það var svo skemmti-
leg ferð, hún Rut er svo oft búin að
tala um þessa bátsferð á Bravó. Okk-
ur fannst svo gaman mæðgunum í
ferðinni og þú spilaðir svo fallega á
trompetið í hellinum, ég er svo þakk-
lát fyrir að hafa fengið að fara í
þessa ferð með þér.
Elsku Hjalli, það er svo óendan-
lega sárt að þurfa að kveðja þig, mér
finnst svo ótrúlegt að ég eigi ekki
eftir að hitta þig aftur. En þú lifir
alltaf í minningu okkar og ég er svo
þakklát fyrir allar yndislegu stund-
irnar sem við höfum átt saman.
Guð geymi þig, elsku heimsins
besti Hjalli, þín
Sonja.
Ég ætla að minnast
vinkonu minnar Guð-
rúnar Oddsdóttur,
Unnu, eins og hún var ávallt kölluð,
með nokkrum orðum.
Hún var mér trygg vinkona allt
frá barnæsku.
Við hjónin áttum margar
skemmtilegar stundir með þeim
Unnu og Sigga bæði heima og eins á
ferðalögum innanlands.
Gestrisni þeirra hjónanna var
GUÐRÚN
ODDSDÓTTIR
✝ Guðrún Odds-dóttir fæddist í
Reykjavík 13. júní
1933. Hún lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans við
Hringbraut 28. jan-
úar síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Fríkirkj-
unni í Reykjavík 3.
febrúar.
meiriháttar og Unna
var frábær í að útbúa
glæsilegt veisluborð,
hún hafði einnig gam-
an af því að skoða
heiminn og núna síð-
ast í desember í heim-
sókn til Odds sonar
síns í Ameríku.
Andlegt þrek henn-
ar var ótrúlegt og því
hélt hún fram á síð-
ustu stund.
Guð blessi minningu
hennar.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
(D. Stef.)
Innilegar samúðarkveðjur til
Sigga, Hildu, Héðins, Odds, Önu og
barnabarna.
Gróa Magnúsdóttir.