Skinfaxi - 01.11.1956, Blaðsíða 37

SKINFAXI
133
landsvertíð i lok maímánaðar. Voru venjulegast
farnar fimm veiðiferðir á vertíð; hver veiðiför tólc
um liálfan mánuð, ef vel gekk.
Strax að Íslandsvertíð lokinni var tekið til óspilltra
málanna við að búa skipin á síld. Voru þau þá hreins-
uð og máluð. Skipverjar unnu að þessum undirbún-
ingi, mest þó við netin. Þessi viðstaða i landi var
venjulegast um sex vikur, og var það í rauninni eini
tíminn á ári hverju, sem Einar fékk tækifæri til að
lifa fjölskyldulífi. Annars var v.era lians heima aðeins
að koma og fara, eins og lif sjómanna er löngum.
Síldarvertíð hófst um 10. júlí. Var þá í fyrstu fisk-
að djúpt á Norðursjó, á 70—80 faðma dýpi, og var allt
að 180 mílna sjóleið á veiðisvæðið. Þegar kom fram
í ágúst styttist sjóleiðin á miðin, var þá um 100
milur, og var þá fiskað i grynnra vatni, eða á 15—20
faðma dýpi. Veiðiförin tók 7—10 daga, eftir þvi livar
síldin hélt sig, og hve mikið var af henni. Veitt var
í botnvörpu, ekki ósvipaða þeirri, sem notuð var á
þorskveiðum, en að sjálfsögðu þéttriðnari. Aðeins
var veitt á daginn í björlu, þegar síldin hélt sig við
botninn. Þegar liún óð á nóttinni, náðist hún ekki.
Þegar veitt var á 80 faðma dýpi, voru togvírar ofl 300
faðma langir, en um 150 faðmar á 20—30 faðma
dýpi. Stundum fengust allt að 18 pokar i togi, eða
fimm til sex hundruð lcörfur.
Á fyrslu áruin Einars á síldv.eiðum í Norðursjó var
afli sjaldan mikill. En síðar kom til sögu þýzk endur-
bót á vörpunni, og eftir það veiddist miklu betuv. Var
þá olt mokafli. Á síðustu árum hefur oft verið upp-
gripaafli af síld í Ermarsundi.
Síldin var söltuð í tunnur um borð, en salt fluttu
þeir með sér í tunnum. Veiddu þeir alla jafna í 130
—140 tunnur í ferð, og fór ein salttunna í sex síldar-
tunnur. Auk þ,ess höfðu þeir ís í lestinni og ísuðu
drjúgt magn af síld í hverri veiðiferð.