Samvinnan - 01.12.1948, Síða 11

Skilnaðarskál undir Svartárhceð.
Leitarmannakofinn i Alftakróki.
nokkurra mannvirkja, nema grjót-
garða, þar til um síðustu aldamót, að
nokkrar spýtur voru fluttar fram á
heiðina og búnar til úr þeim réttar-
grindur. Svo vel var réttin gerð frá
náttúrunnar hendi.
Það tekur ekki langa stund að rétta,
sízt nú seinni árin síðan mæðiveikin
fór að rétta fjárstofn manna niður í
byggð.
í haust réttuðu Húnvetningar og
Borgfirðingar saman þarna í Réttar-
vatnstanganum í síðasta sinn um ófyr-
irsjáanlega framtíð. Mæðiveikisgirð-
ingu er nú verið að koma upp yfir
þvera Arnarvatnsheiði, í áttina til
Langjökuls, svo að fé þessara héraða
hættir að ganga saman á afréttunum.
Það hvíldi því sérstök stemning
kveðjustundar og saknaðar yfir Rétt-
arvatnssamkomunni í haust. Bænd-
urnir og bændasynirnir föðmuðust
ennþá innilegar en nokkru sinni fyrr
og þegar að hinni raunverulegu
kveðjustund kom virtist svo, sem hin-
um gömlu gleðihrókum yrði stirt um
málbeinið.
FÉ SUNNLENDINGA var runnið
langt suður á heiðina, í áttina til
náttstaðarins á Álftakróki. þegar fjall-
konungarnir kvöddust undir Svartar-
hæð, í uppstyttu á milli hausthryðj-
anna.
Þeir horfðu alvöruþrungnir hvor á
annan um stund og létu pelann ganga
nokkrum sinnum. Svo þögðu þeir enn
um stund, litu til himins, eins og til
að sjá hvort í hryðjunum væri nú lok-
ið. En áður en nokkurn varði hlupu
þeir saman og föðmuðust, en faðmlög-
in enduðu með löngum og kraftmikl-
um kossi. Skilnaðarkossi tveggja þjóð-
höfðingja, sem skiptu nú með sér leit
í síðasta sinn. Annar fór í norður en
hinn í suður, meðal óteljandi vatna og
hæða Arnarvatnsheiðar. Fjallkóngarn-
ir liöfðu nú kysstzt að skilnaði, leitun-
um var í raun og veru lokið, þó að eft-
ir væri að koma fénu til byggða. Það
voru síðustu sameiginlegu leitirnar
hjá Húnvetningum og Borgfirðingum
á afréttum Arnarvatnsheiðar. Merkur
þáttur og skemmtilegur í lífi og önn-
um þessara héraða er á enda. En vin-
átta sú, sem bundizt hefur á liðnum
öldum, heldur áfram.
G. Þ.
DregiO i dilka.
11