Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1999, Blaðsíða 27

kostað tíma og vinnu að skilja þetta svo vel
sé. Það var ekkert annað að gera en hætta, ég
var ekki sjálfur kominn á þann punkt að vilja
það.“
Bjarna er minnisstætt að Pétur Blöndal al-
þingismaður hafi gert úttekt á sjóðnum og
Bjarni ias hana vel og fór yfir. Hann leiðrétti
Pétur sem varð til þess að Pétur tók álitsgerð
sína til baka og endurgerði hluta hennar.
Bjarni rifjar upp umræður og samþykktir á
síðasta þingi Farmannasambandsins sem
Bann segir að stangist gjörsamlega á við þá á-
kvörðun, skerðing um 12 prósent, sem var
tekin að honum fjarverandi. Hann vitnar til
greinagerðar FFSÍ um lífeyrismálin, en þar
segir meðal annars: „Á síðasta þingi Far-
tnanna- og fiskimannasambands Islands
(1997) var samþykkt samhljóða að samtökin
tnyndu ekki samþykkja frekari skerðingu á
réttindum bótaþega Lífeyrissjóðs sjómanna
sem þá þegar voru orðnar verulegar eða frá
20-40% á fáum árum. Umræður í stjórn Far-
manna- og fiskimannasambands íslands og á
formannaráðstefnu og nú síðast í samráðs-
nefnd samtakanna um lífeyrismál hafa verið
1 sömu lund og menn sjá ekki ástæðu til að
bteyta þessari afstöðu.“
Við vildum að útgerðin hækkaði sínar
greiðslur úr sex prósentum í sjö. Ég skil út-
gerðina mjög vel að hafna því, en mér ó-
mögulegt að skilja afstöðu Sjómannasam-
bandsins. Ég hefði haldið að sjómenn ættu
frekar að standa saman til að verja réttindi
okkar. Oft hefur hvarflað að mér hvers vegna
eg sé að standa í þessu fyrir nánast ekki neitt.
Það eru greiddar tuttugu þúsund krónur á
mánuði fyrir stjórnarsetuna, við höldum
r®pum tólf þúsundum. Ég hef aldrei unnið
fyrir lægra kaupi en hjá Lífeyrissjóði sjó-
manna.“
Hefur áður komið til ágreinings innan
Parmanna- og fiskimannasambandsins
Vegna ákvarðana um Lífeyrissjóðinn þau ár
sem þú hefur starfað þar?
„Nei. Enda neita ég að tala um að það sé á-
greiningur innan Farmanna- og fiskimanna-
sambandsins um þetta mál. Það liggur fyrir
Éver er vilji félagsmanna. Ég hef unnið eftir
samþykktum frá þ ingum og formannaráð-
stefnu. Andstaðan er bara tveir menn, Guð-
)°n A. Kristjánsson og Benedikt Valsson.
Peir tóku upp nýja stefnu fyrir hönd Far-
mannasambandsins án þess að hafa til þess
nokkuð umboð. Á öllum ákvarðanastigum
Það gefur á bátinn.
hefur annað verið samþykkt.“
Bjarni segir að tólf prósenta skerðingin
hafi verið ákveðin á stjórnarfundi í Lífeyris-
sjóði sjómanna 6. janúar, en þá var hann ekki
á landinu og bætir við að það hafi aldrei stað-
ið til að halda þennan fund, næsti fúndur átti
að verða 20. janúar. Varamaður hans, Bene-
dikt Valsson mætti á fúndinn. Bjarni segir að
ekki hafi einu sinni verið meirihluti í sér-
stakri innahússnefnd um lífeyrismál til að
falla frá fyrri samþykktum, en í þeirri nefnd
voru auk Bjarna; Guðjón A. Kristjánsson,
Benedikt Valsson, Guðjón Ármann Einars-
son og Guðlaugur Gíslason.
Á sama tíma voru átök um stofnun sér-
eignarsjóðsins innan Lífeyrissjóðsins. Sjó-
menn vildu ekki að útgerðarmenn ættu hluta
að stjórn hans, en útgerðin Iagði áherslu á að
vera með í stjórninni. Bjarni skilur ekki hvers
vegna. „Okkur datt ekki í hug að þeir ætluð-
ust til að fá að stjórna okkar sérsparnaði.
Hvað vilja þeir ráða yfir okkar peningum?"
Bjarni segir að hann hafi verið tilbúinn að
hleypa útgerðinni í stjórn séreignarsjóðsins
til að tapa ekki meiri hagsmunum fyrir
minni. Það er ef samþykkt yrði að skerðing-
in yrði ekki meiri en 10 prósent. „Þar sem
það gekk ekki átturn við að hætta, en það var
ekki gert á þessum fundi heldur samþykkt að
skerða um tólf prósent. Með tíu prósentum
vorum við að gefa færi á meiri skerðingu en
við höfðum í raun heimildir til. Hvað þá tólf
prósent."
Bjarni segir að lífeyrismál séu mjög ofar-
Iega í huga félagsmanna innan Farmanna-
sambandsins sökum þess hversu mikið menn
greiða inn. Hann tekur sjálfan sig sem dæmi,
en hann hefur greitt allt að háifri milljón á ári
inn í sjóðinn og eðlilega láti menn sem borga
þetta mikið sig miklu varða hvað verður um
alla þessa peninga.
Við tölum um stöðu sjóðsins og Bjarni
bendir á greinagerð FFSI um þessi mál, en
þar segir meðal annars: „Við skulum ninnast
þess að samtök atvinnurekanda skipa helm-
ing stjórnarmanna í stjórn Lífeyrissjóðs sjó-
manna og bera þeir jafna ábyrgð á stöðu
sjóðsins. Það getur varla verið meining Iög-
gjafans á sínum tíma að það þýddi að ef það
sýndi sig að fjárhagsstaða sjóðsins stæðist
ekki, þá tækju iaunþegar alla ábyrgð á því og
skertu sín kjör einhliða. Ef svo er skiljum við
ekki veru þeirra í stjórn sjóða sem að fullu er
í eigu sjóðsfélaga (launþega og bótaþega). í
þessu samhengi viljurn við gjarnan að þing-
menn velti því fyrir sér er þeir samþykktu
lögin um Lífeyrissjóð sjómanna frá 1981 sem
færðu sjómönnum rétt til Iífeyris við 60 ára
aldur að því fylgdu í framtíðinni aðrar eins
skerðingar og nú er verið að fara fram á.“
Bjarni bendir á þetta þar sem til þessa hef-
ur einungis verið gripið til skerðingar á félaga
í sjóðnum, en hinn helmingur þeirra sem
ráða, það er útgerðarinnar, hefúr aldrei lagt
neitt af mörkum. Enn vitnar hann til greina-
gerðarinnar:
„Samþykki Alþingi þessa skerðingu, mun
hún ásamt framangreindum skerðingum,
leiða til nálægt 50% heildarskerðingu þeirra
sjóðsfélaga sem vilja njóta 60 ára reglunnar.
Sama má segja um stóran hluta öryrkja og
ekkna þar sem um er að ræða allt að 50%
skerðingu. Þetta gengur ekki að áliti Far-
manna- og fiskimannasanbands íslands. Þv!
er haldið fram að eftir sem áður muni lífeyr-
ir verða einna bestur hjá Lífeyrissjóði sjó-
manna í samanburði við almennu sjóðina.
Þetta er ekki rétt að mati Farmanna- og fiski-
mannasambands Islands.“ ■
Sigurjón M. Egilsson.
SjÓMANNABLAÐIÐ VÍKINGUB
27