Samvinnan - 01.03.1951, Side 27

„Hjónin, sem fluttn í íbúðina á
móti okkur, virðast vera mjög ham-
ingjusöm,“ sagði konan við manninn
sinn, sem var niðursokkinn í lestur
dagblaðs.
„í hvert skipti, sem liann fer út,
kyssir hann hana í dyrunum. Af
hverju gerir Jjú Jjað ekki líka, Eð-
varð?“
„Eg,“ svaraði maðurinn á bak við
blaðið. „Ég Jjekki konuna ekki einu
sinni!“
★
Sjómaður kom heini sólarhring
fyrr en búizt var við. Hann fór beirn
til sín, en konan var ekki heima, svo
að liann skipti um föt og settist inn
í kaffihús í nágrenninu, J>ar sem hann
hitti kunningja sína.
„Þú ert sveimér kominn með fínan
hatt,“ sagði vinur hans einn.
„Já, konan mín hefur sennilega ætl-
að að gefa mér hann, en ég kom óvænt
lieim og fann hattinn á píanóinu!"
★
Húsmóðirin (við vinnukonuna);
„Ungfrú, ég held að Jjér vanrækið
húsverkin. Sjáið þér rykið á húsgögn-
unum! Það hlýtur að vera sex vikna
gamalt!"
Vinnukonan: „Það er ekki mér að
kenna. Ég hef ekki verið hér nerna
þrjár vikur!"
★
— Má ég óska þér innilega til ham-
ingju með daginn. Ég er viss um, að
Jjú munt telja Jjetta dásamlegasta dag
ævi Jjinnar.
— En ég gifti mig ekki fyrr en á
morgun!
— Það er einmitt það!
★
Bóndi nokkur vestur á sléttum
Ameríku mætti Indíánafjölskyldu,
sem hann Jrekkti lítillega. Maðurinn
sat á hestbaki, en konan gekk á eftir
og bar {rungar byrðar. Béjndanum
blöskraði, svo að hann leyfði sér að
hreyfa gagnrýni.
„Af hverju lofar þú ekki konunni
að ríða?“ spurði hann.
„Af Jjví að hún á engan hest,“ svar-
aði Indíáninn.
★
Lítil! snáði var að segja bænirnar
sínar, en móðir hans sat á rúmstokkn-
unr. Drengurinn muldraði í barm sér,
en móðirin sagði:
„Ég heyri ekki, hvað þú segir!“
„Eg er heldur ekki að tala við þig,“
svaraði drengurinn ákveðinn.
★
Mannsheilinn er dásamlegur. Hann
byrjar að starfa í vöggunni og stöðv-
ast aldrei, nema Jjegar menn standa
upp til að halda ræður.
★
Móðirin kont heim og börnin voru
í bezta skapi. „Mamma,“ sagði telp-
an, „við vorum í póstmannaleik all-
an tímann, og við fórum með bréf í
hvert einasta hús í götunni!“
„Hvaða bréf?“ spurði móðirin.
„Við fundum þau í skúffunni þinni
með bleikum borða utan um!“
★
Kona við betlara: Skelfing hlýtur
að vera sorgiegt að vera lamaður. Það
væri næstum því betra að vera blind-
ur!
Betlarinn: Ekki ögn. Þegar ég var
blindur, fékk ég ekkert nema einseyr-
inga!
★
Maður nokkur týndi 100 króna
seðli. Drenghnokki í nágrenninu
fann peningana og skilaði þeim aftur.
„Þakka Jjér fyrir, drengur minn, en
ég tapaði einum Imndrað króna seðli,
en ekki tíu tíukróna seðlum!"
„Ég veit ]jað,“ svaraði drengurinn.
„En síðast, Jjegar ég fann hundraðkall,
átti maðurinn ekkert smærra!“
★
— Hvernig fór Jón að Jjví að erfa
svona mikið af eignum frænda síns?
— Hann giftist dóttur lögfræðings
frændans!
★
Litla dóttir prestsins stóð og horfði
á föður sinn skrifa stólræðuna fyrir
næsta sunnudag.
„Paljbi," spurði hún, „segir guð
þér, hvað þú átt að segja?“
„Já, auðvitað, telpa mín,“ svaraði
klerkur.
„Af hverju strikar þú þá svona
mikið út?“
★
— Hvernig fórstn að verða milljóna-
mæringur?
— Með hjálp konunnar minnar.
— Ko.nunnar?
— Já, mig langaði til að vita, hvort
])að væru til svo miklir peningar, að
hún gæti ekki eytt þeim!
★
Læknirinn (við konuna): „Ég ráð-
legg yður að fá yður heit böð oft, nægi-
legt hreint loft og vera í léttum föt-
um.
Þegar konan kom heirn, spurði
maðurinn, hvað læknirinn hefði saet.
„Hann sagði, að ég yrði að fara til
Parísar, þaðan til Rivierastrandarinn-
ar og fá mér dálítið af nýjum fötum!“
27