Skinfaxi - 01.04.1935, Side 38

38
SKINFAXI
Eg sný niér við og hvái.
„Hvað eg segi"?“ Hann ris upp úr sætinu og steytir hnef-
ann. „Þorið þér að vera ókurteis við mig? Haldið þér, að e g
láti bjóða mér það, að þér glennið túlann?“
Nú kom Grettisskapið upp i mér. „Bíðið andartak, hús-
hóndi!“ Eg tek af mér húfu og vettlinga og hrýt kragann nið-
ur. Svo slæ eg duglega i hestana. Þeir híða ekki boðanna, en
taka sprettinn, eins og kólfi sé skotið. Það er hljótt aftan
við mig.
Þetta er á sléttum Lyngbæjarveginum. Við ætlum i Lyng-
bæjarkirkju, þó að aðrar séu nær. Eg hefi verið svo forsjáll,
að spenna keðjurnar, svo að eg ætti að geta ráðið við hest-
ana, hvað sem á dynur. Færið er afbragð. Göngufólk og vagn-
ar víkja hrædd til hliðar; menn halda, að hestarnir hafi fælzt.
Af og til ætlar einhver hreykinn náungi að sýna hugrekki
sitt, með þvi að stöðva hestana, en eg ýti frá okkur og nota
svipuna.
Bjöllurnar gjalla. Ljóskerin varpa glampa á snjóinn, og á
klakann, þar sem skafið hefir af veginum. Trén meðfram veg-
inum standa og teygja stokkfreðnar greinarnar upp í loftið.
Trén, já, þau standa gildvaxin niður í snjóinn, langt niður í
jörð, föst og sterk. Það er fróun að sjá þau — það minnkar
kuldann á höndunum. Ef eg tæki svolítið skakkt í taum, eða
ef sleðinn slingraði dálítið til hliðar, mundi hann skella á
trjánum og molast, en þau slæðu jafnheil eftir, jafngödduð.
Hvað er þetta? Eg heyri eitthvert undarlegt snögt og vol.
Nú, það er þá elcki jafnþögult og eg hélt, aftan við mig. Frú-
in grætur, hrædd um líf sitt, gamla konan. En bóndinn l)agg-
ar niður í henni. Bíðum við, karlinn, þú erl kannske ekki
sem rólegastur lieldur, gæti eg trúað, með þessari ferð. Við
höldum nú samt áfram.
Nú rís liríðarkólga i landnorðri og kemur eins og svartur
bakki á móti okkur. Eg sé hvernig fyrstu éljaleiðingarnar
þyrlast niður yfir Gelskóg. Þessi hirta verður ekki lengi i
kringum okkur.
Nú erum við að Holtum, og á kröppu vegarbeygjunni þar
hægi eg dálitið ferðina. Það cr ekki vert að gera leik að því
að valda slysum, og svo vil eg líka sýna bónda, að eg hafi
vald á hestunum. En þegar komið er yfir beygjuna, inn i
sjálfan Gelskóg, læt eg smella i svipunni. „Getið þið ekki kom-
izt úr sporunum!“ ávíta eg hestana. Skógurinn lukti um okk-
ur. Þessir gífurlegu runnar þöktu yfir veginn, og gegn um
þá féll landnorðanhríðin i stórum flyksum. Það dimmdi æ
meir, en eg hægði ekki ferðina. Nú förum við upp í móti um