Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1949, Blaðsíða 25

Ketiltaflan í varastöðinni við Elliðaár. Sbr. greinina „Atvinnumöguleikar vélstjóra", bls. tíH o. afr.
miklum og margháttuðum fróðleik, ekki sízt
um frásagnarverða menn, atburði, atvinnulíf
og menningu á Austfjörðum á seinni helmingi
19. aldar. Var mér það því óblandið fagnaðar-
efni, að honum gafst á síðari árum tóm til að
rita og tækifæri að birta á prenti ýmislegt af
þeim þjóðlega og sögulega fróðleik, sem hann
hafði dregið á land og bjargað frá glötun, er
þess og að vænta, að handrit hans um þau efni,
og endurminningar hans, varðveitist frá
gleymsku með sama hætti.
Minnisstæður er mér því fróSleiJcsmaðurinn,
þegar ég hugsa til æskuvinar míns Ásmundar
frá Bjargi, en ekki er mér síður lifandi í minni
drengskaparmaðurinn heillundaði og trygg-
lyndi. Bjart er því um minningu hans í huga
mínum, enda féll aldrei neinn skuggi á vináttu
okkar. Styrktist hún á ný við heimsókn mína
á heimili hans í Reykjavík í heimferð minni
lýðveldishátíðarsumarið og við aðra samfundi
í þeirri ógleymanlegu för til ættjarðarinnar.
Og það fann ég á honum í einu samtali okkar
þá um sumarið, að eigi myndi honum óljúft,
að ég legði laufblað á legstað hans, ætti ég,
eins og líkur stóðu til, lengri lífdögum að fagna.
Sköp hafa nú skipt því þannig, að svo er orðið.
Og heilum huga vil ég með kveðjuorðum þess-
um votta honum hjartans þökk mína og minna
fyrir vináttu hans, fræðslu og drengskap. Gæfa
er það að hafa átt og mega minnast slíkra vina.
Ásmundur Helgason var maður líftrúaður,
fasttrúaður á framhald lífsins eftir líkamsdauð-
ann og framhaldandi þroskaferil mannssálar-
innar. Því sæmir vel að kveðja hann með þess-
um orðum:
„Krjúptu að fótum friðarboðans, '
fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa Guðs um geim“.
Jón: — Hvers vegna ertu svona úrillur?
Björn: — Ég er alveg uppgefinn á konunni. Á hverj-
um einasta degi suðar hún og nauðar: Láttu mig fá
peninga, ég þarf á peningum að halda!
Jón: — Hvað gerir hún við alla þessa peninga?
Bjöm: — Peninga! Hún fær aldrei nokkurn eyri
hjá mér!
V í K I N G U R
73