Náttúrufræðingurinn - 1934, Side 19

NÁTTÚRUFR.
129
fræðingarnir Trausti Ólafsson og Bjarni Jósefsson framkvæmdu
góðfúslega allar efnagreiningarnar. Síðast en ekki sízt má nefna
cand. pharm. C. Rafn Dahm, sem hefir gefið okkur margar góð-
ar bendingar og holl ráð. Margir aðrir hafa hjálpað okkur á
ýmsa lund, og kunnum við öllum beztu þakkir fyrir það.
Ástæðurnar til þess að athuganir okkar hafa ekki birtzt
fyrr, eru margs konar, en aðalástæðan er sú, að við höfum verið
að smá bæta við það, sem okkur þótti skorta á. Og þó við höfum
haft þetta með höndum í 2 ár, þá er okkur sjálfum ljósast,
að ýmsu er ábótavant og margt vantar enn upplýsingar um,
sem gaman hefði verið að geta ráðið fram úr.
Hér á eftir fer fyrst stuttur útdráttur úr ferðasögu okkar,
og síðar kafli um rannsóknirnar og árangurinn af þeim.
I.
Þann 10. júlí lögðum við af stað frá Reykjavík til Borgar-
ness. I Borgarfirðinum leigðum við okkur hesta til ferðalags-
ins, og á þeim brugðum við okkur fyrst inn í Skorradal og
dvöldum þar í kjarrlendinu nokkra stund. Skorradalur mun
vera einhver skógríkasta sveit landsins, sé miðað við víðáttu.
Öðru máli er að gegna um gæði þessa skóglendis, því allt, sem
við sáum, var fremur lágvaxið og kræklótt. Á fjárbeit og kola-
gerð fyrri ára sennilega aðal-orsökina á því þar, eins og annars
staðar. Ifér ,er eyðing skóganna aðallega, ef ekki eingöngu, verk
mannanna, eins og greinilega má sjá, sé horft yfir norðurhlíðar
dalsins frá suðurströnd vatnsins. Svo má heita, að norðurhlíð-
arnar séu samfellt skóglendi með stórum og víðáttumiklum
rjóðrum kringum hvern bæ. Því lengra sem dregur frá bæjun-
um, því þéttara og betur vex kjarrið. í Skorradalnum sést
greinilegur munur þess, hve allur jurtagróður er fjölskrúðugri
og þroskameiri, þar sem hann nýtur skóglendisins, heldur en
utan þess. Það er lítill vafi á því, að væri skóglendið í Skorradaln-
um friðað og grisjað, yrði það að góðum skógi á skömmum tíma,
og skilyrði fyrir góðum þroska eru sennilega mjög hagstæð.
Úr Skorradalnum var ferðinni heitið svo sem leið liggur upp
Norðurárdal og norður Holtavörðuheiði. Yfir heiðina nutum við
samfylgdar Jósefs Jónssonar frá Melum í Hrútafirði. Jósef er
fróður um marga hluti og sagði hann okkur meðal annars frá
því, að á fyrstu búskaparárum sínum á Melum, hefði hann rifið
gamlan húskofa, sem stóð þar. En í þessum kofa var all-vænn
birkiraftur, sem að sögn hafði verið sóttur suður í Sveinatungu-
9