Morgunblaðið - 24.08.2008, Blaðsíða 10

10 SUNNUDAGUR 24. ÁGÚST 2008 MORGUNBLAÐIÐ
Hanna Birna Kristjánsdóttir fæddist 12. október 1966. Hún
lauk verslunarskólaprófi frá Verslunarskóla Íslands og
stúdentsprófi frá Kvennaskólanum í Reykjavík. Hún nam
stjórnmálafræði við Háskóla Íslands og lauk þaðan BA-
prófi, en M.Sc.-prófi í alþjóða- og Evrópustjórnmálum frá
Háskólanum í Edinborg.
Hanna Birna er oddviti borgarstjórnarflokks Sjálfstæð-
isflokksins í Reykjavík og borgarstjóri Reykjavíkur. Hún
var aðstoðarframkvæmdastjóri Sjálfstæðisflokksins á ár-
unum 1999 til 2006. Árið 2002 var hún kjörin borg-
arfulltrúi og hún hefur verið forseti borgarstjórnar frá
árinu 2006.
Hanna Birna er gift Vilhjálmi Jens Árnasyni og eiga
þau dæturnar Aðalheiði og Theódóru Guðnýju.
Guðfinna Sigríður Kristjánsdóttir fæddist 24. febrúar árið
1964. Hún lærði til meistara í hársnyrtiiðn við Iðnskólann
í Reykjavík og útskrifaðist þaðan 1986. Hún starfaði við
fagið til ársins 2006. Þá starfaði hún í eitt ár á nátt-
úruleikskólanum Krakkakoti á Álftanesi. Guðfinna er gift
Ágústi Svanssyni og eiga þau börnin Margréti Írenu og
Kristján Heiðar.
Tengsl Hanna Birna og Guðfinna eru
dætur hjónanna Kristjáns Ármannssonar
og Aðalheiðar Björnsdóttur. Þær eru að
eigin sögn afar ólíkar en telja að það sé
jafnvel því að þakka hversu samrýndar
þær eru í dag. Guðný Hrafnkelsdóttir
ræddi við þær.
Guðfinna: Ég hef aldrei áður hugsað
sérstaklega út í það hvort ég og Hanna
Birna séum líkar eða ólíkar. En við höfum
samt alltaf einhvern veginn verið svart og
hvítt. Þegar við vorum litlar var Hanna
Birna óskabarn allra foreldra. Hún var ró-
leg, það fór lítið fyrir henni og hún var
samviskusöm. Mér fannst þetta auðvitað
frekar pirrandi af því að svona var ég ekki.
Hún gerði alltaf það sem hún átti að gera
og ætlast var til af henni. Ég hef reyndar
heyrt að ég hafi verið sérstaklega stillt og
rólegt barn fram að tveggja ára aldri, svo
Hanna Birna hlýtur að hafa æst eitthvað
upp í mér.
Við systkinin erum þrjú og öll vel ákveð-
in, ekki síst hann Teddi sem er yngstur.
Fjölskyldan okkar líkist um margt ítalskri
fjölskyldu. Það eru alltaf mikil læti og mik-
ið rökrætt við matarborðið þegar við kom-
um saman. Hanna er miklu hnitmiðaðri en
við og kurteis þegar hún lætur skoðanir
sínar í ljós. Hjá restinni af fjölskyldunni
gildir sú regla að tala sem hæst til að koma
sínum skoðunum á framfæri. Þess vegna
finnst mér skrítið þegar fólk spyr mig
hvort Hanna sé ekki fyrirferðarmest af
okkur. Það fær þá mynd af henni í fjöl-
miðlum.
Fórum aldrei saman á böll
Við vorum ekkert sérstakar vinkonur
þegar við vorum yngri. Hún vildi oft fá að
vera með og foreldrar okkar hvöttu gjarn-
an til þess af því að hún var yngri. En mér
fannst það oft þreytandi og vildi gjarnan
vera laus við litlu systur. Það fór samt ekk-
ert fyrir henni svo ég gat í raun ekki kvart-
að.
Við vorum heldur ekki mjög samrýndar
á unglingsárunum og vorum hvor í sínum
skólanum. Ég byrjaði í Flensborgarskól-
anum og skipti yfir í Iðnskólann í Reykja-
vík á meðan hún var í menntaskóla. Við
fórum aldrei saman á böll, skemmtistaði
eða neitt slíkt. Það kom ekki til greina,
enda áttum við okkar vini og þeir hópar
ekki á sama aldri. Hanna hefur alltaf verið
áreiðanlegri en ég, einbeittari, yfirvegaðri
og hnitmiðaðri. Ég er meira fiðrildi en hún
og hvatvísari. Þannig erum við systurnar
ólíkar og hefur það bæði kosti og galla. Það
hefur enginn í fjölskyldunni reynt að móta
annan.
Ég er heldur ekki jafnþolinmóð og
Hanna. Hún er varkárari og skoðar málin
vel. Það lýsir okkur til dæmis vel hvernig
við ferðumst. Ef við ferðuðumst saman um
landið með fjölskyldum okkar og ég ætti að
skipuleggja ferðina myndi ég láta allt ráð-
ast. Við myndum bara keyra af stað, elta
góða veðrið og njóta stundarinnar. Ef við
fyndum svo engan stað til að gista á mynd-
um við bara sofa í bílnum, enda myndi það
ekkert gera nema skapa skemmtilega
minningu. Hanna væri hins vegar búin að
skipuleggja allt fyrirfram, leggja drög að
vel útfærðri ferðadagskrá og finna þægi-
legt hótel til að vera á. Ekki væri verra að
hótelið væri huggulegt, stílhreint og byði
upp á ljúffengar veitingar.
Þegar ég held boð hikar Hanna ekki við
að færa veitingar til á veisluborðinu ef
henni finnst hlutirnir ekki vera á sínum
réttu stöðum. Hún er sjálfskipaður stílisti
fjölskyldunnar, enda er hún lagin á því
sviði. Það er einstaklega þægilegt að hafa
hana innan handar. Hún átti til að mynda
mikinn þátt í því að velja með mér fötin
sem ég gifti mig í. Henni finnst ég oft geta
verið taktlaus, en mér finnst þetta allt í
góðu lagi.
Skiptum okkur af einkamálum
Við eigum líka ýmislegt sameiginlegt.
Við erum til að mynda báðar fremur
óstundvísar. Við erum líka með svipaðan
húmor og gerum óspart grín hvor að ann-
arri.
Við í fjölskyldunni förum alls ekki mjúk-
um höndum hvert um annað. Ég hef heyrt
það frá kunningjum sem koma í fyrsta
skiptið í boð þar sem fjölskyldan er að það
sé skemmtileg og nokkuð fjörleg upplifun.
Við tökumst á og rökræðum og sumir
halda að fjölskyldan sé hreinlega að sundr-
ast. En þetta er bara okkar háttur, engin
sérstök alvara þar að baki og við knúsumst
alltaf í lokin.
Ef Hanna ætti að nefna kosti mína
myndi hún líklega segja að ég væri traust
og hress og skemmtileg. Ætli henni finnist
ekki stærsti galli minn vera að ég hugsa
ekki mikið áður en ég framkvæmi. Jafnvel
að ég segi of mikið of fljótt, sem er örugg-
lega tilfellið.
Í dag erum við systkinin og fjölskyldan
öll mjög náin og góðir vinir. Við getum ver-
ið svolítið eigingjörn hvert á annað. Við
skiptum okkur meira að segja af einka-
málum hvert annars eins og ekkert sé. Við
erum alin upp með sterka réttlætiskennd
og okkur var kennt að við þyrftum að
standa og falla með því sem við gerðum.
Bestu minningarnar sem við eigum sam-
an eru þegar við höfum eignast börnin okk-
ar, en við eigum fjöldann allan af góðum
minningum. Þegar við vorum litlar fengum
við oft sælgæti á laugardögum. Það lýsir
mér vel að ég kláraði sælgætið mitt eins og
skot á meðan Hanna var agaðri og geymdi
sitt. Eitt skiptið langaði mig alveg rosalega
í sælgætið hennar af því að mitt var búið.
Svo ég sagði henni að fara upp á borð, því
við værum að fara í leik. Leikurinn var
þannig að ég var svangur fiskur sem ætti
stutt eftir vegna hungurs og Hanna átti að
gefa mér að borða. Og af mikilli sam-
viskusemi kastaði hún til mín einum bit-
anum af öðrum, þangað til ég var búin að
borða allt sælgætið hennar líka.
En ég var yfirleitt ljúf við hana eins og
hún var við mig. Þegar hún var lítil kom
hún til að mynda oft inn til mín á næturnar.
Ég held að hún hafi verið dálítið myrkfæl-
in. Ég tók henni auðvitað vel, enda fór lítið
fyrir henni og svo þykir okkur systk-
inunum alveg óendanlega vænt hverju um
annað.“
Stílisti fjölskyldunnar
»Ég hef reyndar heyrtað ég hafi verið sér-
staklega stillt og rólegt
barn fram að tveggja ára
aldri, svo Hanna Birna
hlýtur að hafa æst eitt-
hvað upp í mér.