Morgunblaðið - 07.12.2006, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. DESEMBER 2006 45
Nú er móðir mín látin, hún var ein
af hvunndagshetjum þessa lands.
Kallið kom frekar óvænt, en sjálf-
sagt ert þú hvíldinni fegin. Þú gekkst
vongóð í gegnum lífið, þótt á móti
hafi blásið. Alla tíð stóðst þú með
mér og studdir mig.
Móðir mín lifði tímana tvenna, hún
fæddist í Bolungarvík 1915 og ólst
þar upp ásamt systkinum sínum. Í
þá tíma byrjuðu allir sem vettlingi
gátu valdið að vinna þegar vinnu var
að fá, sem var einna helst á sumrin
við að þurrka saltfiskinn. Móðir
hennar missti snemma sjón og hjálp-
aði móðir mín henni við heimilis-
störfin sem voru margvísleg. Þá var
eldað við mó og kol, skólp borið til
sjávar, þvegið á bretti og vatn sótt
langar leiðir í þvottinn. Árið 1939
eignaðist hún soninn Jóhannes með
Alberti Magnússyni. Þau slitu fljótt
samvistum og fluttist hann suður áð-
ur en ég fæddist. Hún hélt heimili
með foreldrum sínum, þar til faðir
hennar lést. Að skólagöngu minni
lokinni fluttumst við suður ásamt
Steina móðurbróður mínum. Réð
hún sig sem ráðskona hjá eldri
manni og fékk Steini leigt herbergi
þar. Við vorum þar í nokkur ár, eða
þar til maðurinn veiktist og fór á
Karítas Guðjónsdóttir
✝ Karítas Guð-jónsdóttir fædd-
ist í Bolungarvík
hinn 24. júní 1915.
Hún lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
hinn 28. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Sigríður
Kristjánsdóttir ætt-
uð úr Múlasveit í
Austur-Barða-
strandarsýslu og
Guðjón Jensson frá
Dýrafirði. Þau
bjuggu allan sinn búskap í Bol-
ungarvík. Systkini Karítasar eru
öll látin, en þau voru Böðvar,
Elísabet, Guðrún, Steinþór, Ás-
geir og Kristján.
Sonur Karítasar er Jóhannes
Albertsson, f. 17. ágúst 1939,
kona hans er Jósefína Hafsteins-
dóttir.
Útför Karítasar verður gerð
frá Aðventkirkjunni við Ingólfs-
stræti í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
spítala. Næstu árin
leigði hún með Steina
bróður sínum þangað
til þeim var sagt upp
húsnæðinu. Flosnaði
litla fjölskyldan þá
upp og þurftum við að
búa hvort á sínum
staðnum í u.þ.b. þrjú
ár því erfitt var að fá
húsnæði á þessum ár-
um, en fengum loks
leigð tvö herbergi með
eldhúsaðgangi og
fluttist ég til hennar
þangað.
Móðir mín braust í gegnum lífð
með elju og dugnaði, á hrakhólum
með húsnæði. Hún starfaði meðal
annars í Verkamannaskýlinu gamla
og Ísbirninum. Upp úr 1970 leigðu
hún og Elísabet systir hennar sam-
an, þar af síðustu 18 árin á Norður-
brún 1. Elísabet lést árið 1999. Á
Norðurbrúninni tók móðir mín virk-
an þátt í félagslífinu og vann meðal
annars til fjölda verðlauna með liði
sínu í boccia. Þú stóðst þig ávallt vel í
þínu lífi og kvartaðir ekki.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Jóhannes.
Í dag kveð ég þessa vænu konu og
trúsystur eftir að hafa þekkt hana
vel fjöld ára. Hún lét hvorki mikið yf-
ir sér né tranaði sér fram. Var hæg-
lát, fremur hlédræg, mikill mannvin-
ur, trúuð, kirkjurækin, trygglynd og
vanaföst. Átti til dæmis jafnan sitt
ákveðna sæti í kirkjunni. Væri hún
fótafær var sæti hennar aldrei autt.
Ákveðin var hún þó og vissi vel viti
sínu, hjálpsöm alltaf, hjarthlý og
gestrisin.
Aldrei heyrði ég hana leggja
nokkrum illt til, fremur bera í bæti-
fláka, væri á einhvern hallað. Enda
bar aldrei skugga á samskipti okkar
öll þessi ár. Hennar verður saknað í
kirkjunni. En nú er hún farin. Ég
kveð hana með virðingu og þakklæti.
Blessuð sé minning hennar.
Kæru ættingjar og ástvinir. Við
sendum ykkur innilegar samúðar-
kveðjur. Guð blessi ykkur öll.
Sólveig og Jón Hjörleifur.
Ég var ekki hár í
loftinu, 3–4 ára gamall,
á dagheimili farinn að
segja hetjusögur af
þessum stórmerkilega
afa mínum þannig að meira að segja
fóstrurnar slógust í hóp áheyrenda
með hinum krökkunum sem biðu
spennt á hverjum mánudegi eftir að
heyra af ævintýrum okkar afa
helgina á undan. En ég vildi frá
blautu barnsbeini helst alltaf vera
með afa í sveitinni og tók því illa að
fara í bæinn.
Frá því ég man eftir mér hefurðu
alltaf verið til staðar, lærifaðir, leið-
beinandi og kjölfesta í lífsins ólgusjó.
Eitthvað sem var og ekki breyttist
ár frá ári. Hve lánsamur ég var að
eiga þig að en minningarnar lifa
áfram um ókomna tíð. Frá því ég
man eftir mér allar helgar öll sumur
fram á menntaskólaár og til síðasta
dags var ávallt gott að koma heim á
þennan fasta punkt sem alltaf hefur
verið í tilveru minni. Heimili afa og
ömmu að Hrauni. Minningabrotin
um góðar samverustundir spretta
upp í huganum. Sofandi smápjakkur
í gamla Land Rovernum í farþega-
sætinu hjá afa seint að kvöldi í
miðjum heyskap að raka saman.
Seinna ekki mikið hærri í loftinu að
læra að keyra sama bíl undir leið-
sögn afa. Maulandi saltað selspik og
súrsaða selshreifa, allt sem afi gerði
það vildi ég gera. Ég elti hann eins
og heimalningur, hann var fyrir-
myndin mín, sá sem ég vildi vera.
Með bumbu, að keyra traktor, aka
Land Rover (og skera beygjurnar til
að spara bensínið), lesa straumvatn
og náttúru, veiða á flugu og í net,
skjóta af byssu, reykja pípu og
hlusta á óperur. Ég á eiginlega bara
pípuna eftir, bumban fer vaxandi.
Ekki var ég hár í loftinu þegar ég var
tekinn með á anda- og gæsaveiðar
þar sem ég í fyrstu gegndi hlutverki
augna og eyrna þess gamla og ekki
síst „skothunds“. Enn man ég eftir
því hve stoltur ég var þegar afi út-
hlutaði mér 2 skotum og byssu. Og
mér bent á að í Krókatúninu væru
gæsir og hve sár ég varð þegar
„dauða“ gæsin flaug á brott eftir að
ég hafði bæði skotið hana og snúið
oftsinnis úr hálsliðnum, gæsin náðist
reyndar að lokum og afi sótti mont-
inn en hundblautan lærlinginn. Ég
drakk í mig fróðleik sagnamannsins
sem ávallt gaf sér tíma, tíma til að
deila víðtækri þekkingu sinni. Sögur
Gamla testamentisins, Grettis
sterka og Egils ódæla, Óðins og
Þórs, gamanmál úr æsku hans eða
annar hagnýtur fróðleikur. Hann
hafði þá náðargáfu að fanga athygli,
fræða og miðla þekkingu. Frjálsræð-
ið sem hann veitti í sveitinni var mik-
ið, við máttum ganga í verkfæri og
efni í austurbænum, smíða okkur
leikföng, eða það sem okkur hugnað-
ist. Við þurftum bara að ganga frá
eftir okkur. Hann var tilbúin að
prófa nýjar aðferðir, bæði við veiðar
og ekki síst bústörfin. Nýjar stilling-
ar á heyvinnuvélum eftir torskiljan-
legum notendahandbókum. Já, hann
gafst ekki upp á að prófa. Það eru nú
ekki margir yfir nírætt sem leggja í
að kaupa sína fyrstu tölvu og nota
hana í ofanálag. Hve oft hef ég ekki
velt fyrir mér í hinu daglega lífi hver
kenndi mér hitt og þetta. Hvort sem
það var að leggja net eða hnýta
hnúta. Þú skilur meira eftir en ég á
nokkru sinni eftir að gera mér grein
fyrir en þegar ég er farin að kenna
börnum mínum eitthvað sem þú
kenndir mér forðum er minningunni
haldið á lofti.
Elsku afi, minn góði vinur og læri-
faðir, ég þakka fyrir mörg góð og
ánægjuleg ár, það verður sannarlega
tómlegri tilveran án þín þótt leiðir
skilji að sinni. En ekkert tekur í
Ólafur Þorláksson
✝ Ólafur Þorláks-son fæddist á
Hrauni í Ölfusi 18.
febrúar 1913. Hann
lést 23. nóvember
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Þorlákskirkju í Þor-
lákshöfn 2. desem-
ber.
burtu þær góðu minn-
ingar sem ég á um þig.
Sigurður Tómas.
Jæja, elsku Óli
minn, þá ert þú kom-
inn á þann stað sem
við töluðum oft um.
Mikil var sú gæfa þeg-
ar ég kynntist þér og
þinni fjölskyldu. Er ég
kom að Hrauni 1960 að
leita að vinnu sem
kaupakona var ég nú
bara krakki með
tveggja ára stúlku með í farteskinu
og var mér strax tekið sem fjöl-
skyldumeðlimi og komið fram við
mig jafnt og aðra. Svo má ekki
gleyma stelpunum þínum, þær
þurftu oft að taka við mínu verki sem
móðir og fannst þér ég ekki standa
mig í því stykki, þú lést mig vita það
alveg eins og þú værir að tala við þín-
ar eigin dætur.
Mig langar að þakka þér fyrir all-
ar stundirnar sem við áttum saman,
en þú gast hlustað á mig í tíma og
ótíma og sagðir alveg hvað þér
fannst um hlutina og ekki var ég allt-
af sátt, en í dag sé ég að það var mik-
ið til í því sem þú sagðir. Aftur segi
ég takk fyrir að vera mér sem faðir
og dóttur minni afi. Ég sendi Helgu,
dætrum þínum og fjölskyldum
þeirra mínar innilegustu samúðar-
kveðjur. Þín vinkona
Lillý.
Undirrituð og tvíburasystir mín,
komum fyrst að Hrauni í Ölfusi um
tveggja ára aldurinn, en til sumar-
dvalar hjá Óla og Helgu, 9 ára. Það
var alltaf jafn spennandi fyrir okkur
að koma austur og hitta þar allt fólk-
ið á þessu fjölmenna tvíbýli, Hrauni í
Ölfusi. Aldrei minnist ég þess að Óli
segði styggðaryrði við okkur krakk-
ana eða skammaði okkur. Þarna
dvöldum við í góðu yfirlæti á sumrin
og í öðrum fríum til 15 ára aldurs.
Ófáir hvolparnir, sem við höfðum
með heim og glöddu ungar sálir.
Ólafi búnaðist vel og var hann með
kýr þar til fyrir fáum árum og sá um
fjósið alla tíð. Hann hafði líka gaman
af ræktun trjáa og annars gróðurs.
Einnig ritaði hann greinar í blöð og
tímarit til síðasta dags. Hann tók
tölvuna, þetta ómissandi nútíma-
tæki, í þjónustu sína og ritaði grein-
ar sínar í hana. Þegar ég hafði eign-
ast börn sjálf, voru þau ávallt jafn
velkomin og við systurnar og for-
eldrar okkar höfðu verið. Eiga þau
margar góðar minningar frá heim-
sóknum til þeirra og dvalar í litla
sumarhúsinu, sem foreldrar mínir
reistu sér í Hraunslandi við Ölfus-
ána.
Alltaf var jafn gaman að koma í
heimsókn til Óla og Helgu og sama
fannst eiginmanni mínum og áttu
þeir oft skemmtilegar samræður um
hin ýmsu málefni. Hann hafði á orði
að Óli hefði lítið sem ekkert breyst
allan þann tíma, sem þeir þekktust.
Oft höfum við hjónin rætt um það
hversu ern þau Óli og Helga eru,
þrátt fyrir háan aldur.
Tvíburasystir mín, Anna Marie,
sem búsett er á Sikiley, hefur oft á
orði, þegar við heyrumst, gömlu
góðu tímana hjá Óla og Helgu. Alltaf
var farið í heimsókn að Hrauni, þeg-
ar að hún hefur komið til landsins og
er hugur hennar nú hjá Helgu og af-
komendum hennar. Börnin mín og
systur minnar, sem hingað hafa
komið, minnast Óla með hlýhug og
votta Helgu og öðrum aðstandend-
um dýpstu samúð og þakka fyrir all-
ar skemmtilegu stundirnar, sama
gerir eiginmaður minn, sem staddur
er við vinnu sína á sjó.
Edda María Guðbjörnsdóttir.
Hann Ólafur Þorláksson bóndi á
Hrauni í Ölfusi, vinur minn, er lát-
inn, háaldraður. Þó svo að það sé lífs-
ins gangur að menn komi og fari, þá
er það alltaf þannig einhvern veginn
að maður er aldrei viðbúinn þegar
andlátsfregnin berst og vinur fellur
frá. Það hríslast um mann harmur og
söknuður. Ég hitti Óla síðast í nóv-
ember og ekki fannst mér þá, að það
væri fararsnið á honum. Alltaf urðu
fagnaðarfundir þegar við hittumst
og aldrei skorti okkur umræðuefni.
Óli fylgdist mjög vel með þjóðmálum
og þeirri umræðu sem var á dagskrá
í fjölmiðlum á hverjum tíma. Við
komum okkur fyrir í eldhúskróknum
á Hrauni, en þar hafði okkur liðið vel
í mörg ár og þessi mikli öðlingur og
Helga eiginkona hans tekið á móti
mér og vinum gegnum árin.
Ég kynntist Óla bónda árið 1971
og var það fyrir milligöngu ömmu
minnar, Ástríðar Andrésdóttur, sem
vann hjá Tobba í kjötbúðinni Borg
en þar höfðu þeir bræður lagt upp
lax í mörg ár. Ég var aðeins 14 ára
gamall og hafði ekki hugmynd um
hvað biði mín sem vinnumaður hjá
Óla bónda en fljótlega rann upp fyrir
mér að ég var dottinn í lukkupottinn,
því á Hrauni var tvíbýli og á hinum
bænum var bróðir Óla, Karl og áttu
þeir bræður eiginkonur, sem voru
systur. Þeir bræður áttu myndarleg-
an hóp barna sem sum hver voru á
aldur við mig og ennþá heima. Á
þessum árum stunduðu þeir bræður
veiðar á laxi í net og var oft spenn-
andi fyrir ungling eins og mig frá
Reykjavík, að fá að fara með út á ána
og vitja netalagna. Hraunslandið var
áður en brúin kom yfir ósa Ölfusár
mikil náttúruparadís og naut ég þess
og fékk ég að stunda fuglaveiðar í
flóanum niður af Hrauni í mörg ár.
Ég og Óli fylgdumst vel með hvor
öðrum þó að árin æddu frá okkur, og
urðu 35 fram að andláti vinar míns.
Ég kom ótal sinnum í heimsókn, og
alltaf var tekið á móti mér og mínum
vinum eins og höfðingjar væru á
ferð.
Óli var hafsjór af fróðleik, og ekki
lá Óli á liði sínu að svala forvitni
minni um sögu fyrri alda, og kannski
sérstaklega nábýlið við Kaldaðar-
nesflugvöll. Ég fékk að heyra að í
upphafi 18. aldar hefði danskt her-
skip strandað á Hraunsskeiði, sem
var gríðarstórt, með 190 manna
áhöfn. Alveg fram til ársins 1950
sagði Óli mér að nokkrar fallbyssur
hefðu sést í fjörunni í landi Hrauns á
stórstraumsfjöru. Eitt af því for-
vitnilegasta sem Óli sagði mér frá
var þegar Bandaríkjamenn hertóku
þýskan kafbát á Atlantshafi og
sigldu honum áleiðis til Bandaríkj-
anna, en skelltu honum uppí fjöruna
á Hrauni, árið 1944, trúlega til við-
gerða, og er ekki ólíklegt að þarna
hafi Bandaríkjamenn náð nýjustu
Enigma-dulmálsvél Þjóðverja. Þetta
var kafbáturinn U-505. Minningarn-
ar um Óla vin minn hrannast upp og
það er af svo mörgu skemmtilegu að
taka að manni er vandi á höndum.
Hér læt ég staðar numið og þakka
þér Óli, kæri vinur, fyrir frábærar
samverustundir síðustu 35 árin og
óskar þér góðrar ferðar í þína hinstu
för.
Að lokum sendi ég, fjölskylda mín
og vinir, innilega samúðarkveðju til
Helgu, eiginkonu Óla vinar míns, og
dætra hans.
Hjörleifur M. Jónsson.


 

 




 
 
 

  

Hljóð ég höfði drúpi,
heyrði ég andlátsfregn.
Gata löng er gengin,
góður horfinn þegn.
Átti hjartaylinn
öllu er vinnur bót.
Andans blóm sem uxu
upp af visku rót.
Páll G. Guðjónsson
✝ Páll G. Guð-jónsson, fyrr-
verandi kaup-
maður, fæddist í
Hellukoti á Vatns-
leysuströnd 8. jan-
úar 1918. Hann lést
á Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi 31.
október síðastlið-
inn og var útför
hans gerð frá
Hafnarfjarðar-
kirkju 6. nóvem-
ber.
Margir tengdu tryggðir
traustar við þinn rann.
Mundu arineldinn
er þar jafnan brann.
Gott var eldri og yngri
að eiga við þig tal.
Vakti von og gleði
vist í þínum sal.
Raktir aldrei raunir,
ræddir lítt um sár
er þú hlaust um ævi,
eða runnin tár.
Allt var yfirunnið,
áfanga var náð.
Trú á tilgang lífsins
trú á drottins náð
(Elín Vigfúsdóttir frá Laxamýri)
Svavari, Skúlínu og allri fjölskyldu
Páls frænda míns sendi ég sam-
úðarkveðjur.
Hulda Guðmundsdóttir
(Pálssonar).
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skilafrestur | Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast
fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi
eða þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss
er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Myndir | Ef mynd hefur birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd er ráðlegt að
senda hana á myndamóttöku: pix@mbl.is og láta umsjónarmenn minning-
argreina vita.
Minningargreinar