Skinfaxi - 01.01.1932, Blaðsíða 4

4
SKINFAXI
tveggja í senn, undrandi og hugsandi yfir hinu skyndi-
lega valdi sínu á náttúruöflunum, óttast maimkynið,
að máttur þessi snúist gegn því sjálfu. Uppeldið ætti
að vera mannkyninu tæki til þess að þroska og sam-
ræma efnalega og andlega orku siua, og gæti það
þannig beint þróun mannsins inn á þá braut, sem
liún ætli upp frá þessu að fara eftir. En mannkyn-
inu liefir ennþá ekki tekizt að skipuleggja lmgsun
sína og' krafta. Bæði í stjórnmálum og uppeldismál-
um er mannkynið skipt. Þjóðirnar eru langt frá því,
að vinna sem ein heild, heldur vinnur liver þjóð
að miklu leyti út af fvrir sig, án þess að vita um
viðleitni liinna. Og þó er skipulag og samvinna ómiss-
andi, ef mannkynið á að ráða sköpum sínum.
Fjöldinn þreifar fyrir sér i hlindni, en hugsandi
leiðtogar leitast við að slefna honum að ákveðnu
markmiði, með þvi að samræma viðleitni allra. Leið-
togar þessir eru meistarar hugsunar og framkvæmda,
sumir sjá skýrt til nánustu framtíðar, aðrir skyggn-
ast lengra fram, en enginn þeirra, einn út af fyrir
sig, er fær um að vísa leiðina til enda.
Með þvi að samræma hugsun og framkvæmdir leið-
toganna, ætti a. m. k. að nokkru leyti að takast að
samræma krafta mannkynsins i heild sinni. Það er
núna i fyrsta skifti svo sögur fara af, sem uppeldið
virðist ætla að setjast í þann sess, sem því ber um
allan hnöttinn, og vér höfum trú á þvi, að með því
takist að gerhreyta örlögum mannanna. Þess vegna
er það hlutverk hinna miklu uppeldisfrömuða, viðs-
vegar um hnöttinn, að hjálpa mannkyninu til að færa
sér í nyt þá krafta, sem það hefir yfir að ráða, svo
að þeir verði því til vaxtar og hlómgunar, en ekki
til eyðilcggingar. Hvort hafa þessir miklu uppeldis-
frömuðir í ýmsum löndum gert sér grein fjæir mark-
miðum sínum? Hver eru þessi markmið? Eru þau
livert öðru andstæð? Bæta þau Iivert annað upp í