Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1949, Blaðsíða 28

2
F i ■ amhaldssaga HáiíiöaliLÖlfliii
VÍKINGS. í Cotfiieville Eftir Emile Zola.
3. kafli.
Veður gerbreyttist um nóttina. Er Coquevillebúar
vöknuðu næsta morgun, var komið sólskin og ládauður
sjór. Þetta var hlýr, unaðslegur haustdagur.
La Queue hafði risið manna fyrstur úr rekkju og
var enn hálfsyfjaður. Hann horfði lengi til hafs, til
hægri og vinstri. Loksins sagði hann ólundarlega, að
hann yrði að minnsta kosti að reyna að uppfylla óskir
Mouchels. Síðan lagði hann strax af stað með Tupain
og Brisemotte og hótaði Margot hörðu, ef hún gætti
sín ekki. Þegar Zephir lét úr höfn og hann sá Baleine
liggja enn fyrir akkerum, varð hann heldur hýrari:
„Þeir fara víst ekki mikið á sjó í dag. Þeir þurfa að
sofa úr sér, greyin!“
La Queue lagði netin jafnskjótt og Zephir var kom-
inn á miðin. Síðan fór hann að vitja um álagildrurn-
ar, sem þó veiðist fyrst og fremst humar í. En það
var ekkert í þeim. 1 þeirri síðustu fann hann að vísu
makríl, sem hann þeytti langt út á sjó í reiði sinni.
Svona voru örlögin. Stundum fengu Coquevillebúar
ekki bein úr sjó vikum saman og það var einmitt, þegar
Mouchel þurfti sem mest á fiski að halda. Þegar La
Queue dró inn netin nokkru síðar, var heldur ekkert
í þeim. Hann steytti hnefana og bölvaði öllu. Hann
afréð þó að leggja aftur, fara til lands og vitja svo
um á nýjan leik.
Meðan þessu fór fram, sváfu þeir Rouget, Fouasse
og Delphin. Þeir komust ekki á fætur fyrr en um há-
degi. Þeir mundu ekkert, en vissu þó, að þeir höfðu
bergt á einhverju óvenjulegu, einhverju, sem þeir skildu
ekki. Þegar þeir röltu niður af höfninni eftir hádegið,
reyndi keisarinn að spyrja þá út úr um vínið, þar sem
þeir voru nú með réttu ráði. Það var kannske eins og
ákavíti með lakkríslegi út í — eða kannske frekar eins
romm, sykrað og brennt? Þeir sögðu bæði já og nei,
en af svörum þeirra grunaði keisarann, að þeir hefðu
drukkið einhvern ávaxtalíkjör, en þoi'ði þó ekki að
sverja það. Rouget og menn hans voru of dasaðir til
að róa þennan dag. Auk þess vissu þeir, að La Queue
hafði farið í róður árangurslaust og þeir töluðu um
að fresta til morguns að vitja um álagildrurnar. Þeir
sátu á steinum í fjörunni og horfðu á aðfallið. Þeir
voru bognir í baki og hálfsofandi. Það var vont bragð
í munni þeirra.
Allt í einu hrökk Delphin upp. Hann stökk upp á
stein, starði út á sjó og kallaði: „Sjáðu, formaður,
sjáðu ... “.
76
„Hvað?“ spurði Rouget og teygði úr skönkunum.
„Kútur!“
Rouget og Fouasse spruttu á fætur, augu þeirra
ljómuðu og þeir störðu út að sjóndeildarhringnum.
„Hvar er hann, drengur? Hvar er kúturinn?“ spurði
Rouget og var mikið niðri fyrir.
„Þarna — til vinstri — svarti bletturinn".
Hinir sáu ekkert. Svo bölvaði Rouget allt í einu.
Hann hafði einmitt komið auga á kútinn, sem sást
greinilega í síðdegissólinni. Hann hljóp til'Balaine með
Delphin og Fouasse á hælum sér. Bátur þeirra var
einmitt að láta úr höfn, er það barst eins og eldur í
sinu um Coqueville, að annar kútur hefði sézt á floti.
Mann kölluðu: „Kútur! Kútur!“
„Sjáið þið hann? Straumurinn ber hann einmitt til
Grandport!"
„O —■ já, þarna til vinstri — kútur! Komið fljótt!“
Coquevillebúar létu ekki segja sér það tvisvar. Allir
tóku á sprett niður yfir klettana, börnin hlupu eins
og þau ættu lífið að leysa og konurnar lyftu pilsun-
um með báðum höndum, til að geta farið sem skjótast.
Áður en varði var hver sála í þorpinu komin niður í
fjöru eins og kvöldið áður.
Margot var þar aðeins andartak. Svo tók hún á sprett
heim til föður síns. Hún ætlaði sér að segja honum
tíðindin, en hann var þá einmitt að ræða einhver bæjar-
stjórnaratriði við keisarann. Loksins kom La Queúe í
Ijós. Hann var sótrauður af reiði og sagði við keisar-
ann: „Þegiðu! Það er Rouget, sem hefur sent þig til
mín, til að tefja fyrir mér. En honum skal ekki verða
kápan úr því klæðinu. Sannaðu bara til!“
Þegar hann sá Baleine kominn 300 metra frá landi
og róið lífróður út að svarta deplinum, jókst reiði hans
um allan helming. Hann hratt Tupain og Brisemotte
út í Zephir og um leið og þeir lögðu frá landi, heyrðu
menn hann tauta fyrir munni sér: „Þeir skulu ekki ná
honum! Fyrr skal ég hundur heita og detta niður
steindauður!“
Það var dásamleg sjón, sem Coqueville var vitni að
— kappróður milli Zephir og Baleine. Þegar áhöfn hins
síðarnefnda sá hinn leggja af stað, skildi hún hvað
í húfi var og reri af enn meira kappi en áður. Þá
hefur bilið ef til vill verið um fjögur hundruð metrar,
en þó voru möguleikarnir líkir, því að Zephir var létt-
ari bátur og hraðskreiðari .Allt ætlaði því um koll að
keyra á landi. Mahé-arnir og Floche-arnir skipuðu sér
ósjálfrátt í tvo hópa, fylgdust af kappi með róðrinum
VÍ KIN G U R