Skinfaxi - 01.12.1994, Blaðsíða 23

Ferðasaga
- frá sjónarhóli „anti-sportista“
Dagana 27. júní - 4. júlí s.l. var ég svo
heppin að vera boðið að slást í för með
hressu ungmennafélagsfólki sem var á leið
á Landsmótið í Svendborg í Danmörku.
Þetta get ég sagt núna eftir að hafa verið
þarna í dásamlegu veðri og kynnst þessu
góða fólki. Ég verð reyndar að viðurkenna
það að þegar mér var tilkynnt að Olís ætl-
aði að senda mig til Danmerkur á íþrótta-
mót þá leist mér nú ekki meira en svo á
blikuna. Þetta þótti mér ekki vænleg til-
hugsun hafandi það í huga að eina íþróttin
sem ég hef þótt gjaldgeng í hingað til er
mælskuíþróttin. Ekki skánaði það þegar
ég heyrði að ég ætti að gista í félagsheimili
í Feritslev í flatsæng með fullt af ókunn-
ugu fólki. En hvað um það - ekki gat ég
látið það fréttast að ég réði ekki við svona
smámál og út fór ég.
Hér á eftir ætla ég að koma með brot úr
ferðasögunni minni og deila með ykkur
lesendum því hvernig það er fyrir „anti-
sportista“ að dvelja í viku á íþróttamóti í
Danmörku.
ísinn brotinn
Morguninn sem lagt var af stað hittumst
við í aðalstöðvum UMFÍ í Fellsmúla og
það verð ég að segja að mér leið strax bet-
ur þegar ég hafði hitt væntanlegt samferða-
fólk mitt og mér varð ljóst að ekki var ætl-
ast til að ég færi að keppa í fimleikum eða
körfubolta fyrir íslands hönd. Ferðalagið
út gekk mjög vel og komum við á áfanga-
stað um miðnættið. Þar tók á móti okkur
hinn danski gestgjafi með síðbúinn kvöld-
verð. Félagsheimilið sem við gistum í var
hið notalegasta og dekrað við okkur á allan
hátt.
Daginn eftir fórum við til Svendborgar
á aðalmótssvæðið. Það vakti strax aðdáun
mína hve allt var vel skipulagt, íþrótta-
svæði, hreinlætisaðstaða, matartjöld og
lengi mætti telja. Ennþá var ég samt með
dálítinn hnút í maganum yfir því hvernig
ég ætti að láta þessa viku líða því ekki
hafði ég mikinn hug á því að horfa á hand-
bolta eða fimleika allan tímann. Það kom
fljótt í Ijós að þetta voru óþarfa áhyggjur
því þarna var reiknað með öllum.
Greinarhöjundur í skeifnakasti.
Nóg að gera
Fljótlega varð á vegi mínum svæði þar
sem allt iðaði af lífi. Þarna var tjald með
alþjóðlega kynningu bæði á mat og þjóð-
búningum og var hægt að fá að klæða sig í
hina ýmsu búninga. Við hliðina var tjald
þar sem hægt var að mála á húfur, boli, og
töskur. Þetta var nú eitthvað fyrir mig og
tveimur tímum seinna gekk ég um svæðið
með ellefu húfur þ.e. eina fyrir hvern
ferðafélaga minna og búin að mála nafn
viðkomandi í „01ís-litunum“ á húfuna.
Þessar húfur urðu hálfgert einkenni hóps-
ins næstu daga og ekki þótti mér verra að
sjá að hann Sigurjón, fararstjórinn okkar,
var með húfuna góðu þegar hann afhenti
verðlaunin á Landsmótinu á Laugarvatni
nú í sumar.
A þessu svæði var einnig verið að vinna
við ýmis handverk t.d. sýnd gömul vinnu-
brögð við að smíða kajak og búa til verk-
færi úr steinum. Skammt frá var svokallað
„þjóðlagacafé“ þ.e. kaffitjald þar sem spil-
uð var þjóðlagatónlist og þar gat maður
tekið þátt bæði spilað á hljóðfæri, sungið í
kór eða bara troðið upp einn. Þegar leið að
lokum þessa fyrsta dags var ég bara orðin
nokkuð bjartsýn á að ég myndi hafa nóg
við að vera þarna þó svo að íþróttirnar
höfðuðu ekki svo mikið til mín. Enda varð
sú raunin á.
Skinfaxi
23