Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1960, Blaðsíða 29

ekki, að hún væri saklaus, Ég
sagði, að hún hefði verið sýkn-
uð. Nú, það er það sama! Ekki
alltaf.
Haydock skipstjóri, sem var
að berja úr pípunni sinni hætti
því og leit á vin sinn íbygginn
á svip. — Nú, það er úr þessari
átt, sem vindurinn blæs. Þú held-
ur sem sagt, að hún hafi ekki
verið saklaus!
Jah, ég veit það ekki. Anthony
hafði þann sið, að neyta arsenik.
Konan hans útvegaði honum það,
og einn daginn hafði hann í ó-
gáti tekið of stóran skammt.
Voru þ>að hans mistök eða henn-
ar? Það varð ekki sannað. Og
rétturinn lét hana njóta þess
vafa. Ég get ekkert sannað. En
ég hefði þó gaman af að vita ...
Heyrðu annars; þessi Merr-
owdene var að fást við einhverj-
ar efnasamsetningar í tilrauna-
stofu sinni í gærkvöldi, eða var
það ekki?
Jú, hann minntist á tilraunir
Marsh með arsenik, og sagði, að
þú hlytir að vita um allt slíkt...
það væri þín sérgrein... og
hann glotti. Hann myndi ekki
hafa talað þannig, ef hann hefði
minnstu hugmynd um ...
Þú átt yið, sagði Evans, að
hann hefði ekki sagt þetta, ef
hann vissi! Þú sagðir, að þau
væru búin að vera gift í sex ár?
Ég þori að veðja, að hann hefir
enga hugmynd um, að konan
hans er hin sama og hin fyrrum
víðkunna frú Anthony.
Og hann fær ábyggilega ekki
vitneskju um það frá mér, sagði
Haydock skipstjóri, fastmæltur.
En Evans hélt ótrauður áfram
bollaleggingum sínum. Þú trufl-
aðir mig áðan. Eftir að hafa
gert March blöndunina, hitaði
Merrowdene einhvern vökva upp
í glasi, málm botnfallið úr því
leysti hann upp í vatni, og lét það
síðan botnfalla aftur með því að
setja í það silfurnitrat. Þetta
var klórefna upplausn. Snotur
en einföld. En af tilviljun varð
mér litið í efnafræðabók, er lá
opin á borðinu, og rakst á þetta
lesmál: „H,SO leysir upp klór,
VÍKIN GUR
með efnaskiptingu yfir í CL,0.
Ef þa<5 er hitaS upp, kemur fram
snögg sprenging, navlösynlegt er
því aS geyma slíka blöndun á
köldum staö, og er stórhættuleg
nema í smáskömmtum“.
Haydock horfði undrandi á
vin sinn. Og hvert ætlarðu svo
í þessum hugleiðingum þínum?
Ég vil aðeins undirstrika ,að
í mínu starfi höfum við efna-
greiningaraðferð, sem geta sann-
að morð! Með þeim komumst við
að raun um staðreyndirnar, ef
við höfum ástæðu til þess að
vantreysta vitnunum. En það er
líka til önnur efnagreining á því,
hvort um morð sé að ræða...
býsna örugg ... en um leið nokk-
uð hættuleg. MorSingi lætur sér
sjaldnast nægja eitt afbrot. —
Gefið honum frest og látið hann
ekki verða varan neins gruns,
og hann tekur til á ný. Maður er
tekinn fastur... hefur hann
myrt konuna sína eða ekki?...
ef til vill verður hann ekki á-
sakaður. En skyggnist inn í for-
tíð hans ... og ef þú finnur út,
að hann hefur verið marggiftur
. . og þær eru allar dánar . . . ja,
segjum undir dálítið sérstæðum
kringumstæðum ? ... ja, þá ertu
búinn að fá örugga sönnun. Ég
á þar ekki við hina lögfræðilegu
sönnun. Heldur á ég við sið-
fræðilega fullvissu. Og þegar
maður loks hefur fundið þetta
öryggi, getur maður byrjað á
því að leita að sönnunum.
Nú. og hvað þá?
Ja, nú er ég kominn að kjarna
málsins. Þetta er allt tiltölulega
auðvelt, ef það er einhver fortíð
til þess að skyggnast í. En segj-
um nú, að þú grípir slíkan morð-
ingja í hans eða hennar fyrsta
afbroti? Þá er af þessari aðferð
ekki hægt að draga neinar álykt-
anir. En ef sá, sem er fyrir rétt-
inum, er sýknaður... og byrjar
nýtt líf undir nýju nafni? Frem-
ur morðinginn þá endilega ann-
að afbrot?
Það er heldur óskemmtileg
hugsun! Heldurðu því þá fram
ennþá, að okkur komi málið ekk-
ert við?
Já, ég geri það, ég tel, að þú
hafir enga ástæðu til þess að
bendla frú Merrowdene við neitt
óheiðarlegt.
Rannsóknarlögreglumaðurinn
fyrrverandi þagði við nokkur
augnablik. En sagði síðan með
hægð: Ég sagði þér, að við hefð-
um athugað fortíð hennar, en
ekki fundið neitt athugavert. En
þetta er ekki alveg rétt. Hún átti
stjúpföður. Þegar hún var átján
ára stúlka var hún mjög hrifin
af ungum manni... og stjúp-
faðir hennar neytti allra bragða
til þess að stíja þeim í sundur.
Eitt sinn fór hún í gönguferð
eftir fjallvegi ásamt stjúpföður
sínum, þar sem á einum stað
var hættulegur gangstígur utan
í brún. Það varð slys á leiðinni
.. stjúpfaðirinn hafði farið of
nærri brúninni... sem skriðnaði
undan, og svo féll hann niður og
beið bana.
Þú heldur þó ekki...
— Það var slysni. Slysni. Yf-
irskammtur Anthonys af arsenik
var líka slysni. Hún hefði aldrei
verið kölluð fyrir rétt, ef það
hefði ekki komið í ljós, að ann-
ar maður var í spilinu ... hann
hljóp að vísu frá öllu saman. En
það varð ekki séð, að hann væri
nærri því eins öruggur eins og
rétturinn. Ég get alveg fullviss-
að þig um Haydock góður, að
í sambandi við þennan kven-
mann óttast ég ný mistök eða ...
slysni!
Skipstjórinn gamli yppti öxl-
um. — Það eru níu ár síðan
þetta skeði. Hversvegna ætti
nýtt „slys“ eins og þú kallar það
einmitt að ske nú?
Ég sagði ekki nú. Heldur ein-
hvern góðan veðurdag. Ef nauð-
syn bæri til. Skipstjórinn yppti
öxlum að nýju. — Ég sé sann-
arlega ekki, hvernig þú ættir að
geta hindrað slíkt. — Það get ég
heldur ekki, sagði Evans þreytu-
lega.
Ég myndi ekki skipta mér af
slíku, sagði Haydock skipstjóri.
Það kemur sjaldnast gott út úr
því, að vera að blanda sér í ann-
arra manna málefni.
69