Skinfaxi - 01.04.1935, Qupperneq 62

62
SKINFAXI
fékkst góð fót- og handfesta í holum á milli steina, en brunn-
urinn svo þröngur, að vel mátti spyrna hvorum fœti sínum
megin og styðja baki við vegg.
Brunnurinn var gamall og hleðslan viða farin að bunga inn.
Þegar Jón var kominn neðarlega í brunninn, losnaði steinn
undan fæti hans og féll i vatnið, en við það losnaði um fleiri
og féll nii allslórl stykki úr veggnum. Heyrði þá drengurinn,
sem laut yfir opið og skyggndist niður, að faðir hans gaf
frá sér veikt hljóð. í sömu andrá heyrði hann ógurlegt hrun,
féllu þá veggirnir saman yfir höfði föður hans. Sá hann svart
gimald, hátffyllt grjóti og mold, þar sem áður var brunnurinn.
Pilturinn stóð andartak ú barminum, yfirkominn af skelf-
ingu og starði ofan í geigvænlegt myrkrið, sljór og ráðþrota.
En því næst hljóp liann inn til móður sinnar og sagði henni
með sundurlausum, stamandi orðum, livað skeð hafði. Kon-
unni varð allhverft við, sem vænta mátti, en náði þó von
bráðar valdi yfir liugsunum sínum. Bað lnin þá drenginn að
ná í mótbýlismanninn og inna honum málavöxtu; en hann
var úti við gegningar. Hljóp pilturinn út og hitti Friðlaug
von bráðar.
Brá hann við skjótt, skundaði lieim á hlaðið og leit á verks-
ummerki. Sendi hann þá þegar börn á næstu bæi, til þess að
kveðja menn til hjálpar. Sjálfur hljóp liann út i Garð, sem
er næsti bær norður frá Hafralæk og mjög stutt á milli. Þar
bjó þá Baldvin Sigurðsson, læknir góður — höemópati — at-
hafnamaður mikill og að flestu leyti fyrir öðrum bændum
þar um slóðir. Er Friðlaugur hafði sagt Baldvini tíðindin, hélt
hann áfram ferð sinni til nærliggjandi bæja, i liðsbón til þess
að grafa upp brunninn.
En Bahlvin hafði skjót umsvif. Kvaddi hann einn vinnu-
manninn sinn til fylgdar við sig. Tóku þeir þrjú stór tré og
lögðu á sleða; auk þess tunnu, kaðla, trissur (blakkir), járn-
karl og rekur. Með þenna flutning hröðuðu þeir ferð sinni
að Hafralæk. Komu þá menn af öðrum bæjum mjög samtimis.
Tók Baldvin þegar að segja fyrir verkum. Byrjuðu sumir
að handlanga grjót upp úr brunninum, en aðrir hjálpuðu
Baldvini að reisa trönur og ganga frá köðlum og trissum. Um
tunnuna riðuðu þeir reipi og bjuggu um sem tryggilegast, því
að í henni átti að draga grjót og mold upp úr brunninum. —
Söfnuðust nú brátt að menn af öllum nærliggjandi bæjum,
svo að liðskostur varð nægur. Var tunnan fyllt á andartaki,
dregin upp og losuð án afláts.
Veður var hagstætt: kyrrt og bjart, en allmikið frost og að-
eins snjóföl á jörðu. Norðurljós og stjörnur — ef til vill tungl'