Skinfaxi - 01.12.1994, Blaðsíða 32

boltaíþróttir, því maður þarf að fórna
miklu meiri tíma í það, gera helst ekkert
annað. Bestu sundmenn í heimi æfa 7-8
tíma á dag. Hugarfarið er að taka því sem
að höndum ber. Unglingar í dag virðast
ekki tilbúnir til þess að fórna sér á þennan
hátt. Ég segi að þama sé um að kenna hug-
arfarinu hjá þessum krökkum sem eru að
koma upp nú. Þau setja markið ekki nógu
hátt. Svo glepur svo margt þegar þau eru
orðin 15-16 ára og það er erfitt að halda
sínu striki. Alltof mörg þeirra vantar metn-
aðinn.
Ef maður á slæman dag í fótbolta, þá
eru tíu aðrir til að bjarga málunum fyrir
þig. I sundinu verður maður eingöngu að
treysta á sjálfan sig. Sjálfsaginn verður því
að vera fyrir hendi. í tíu ár vaknaði ég
klukkan hálf sex á morgnana til þess að
koma mér á æfingu. Svo var æft til átta,
síðan unnið til fjögur og þá dembdi ég mér
aftur á æfingu til klukkan níu á kvöldin.
Þetta er mikið álag og ég myndi ekki
treysta neinum út í það nema hann hefði þá
tækni, þol, kraft og það hugarfar sem til
þarf. Það þarf ótrúlega þolinmæði í æfing-
arnar, því keppnir eru tiltölulega fáar. Við-
komandi verður að hafa þolinmæði til að
æfa stöðugt frá því í september þótt hann
viti að hann þarf ekki að skila árangri fyrr
en í mars. Það þýðir ekki að ætla að taka
sundið með trukki þegar æfingarnar hafa
staðið yfir í mánuð.“
Vill sjá metin falla
Eins og áður sagði á Eðvarð Þór glæsi-
legan feril að baki. 1983 varð hann í 2. og
3. sæti á Norðurlandameistaramóti ung-
linga. 1985 varð hann 6. í 100 m baksundi
á Evrópumeistaramóti. 1986 setti hann
fyrsta Norðurlandametið á heimsmeistara-
mótinu á Spáni og varð í 8. sæti. Um ára-
mótin sama ár varð hann 3. í 200 m
baksundi í Evrópubikarkeppninni. 1987
setti hann annað Norðurlandamet og varð
4. á Evrópumeistaramóti.
„Olympíuleikarnir ‘88 fóru alveg í
vaskinn hjá mér. Ég var búinn að ofgera
mér og fá meir en nóg af sundinu. Ég
hugsaði með hryllingi til þess að þurfa að
stinga mér ofan í laugina. Þá tók ég mér al-
gjört frí í nokkurn tíma. En mér fannst ég
hafa hætt alltof snöggt og fannst ég þurfa
að sanna það fyrir mér að ég gæti náð mín-
um fyrri tímum aftur. Ég vildi hætta á
þokkalegan hátt. Eftir eitt og hálft ár fór ég
því aftur að æfa og gekk mjög vel á árinu
‘90. Ég fór svo að slá þessi gömlu met '91
og sló þá eitt besta metið mitt í 200 m á
heimsbikarmóti í Bonn, þar sem ég varð
áttundi. Það er næstbesta metið sem ég á í
dag. 1992 tók ég þátt í heimsbikarmóti í
París og endaði í 5. sæti í 50 metrunum á
íslandsmeti. Þá var ég búinn að fá nóg, bú-
inn að ná mínu fyrra og var orðinn sáttur.
Þá var tímabært fyrir mig að snúa mér að
öðrum málum, enda orðinn 25 ára. Um
leið og hugurinn er hættur að tala sama
mál og líkaminn er kominn tími til að
hætta að hamast í lauginni 5-6 tíma á dag.“
Eðvarð Þór sagði að sætustu sigrana á
ferlinum hefði hann unnið þegar hann setti
fyrsta Norðurlandametið og varð svo í 3.
sæti í Evrópubikarnum. Hann hefði verið
kjörinn Iþróttamaður ársins 1986 og það
væri heiður sem geymdist en gleymdist
ekki.
„Það er skrýtið að hugsa til þess nú, að
þegar ég var að setja þessi met, sem ennþá
eru til staðar, ss. Norðurlandametin, sem
komu mér f úrslit á stærstu mótum í heim-
inum, þá hugsaði ég með mér að það væri
svakalegt ef einhver færi að taka þessi met
af mér. Svona var ég mikill „egóisti!“ En
núna, þegar ég sé að framþróunin stöðvast
á því að það er engin auglýsing fyrir hendi,
enginn sem er að gera neina reglulega
góða hluti á alþjóðlegum vettvangi, er ég
farinn að óska þess að það komi nú einhver
sem breyti þessu ástandi og fari að rúlla
yfir þessi met. Ef þau yrðu slegin þá væri
sá sem það gerði kominn á heimsmæli-
kvarða, sem þýddi auglýsingu fyrir íslenskt
sundlíf. Ég er því búinn að skipta um gír
og farinn að ýta vel við þeim sem ég held
að geti hirt metin af okkur sem voru upp á
okkar besta frá 1986 - ‘90. Mig er farið að
langa til að opna blöðin og sjá að einhverj-
ir krakkar séu að gera það virkilega gott.“
Með solsting í hjólastól
Þegar íþróttamenn ná svo langt sem Eð-
varð Þór fylgja því óhjákvæmilega mikil
keppnisferðalög.
„Þessar keppnisferðir eru þannig að
maður fer á staðinn, æfir, borðar og sefur
til að undirbúa sig undir átökin. Ég á
óskaplega fáar minningar frá þeim stöðum
sem ég hef komið á. Maður er bundinn við
hótelið og sundlaugina.
Þó eru mér minnisstæðar heimsóknir til
Austur-Þýskalands og Búlgaríu áður en
járntjaldið féll. Þar bar margt fyrir augu
sem mér þótti leiðinlegt að horfa upp á.
Það var ótrúlegt hvað hægt var að bjóða
fólkinu.
Svo er mér minnisstæð ferð á spánska
opna meistaramótið 1988. Mér gekk mjög
„Um leið og hugurinn er hœttur að tala sama mál og líkaminn er kominn tími til að hœtta
að hamast í lauginni 5-6 tíma á dag. “
32
Skinfaxi