Skinfaxi - 01.11.1956, Blaðsíða 35

SKTNFAX
131
tala furðu fljólt, og sömuleiðis gerði hann sér far
um að læra að skrifa hana. Málið stóð honum þvi ekki
lengur fyrir þrifum. Og allt, sem viðkom skipum og
tækjum um borð, kunni hann upp á sína tíu fingur.
Enda gekk honum vel á námskeiðinu og lauk hann
prófi, sem veitli honum réttindi til að stjórna fiski-
sk'pum af hvaða stærð sem var.
Einari gekk greiðlega að fá skip að loknu prófi,
enda áttu Hollendingar þá marga togara, sem allir
voru gerðir út frá Ijmuiden. Voru þessir togarar
flestir gerðir út á Islandsmið á vetrar- og vorvertið,
en á síJd á Norðursjó á sumrin og haustin.
Vertíð hófst upp úr miðjum febrúar, og í bvrjun
marz var allur hollenzki togaraflotinn kominn á
veiðar við ísland. Allt voru þetta fremur litlir, kola-
kyntir togarar. Voru þeir um fjóra sólarhringa á Leið-
inni frá Ijmuiden á miðin við íslandsstrendur. Þeir
sigldu beinustu leið, yfir Norðursjó, gegnum Pent-
landssund milli Skotlands og Orkneyja, ekki alllangt
frá Færeyjum, og síðan á miðin við Island, eftir því
livar fiskur var. Væri vont veður á leiðinni, mótvind-
ur og mikill sjór, lögðust þeir stundum við akkeri
undan Skotlandi og biðu þess, að lægði, því að ekki
dugði annað en spara kolin. Stundum lögðust þeir
einnig við Færeyjar og hiðu átekta.
Þegar á miðin kom, var tekið til óspilltra málanna.
Var þá sannarlega staðið, meðan stætt var, þvi að
miklu máli skipti að fylla sk:pið sem fyrst, þar sem
svo langt var að sækja og löng heimferð fyrir hönd-
um. Eins voru Hollendingar jafnan mannfáir um
borð, eklci meira en 14 eða 15 menn, og var því erf-
iði mikið og engum vært nema vöskum sjómönnum.
Á þessum árum fiskuðu Hollendingar jafnan í
tunnur við Islandsstrendur. Söltuðu þeir þorskinn
niður í tunnurnar og lokuðu síðan vandLega. Varð
þetta því pækilsaltaður fislcur. Fiskuðu þeir í fimm