Morgunblaðið - 23.03.2007, Blaðsíða 42

42 FÖSTUDAGUR 23. MARS 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Eiríkur MortenÞórðarson
fæddist í Reykjavík
hinn 3. nóvember
1959. Hann lést af
slysförum hinn 13.
mars síðastliðinn.
Foreldrar Eiríks
eru Erla Þorvalds-
dóttir skrif-
stofumaður, f. 4.9.
1942, og John Þórð-
ur Waag Krist-
insson sjómaður, f.
29.1. 1933, d. 9.4.
2004. Eiríkur var
elstur af fjórum börnum þeirra
hjóna, hin eru: 1) Oddur Þorvald-
ur, f. 13.1. 1962, dætur hans eru
Oddný María og Lína. 2) Anna
María, f. 11.11. 1964, börn hennar
eru Erla Ingibjörg og Tyler Þór.
3) Þuríður, f. 22.11. 1965, sonur
hennar er Ástþór Tryggvi. Fóst-
ursystir Eiríks er Stella María
Guðbjörnsdóttir, börn hennar eru
Gunnhildur Líf, Elísabet Birta,
Kristófer Bjarmi og Róbert Dag-
ur.
Eiríkur giftist árið 1981 Lill
Gunn Martinussen frá Noregi,
þau skildu. Dóttir Eiríks og Lill
Gunn er Avona María sérkennari,
f. 30.7. 1980. Eiríkur hóf sambúð
árið 1984 með Pálínu K. Þórarins-
dóttur frá Ísafirði, f. 6.9. 1951.
Foreldrar hennar voru Þór-
arinn Jónsson frá Siglufirði og
Eiríkur ólst upp í Breiðholtinu.
16 ára gamall fór hann á sína
fyrstu vertíð til Tálknafjarðar og
tveimur árum síðar bar æv-
intýraþráin hann til Nýja-
Sjálands og þar vann hann ýmis
störf tengd sjómennsku á annað
ár. Síðan lá leiðin á vertíð á Suð-
ureyri. Eins og við var að búast
um unga menn blundaði útþrá og
ævintýramennska í Eiríki og
lagði
hann lagði land undir fót og
flutti til Norður-Noregs árið 1979
– þar fæddist honum einkadótt-
irin og þar bjó hann og starfaði
þar til hann kom alkominn heim
árið 1984.
Fljótlega eftir heimkomuna
höguðu örlögin því svo að Eiríkur
kynntist eftirlifandi sambýliskonu
sinni og flutti vestur á Ísafjörð,
þaðan stundaði hann sjómennsku
og á annan áratug sem skipstjóri
á bátum í eigu vinar síns og fé-
laga Kristjáns Andra Guðjóns-
sonar, nú síðast Björgu Hauks ÍS.
Eiríkur lærði plastbátasmíð og
var mikill áhugamaður um allt
sem tengdist tölvum og tölvu-
tækni. Þá var Eiríkur eftirsóttur
skipstjóri á sjóstangaveiðimótum
og bar oft verðlaun frá borði sem
aflahæsti skipstjórinn á þeim mót-
um..
Útför Eiríks verður gerð frá
Ísafjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Ingibjörg Sig-
urgeirsdóttir frá Ísa-
firði bæði látin, eig-
inmaður Ingibjargar
er Þorgrímur
Guðnason, búsettur
á Hlíf, Ísafirði. Bróð-
ir Pálínu sammæðra
er Sigurgeir Bjarni
Árnason, f. 11.4.
1953, börn hans eru
Oddgeir Már, Árni
Hlöðver og Jóna
Ingibjörg.
Pálína var alin
upp af móðurfor-
eldrum sínum, Sveinsínu B. Guð-
mundsdóttur og Sigurgeiri B.
Halldórssyni á Ísafirði, sem bæði
eru látin.
Eiríkur gekk sonarsonum Pál-
ínu í föðurstað, þeir eru. 1) Almar
Þór, nemi við MÍ, f. 2.12. 1987. 2)
Brynjar Þór, nemi við MÍ, f. 4.7.
1989. 3) Fannar Þór, nemi við GÍ,
f. 4.5. 1994.
Fóstursynir Eiríks, synir Pálínu
eru 1) Ingi Þorgrímur Guðmunds-
son f. 31.5. 1970, sambýliskona
Berglind Ýr Aradóttir, dóttir
þeirra er Birta Kristín, f. 8.6.
2006. 2) Óttar Gunnarsson, f. 2.4.
1976, sambýliskona Guðrún Lín-
berg Guðjónsdóttir.
Börn Óttars eru Nótt Þórunn, f.
28.7. 1998, Mikael Alf, f. 9.3.
2000, og Tristan Orri, f. 12.5.
2002.
Elsku Eiki minn.
Það er svo erfitt að koma réttum
orðum á blað, enn eitt höggið skall á
fjölskyldu okkar.
Mikið áfall var að fá þessar válegu
fréttir af þér elsku sonur, þegar syst-
ur þínar Anna María og Þuríður
ásamt Stellu Maríu frænku þinni
komu til mín og sögðu mér frá ham-
förunum. Við biðum og biðum eftir
fréttum um að þú og ungi maðurinn
sem með þér var á Björgu Hauks
mynduð finnast á lífi, en fréttin kom
að þið væruð látnir báðir, sem var erf-
itt að kyngja.
Núna þakka ég guði fyrir að þið
fundust og að fá að sjá þig í hinsta
sinn, eiga með þér stund og kveðja
þig og fylgja þér síðasta spölinn.
Þú varst alltaf svo góður og hjálp-
samur við mömmu þína og alla sem
áttu erfitt og lést alltaf sjálfan þig
bíða þar til síðast, alveg sama hvað
það var, þú varst alltaf til staðar.
Og þín er sárt saknað af systkinum
þínum, mökum og börnum þeirra,
ættingjum þínum sem eru búsettir
hérlendis og erlendis, Ingu systur,
Bjarna og fjölskyldu þeirra í Noregi,
Hönnu föðursystur þinni og Dennis í
Englandi og Jónu systur og Dave í
Iowa í Bandaríkjunum.
Ég veit að það verður tekið vel á
móti þér af okkar ástkæru ættingjum
sem farnir eru þennan veg.
Við munum ávallt varðveita ást-
kæra dóttur þína, Avonu Maríu, sem
á eftir að ganga í gegnum erfiðan
tíma.
Guð varðveiti Pöllu og strákana
þína, Fannar, Brynjar, Almar, Inga
og Óttar.
Mína hinstu kveðju sendi ég þér,
elsku drengurinn minn.
Sorgin og söknuðurinn eftir ástvini
fer aldrei … við lærum bara að lifa
með því.
Elsku Eiki minn, ég mun geyma
þig í hjarta mínu um alla tíð.
Þegar lífið slokknar,
þá sorgin inn skýst.
Oft þá andlitið blotnar,
því sorginni engin orð fá lýst.
Sorgin eftir skilur í hjartanu holu,
sem ekki er hægt að fylla upp í með vindgolu.
Maður getur ekki verið hennar þegn
en þó vill hún fylgja manni lífið út í gegn.
Loks kemur gleðin,
þá birtir til,
svo jafnvel við dánarbeðinn,
er hægt að kunna á því skil.
(Aurora Borealis, 1986)
Þín
mamma.
Síðkvöldin löng
sit ég við gluggann og hugsa til þín.
Stjarnanna blik lýsir af himnum niður til
mín,
huga mér í hverf ég til þín.
(Höf. Ó.G.)
Elsku Eiríkur, það er svo sárt að
hugsa til þess að nú sért þú farinn frá
mér.
Það er margt sem ég hefði viljað
gera öðruvísi, margt sem ég átti eftir
að segja þér og svo ótalmargt sem við
áttum eftir að gera saman.
Um hugann fara ótal hugsanir frá
okkar fyrstu kynnum, þar ber alltaf
hæst hvað þú varst mér góður og
hvað þú lagðir á þig til að hjálpa mér í
gegnum tíðina með alla strákana
mína. Við vorum ólík á margan hátt
en bættum hvort annað upp, ég elsk-
aði þig afar heitt þótt ég hafi á stund-
um átt erfitt með að sýna þér það.
Ég kveð þig með djúpri þökk og
virðingu.
Sofðu rótt ástin mín.
Þín
Pálína.
Ég man eftir því þegar þú tókst
mig með þér á sjóinn, ég var fjögurra
ára. Við vorum að prófa nýja bátinn,
Björgu Hauks. Við fengum okkur ís
og fórum saman í Djúpið.
Það var það besta og skemmtileg-
asta sem við gerðum saman.
Ég man líka eftir því að amma var
alltaf eitthvað að kvarta við þig, pass-
aðu hann. Hann hefur aldrei farið á
bátinn áður. Þú svaraðir bara þannig,
ekki kvarta svona mikið, hann er í
góðum höndum. Og það var satt, ég
var í bestu höndum sem hægt var að
vera í.
Ef þú gast ekki lifað af í þessu
óveðri þá hefði enginn í öllum heim-
inum lifað þetta af.
Hefði veðrinu bara seinkað um
eina klukkustund værir þú enn þá hjá
mér, ömmu Almari og Brynjari.
Ég elskaði þig afar, afar mikið.
Þinn afastrákur,
Fannar Þór.
Elsku afi.
Við munum sakna þín alveg ótrú-
lega mikið en okkur finnst gott að
eiga svona margar góðar og
skemmtilegar minningar saman. Það
var svo gaman að fara með þér og
gefa kindunum og líka þegar við feng-
um að fara með þér í smásiglingu á
bátnum þínum að veiða. Við elskum
þig elsku afi okkar og finnst rosalega
sárt að þú sért farinn frá okkur. Við
hugsum til þín alla daga og það verð-
ur voðalega tómlegt að vera á Ísafirði
um páskana án þín elsku afi. Við
söknum þín rosa mikið og vonum að
þér líði vel uppi hjá guði.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson)
Þín barnabörn,
Nótt, Þórunn og Mikael.
„Sigurður var sjómaður.“ Ég
hrökk upp úr hugleiðingum mínum
og hugsaði: Hvaðan kom Bubbi?
Þetta var bara síminn hjá Eika
bróður, þetta átti vel við hans kímni-
gáfu og líka það að hann var mjög
hreykinn af því að vera sjómaður og
ekkert væl.
Eiríkur Morten Þórðarson
Þegar við fæðumst
er líf okkar sem
óskrifað blað. Aðeins
eitt vitum við í upphafi, að einn dag-
inn munu síðustu orðin verða rituð,
lífið mun taka enda. Kveðjustundir
eru alltaf erfiðar og sárt er að horfa
á eftir ástvinum. Stórt skarð hefur
nú verið rofið í fjölskylduna okkar,
Stella amma hefur skrifað sín síð-
ustu orð. Hún barðist hetjulega síð-
astliðinn mánuð eftir bráð veikindi.
Lífssaga Stellu ömmu er löng og
innihaldsrík, það er því af svo
mörgu að taka þegar hennar er
minnst. Hún var einstök og mark-
aði djúp spor í líf okkar. Fyrst kem-
ur upp í hugann hve mikill fjör-
kálfur hún var. Það var alltaf stutt í
grínið og gleðina. Við eigum eftir að
sakna stríðnissvipsins og smitandi
hlátursins er hún með sínum ein-
staka húmor lyfti samverustundum
upp á hærra plan. Við söknuðum
hennar og Guðmundar afa mikið
síðastliðið gamlárskvöld er þau
drógu sig í hlé en síðastliðin ár hafa
þau verið hjá okkur þetta kvöld og
svo sannarlega kryddað og lífgað
upp á það. Það hljómar kannski öf-
ugsnúið að elsta fólkið hafi verið
öflugast á gamlárskvöld, en þannig
Sigurveig Stella
Konráðsdóttir
✝ Sigurveig StellaKonráðsdóttir
fæddist í Reykjavík
28. febrúar 1922.
Hún andaðist á
Landspítalanum í
Fossvogi þriðjudag-
inn 13. mars sl.
Útför Stellu fór
fram frá Fossvogs-
kirkju þriðjudaginn
20. mars sl.
var það bara og er
lýsandi fyrir kraftinn
í gömlu hjónunum á
níræðisaldri.
Umhyggja hennar
fyrir öðru fólki var
mikil og hún fylgdist
vel með öllum í kring-
um sig því hún vildi
að öllum liði vel. Hún
fylgdist vel með Óðni,
áttunda langömmu-
barni sínu og okkur
þykir mjög vænt um
að hún átti rúmt eitt
ár með honum. Við
munum verða dugleg að segja hon-
um sögur af langömmu sinni og
sýna honum myndir til að halda
minningu hennar á lofti.
Stella amma gat líka verið al-
vörugefin þótt hún sýndi síður þá
hlið á sér. Alltaf var hægt að leita
ráða í viskubrunni hennar. Hún
hefur upplifað þá martröð sem eng-
inn óskar sér, að missa eigið barn,
og markaði sá missir djúp spor í líf
hennar og Guðmundar afa. Það sár
grær ekki en fólk lærir að lifa með
því. Vonandi sitja þau mæðgin nú
saman í faðmi hvort annars.
Stella amma var nútímaleg kona.
Hún fylgdist vel með núinu og
heimsmálunum. Hún vildi alltaf
reyna nýja hluti og því var t.d. ein-
staklega gaman að bjóða henni í
mat og ræða heitustu málefni dags-
ins yfir tilraunaréttum.
Hún var sannkölluð ættmóðir
sem kunni vel að njóta þess sem líf-
ið gaf og staldraði aldrei lengi við
það neikvæða. Það er engin kona
eins og hún og hún verður okkur
fyrirmynd svo lengi sem við lifum.
Nú skilja því miður leiðir en minn-
ing hennar lifir í hjarta og huga
okkar um ókomna tíð.
Elsku Guðmundur afi, við vottum
þér dýpstu samúð okkar. Það er
óbærilega sárt að hugsa til þess að
þú hafir ekki Stellu ömmu lengur
þér við hlið. Megi Guð veita þér
styrk í sorg þinni og styrkja þig öll-
um stundum.
Ívar, Guðbjörg og Óðinn.
Elsku amma
Takk fyrir allar góðu minning-
arnar og stundirnar sem við áttum
saman.
Það er erfitt að hugsa til þess að
þú sért horfin á braut og það skilur
eftir mikið tómarúm í hjarta mínu
sem verður erfitt að fylla, ef það
gerist þá nokkurn tímann.
Fyrir mér varst þú ekki bara
amma mín, heldur líka góð vinkona
og við gátum spjallað mikið saman
um heima og geima.
Þú varst alltaf svo glöð og opin,
og það var gaman að ræða málin við
þig. Þú hafðir alltaf skoðun á öllum
hlutum og varst ófeimin að láta þær
í ljós, allt frá daglegum hlutum upp
í makaval og val á nöfnum á lang-
ömmubörnin þín.
Frá þeim tíma sem ég var í pöss-
un hjá þér í Vesturberginu á ég
margar af mínum bestu æskuminn-
ingum. Pabbi keyrði mig til þín
snemma á morgnana og þú tókst á
móti mér í bleika náttsloppnum og
hvítu háhæluðu inniskónum. Ég var
svo send niður til að ná í Moggann
á meðan þú helltir upp á kaffi og
ristaðir brauð. Svo settistu niður
með Moggann, kaffið og ristaða
þriggjakornabrauðið með smjöri og
eplaskífum. Mogginn var lesinn
spjaldanna á milli og eftir það náði
ég í snyrtibudduna fyrir þig og þú
málaðir þig og lakkaðir neglurnar á
meðan við spjölluðum eða hlustuð-
um á útvarpið.
Íbúðin í Vesturberginu var full af
minningum um liðna tíma og fram-
andi staði þar sem hugur barnsins
fékk mikla möguleika til að nota
ímyndunaraflið. Voru meðal annars
byggðar spilaborgir um alla íbúð,
leikið með hálsmenin þín eða hlust-
að á ævintýri á grammófóninum.
Þú lumaðir ætíð á einhverju góð-
gæti eins og afakexi, kryddköku og
mini-snickers, og ef maður var
heppinn var poppað.
Við spiluðum einnig mikið og
kenndir þú mér að vera ekki tapsár.
Þó að söknuðurinn sé mikill vil ég
samt fagna þinni flottu ævi sem
spannar 85 ár. Þú hefur upplifað
mikið, varst alltaf heilsuhraust og
lífsglöð. Ég mun alltaf minnast þín.
Kær kveðja
Guðný Jenný Ásmundsdóttir.
Elsku amma.
Þegar ég lít til baka er það fyrsta
sem mér dettur í hug „á ég að
hlusta með hægra eða vinstra eyr-
anu?“ Þannig var það þegar maður
kom í heimsókn, þú og afi bæði að
tala í einu og það var eins gott að
vera vel vakandi og fylgjast með.
Oftast tókst það og þó að maður
missti eina – tvær setningar eða
segði já í stað nei voru allir sáttir.
Síðustu fimm vikur hafa verið
erfiðar, það eitt að vera í kringum
þig og heyra ekki í þér var eitthvað
sem ekki passaði. Þá var gott að
finna hlýja hönd kreista sína, vit-
andi það að þú vissir af okkur. Ég
held að það hafi verið tekið vel á
móti þér, nú haldið þið upp á 60 ára
afmælið hans pabba saman – vá
hvað það verður gaman. Ansi margt
að spjalla saman um, allt það sem
hefur gerst sl. 20 ár.
Þið afi áttuð 60 ár að baki sem
hjón, það er ekkert smá. Brúð-
kaupsafmælið var 8. feb. sl. daginn
eftir áfallið. Það var mér svo dýr-
mætt að þið skylduð koma í brúð-
kaupið okkar Jóns í sept. sl. Þó að
veislan væri í sveitinni og svolítið
langt að fara komst þú og ég held
skemmtir þér ágætlega – við Jón
stefnum á 60 árin!
Síðan Gunnar Smári fæddist hafa
heimsóknirnar okkar eðlilega snúist
meira um hann. Það er töluvert
meira fjör í honum en okkur for-
eldrunum. Í einni heimsókninni í
sumar kíktum við út á svalir hjá
ykkur og skoðuðum útsýnið, honum
líkaði vel að fá að hlaupa á stórum
svölunum. En við söknuðum þín í
afmælunum okkar, ég veit að stig-
arnir eru ekki þeir bestu en þú ert
velkomin í næstu afmæli – þú veist
hvenær á að mæta.
Skilaðu kveðju til pabba og gefðu
honum gott knús frá mér.
Elsku afi, ég og strákarnir mínir
vottum þér okkar dýpstu samúð.
Maður saknar ekki nema hafa
elskað.
Ása Dagný.
Ég hef oft núna á undanförnum
dögum hugsað um það hve það eru
mikil forréttindi að lifa lífi eins og
Stella amma hefur gert. Koma
börnum sínum á legg, fylgjast með
barnabörnum og barnabarnabörn-
um svo fjölgandi, heilbrigðum á sál
og líkama. Án þeirra mótvinda sem
nú hrjá mennina. Það er ekki auð-
fengið, til þess þarf manneskjan að
vera lífsglöð og hlæjandi, alvitur og
sjarmerandi. Það fannst mér amma
vera. Þegar ég var lítill var það
ætíð mikið ævintýri að heimsækja
ömmu og afa. Við fórum upp stig-
ann í Vesturbergi, lengst uppi í
Breiðholti, ég hafði aldrei farið
svona hátt í hús áður, ekki svo að
ég muni, og útsýni um allt. Ég var
kominn heim til afa og ömmu, til að
vera í nokkra daga eða bara í kaffi
og kökur. Það var alltaf svo sér-
stakt að koma þar inn. Ekkert
barnadót og ekkert mátti snerta
inni í stofu. Jú, við máttum spila
plötu. En ekki sitja nema á gólfinu
og þegar við stækkuðum máttum
við sitja í rauðu stólunum. Ég man