Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1960, Blaðsíða 31

— Þá hvað? ... Spákonan dró
djúpt andann. Lögregluforing-
inn taldi raus hennar og fram-
komu eintóma tilgerð, en þó
hafði þetta óþægileg áhrif á
hann.
— Ég aðvara yður... Þér
megið ekki fremja mistök. Ef
þér gerið það, sé ég greinilega
fyrir mannslát...
Evans greiddi spákonunni og
tautaði um leið og hann gekk út
úr tjaldinu .. . verð að varast að
gera mistök?
Hann beit á jaxlinn og tautaði
... Það er auðvelt að segja það
... en erfiðara að fást við það.
Hann mátti ekki gera mistök.
Mannslíf, verðmætt mannslíf var
undir því komið.
Hann gat hvergi vænst að-
stoðar. Hann sá vin sinn Hay-
dock skipstjóra tilsýndar. Nei,
það var engrar hjálpar að
vænta. — Aldrei að blanda sér
í annarra manna málefni, var
kjörorð hjá Haydocks.
Haydock var að tala við ein-
hverja konu. Þau kvöddust, og
konan kom í áttina til Evans og
þá sá hann, að þetta var frú
Merrowdene. Honum datt snögg-
lega í hug að ganga sömu leið
og hún.
Frú Merrowdene var glæsileg
kona. Framkoma hennar minnti
á ítalska madonnumynd og sér-
staklega vegna þess, að hún
skipti hárinu frá miðju. Rödd
hennar var nokkuð djúp og
syfjuleg.
Hún heilsaði Evans, er þau
hittust, með vinsamlegu og að-
laðandi brosi. — Mér sýndist
það vera þér frú Anthony ... ég
meina frú Merrowdene, flýtti
hann sér að segja.
Hann mismælti sig viljandi og
athugaði í laumi, hvaða áhrif
það hefði á hana. Hann sá. að
augnasvipur hennar breyttist
snögglega, og andardrátturinn
varð örari. En hún lét sem
hún hefði einskis orðið vör og
horfði kalt og rólega á hann.
Ég var að skyggnast um eftir
manninum mínum, sagði hún. —
Hafið þér séð hann hér í ná-
grenninu?
Já, ég skal ganga með yður
í áttina þar sem við hittumst.
Þau röbbuðu saman í mestu ró-
semd á meðan þau gengu áfram.
Evans dáðist að henni í hugan-
um. Hvílíkur kvenmaður! Hvílík
sjálfsstjórn! Stór athyglisverður
kvenmaður — hættuleg. Það var
hann alveg viss um — mjög
hættulegur kvenmaður.
Honum fannst hann ekki ör-
uggur ennþá. þó að hann væri
ánægður með fyrsta skrefið.
Hann hafði gefið henni í skyn,
að hann vissi hver hún væri. Það
yrði til þess að hún teldi sig
þurfa að gæta sín. Hún myndi
ekki þora, að gera neitt af sér
í bráð. Það væri aðeins hvemig
takast mætti að aðvara Merrow-
dene.
Þau hittu hinn aldraða pró-
fessor, þar sem hann var hálf-
viðutan að virða fyrir sér leir-
krukku, er hann hafði unnið sem
verðlaun í skemmtigarðinum.
Þeim kom saman um að ganga
heimleiðis, og frúin spurði Ev-
ans, hvort ekki mætti bjóða hon-
um með að drekka tesopa. Sem
hann sag&ist hafa mikla <mægju
af.
Þegar heim kom, fór frúin að
undirbúa tedrykkjuna. Hún lagði
dúk á lítið teborð og kveikti und-
ir vatni í litlum silfurkatli. Frá
hyllu yfir arineldinum tók hún
þrjár litlar krukkur ásamt und-
irskálum. — Ég á sérstaklega
gott kínverskt te, sagði hún. —
Og við drekkum það ávallt á
kínverskan máta... úr krukk-
um, en ekki bollum.
Hún þagnaði, horfði vandlega
niður í eina krukkuna, og skipti
svo um og tók aðra, um leið og
hún sagði í mildum ásökunartón
við mann sinn. Georg... nú hef-
ur þú ennþá einu sinni tekið
RAPLAGNIR
RAFVÉLAVIÐGERSIR
Sími 13309
málmhg X tré- of* járnsklp,
le&tamálrvmg, v/AtnslínumÁlmné'
ulArtbortJsmÁltvi rv ^
HARPA HF.
VÍKINGUE
71