Samvinnan - 01.05.1955, Blaðsíða 16

hefur hann raunverulega framið
glæp. Hlustaðu,“ sagði konan ákveð-
inni röddu, sneri sér að Pashu og var
andstutt. Hvað vakir eiginlega fyrir
þér? Þú lifir eingöngu öðrum til bölv-
unar, — það er markmið þitt. En það
er varla hægt að ímynda sér, að þú
hafir fallið svo lágt, að það sé ekki
snefill af mannlegum tilfinningum eft-
ir! Hann á konu — börn . . . Ef hann
verður dæmdur og sendur í útlegð,
þá sveltum við, börnin og ég . . . Skil-
urðu það! Og þó er tækifæri til að
bjarga honum og okkur frá örbirgð
og niðurlægingu. Ef ég tek þessar níu
hundruð rúblur í dag, þá láta þeir
hann vera. Aðeins níu hundruð rúbl-
ur!“
„Hvaða níu hundruð rúblur?“
spurði Pasha mildum rómi. „Ég — ég
veit ekkert . . . ég hef ekki tekið þær.“
„Ég er ekki að biðja þig um níu
hundruð rúblur . . . Þú hefur enga
peninga og ég þarfnast einskis frá þér.
Ég bið þig um svolítið annað . . .
menn eru vanir að gefa konum eins
og þér dýra gripi. Gefðu mér aðeins
aftur það sem maðurinn minn hefur
gefið þér!“
„Frú, hann hefur aldrei gefið mér
neina gjöf,“ kveinaði Pasha og byrjaði
nú að skilja.
„Hvar eru peningarnir? Hann hefur
sóað eignum sjálfs sín, mínum og ann-
arra manna . . . hvað hefur orðið af
því öllu? Hlustaðu, ég grátbið þig! Ég
lét reiðina hlaupa með mig í gönur og
ég hef sagt heilmikið ótugtarlegt við
þig, en ég biðst afsökunar. Ég veit, að
þú hlýtur að hata mig, en ef þú átt til
nokkra samúð, þá settu þig í mín
spor. Ég grátbið þig að gefa mér grip-
ina aftur!“
Pasha yppti öxlum. „Ég mundi með
ánægju gefa þér allt aftur, en guð er
vitni að því, að hann hefur aldrei gef-
ið mér nokkra gjöf. Trúðu mér, ég hef
aldrei sagt sannara orð. Jæja, samt
sem áður hefurðu að nokkru leyti rétt
fyrir þér,“ sagði söngkonan í fáti,
„han gaf mér tvo smáhluti. Auðvitað
skaltu fá þá aftur, ef þú æskir þess.“
Pasha dró skúffu út úr snyrtiborð-
inu og tók upp gullarmband og grann-
an hring með steini.
„Hérna, frú,“ sagði Pasha og rétti
gestinum hlutina.
Konan roðnaði og titringur fór um
andlitið. Hún var móðguð.
„Hvað gefur þú mér?“ sagði hún.
„Ég er ekki að biðja um ölmusu, held-
ur það, sem ekki tilheyrir þér, — og
þú hefur notað aðstöðu þína til að
hafa út úr eiginmanni mínum . . .
þeim veiklynda, ógæfusama manni.. .
A fimmtudaginn, þegar ég sá þig með
manni mínum niðri við höfnina, þá
hafðir þú dýrar brjóstnálar og arm-
bönd. Svo það þj'ðir ekkert að vera
að leika saklausa lambið fyrir mér! —
Ég spyr þig í síðasta sinn: Ætlarðu að
skila mér gripunum eða ekki?“
„Það veit guð almáttugur, að þú
ert skrýtin,“ sagði Pasha og var nú
orðin móðguð. „Ég fullvissa þig um,
að fyrir utan hringinn og armbandið
hef ég ekki fengið skóbótarvirði frá
Nikolay Petrovitch. Hann gefur mér
ekkert nema sætar kökur.“
„Sætar kökur,“ sagði ókunna kon-
an oggat nú ekki varizt hlátri. „Heima
hafa börnin ekkert að borða, en hér
N Ó T T
Nóttin hljóða húmsins öldum vefur
um hverja öreind lífs og hluta dauðra,
og hverju barni draumagullin gefur, —
í glœstri höll og lágum kofa tefur.
Jafnt hún metur réttinn ríkra og
snauðra.
Einn ég geng um gráa fjörusanda,
nú gefst mér stund þá hjartað
vonir nœra,
sem blessist það af blíðum friðaranda
og brjóst mitt ylji snerting tveggja
handa,
— mjúkra handa, er mildi og huggun
færa.
Úr bláu húmi léttar öldur líða,
og Ijósum faldi vefja gráan sandinn.
Nú vœntir enginn vetrar, kulda og
hríða,
en von er langra sólarríkra tíða
og blœrinn ennþá ilmi jurta er
blandinn.
Einlœg bæn frá hrœrðu brjósti stigur:
Ó, herra, gef nú frið á þinni jörðu,
og áður gullið geislaregnið hnígur
og glugga hvern hin milda birta
smýgur,
hjörtu manna mild og sáttfús gjörðu.
KRISTJÁN JÓHANNSSON.
étur þú sætar kökur. Neitarðu enn að
skila gjöfunum?“
Þar sem hún fékk ekkert svar, sett-
ist hún niður, starði út í bláinn og
hugsaði.
„Hvað er eiginlega hægt að gera?“
sagði konan. „Ef ég fæ ekki níu hundr-
uð rúblur, þá er hann gjaldþrota og
þá er úti um mig og börnin. A ég að
drepa þennan lítilmótlega kvenmann
eða lítillækka mig fyrir henni?“
Konan þrýsti vasaklútnum að and-
litinu og fór að snökta.
„Ég bið þig,“ heyrði Pasha gegn um
grát konunnar. „Þú sérð, að þú hefur
rænt Nikolay og gert hann gjaldþrota.
Bjargaðu honum . . . þótt þú hafir
enga samúð með honum. En börnin
. . . börnin . . . hvað hafa börnin gert?“
Pasha sá í huganum börnin stand-
andi á götunni, grátandi af sulti, og
hún fór líka að gráta.
„Hvað get ég gert, frú?“ sagði
Pasha. „Þú segir, að ég sé lítilmótleg
kvensnift og að ég hafi gert Nikolay
Petrovitch gjaldþrota, en ég fullvissa
þig . . . frammi fyrir guði almáttug-
um . . . ég hef alls ekkert þegið frá
honum . . . Það er aðeins ein stúlka í
söngflokknum, sem á ríkan aðdáanda,
allar hinar okkar lifa óbrotnu lífi við
fremur þröngan kost. Nikolay Petro-
vitch er hámenntaður, fágaður heldri
maður, svo að ég hef boðið hann vel-
kominn. Við verðum að bjóða heldri
menn velkomna.“
„En ég bið þig bara um gripina!
Skilaðu nú gjöfunum aftur! Ég græt
. . . ég auðmýki mig . . . ef þú vilt skal
ég krjúpa á kné. Bara ef þú óskar
þess!“
Pasha tók andköf af hryllingi og
bandaði frá sér með hendinni. Hún
fann, að þessi föla, fagra kona, sem
átti til svo fágaða framkomu, eins og
hún væri á sviði, var reiðubúin til að
knékrjúpa fyrir henni. Einfaldlega
mundi hún gera það í háði, til að sýna
glæsileika sinn, upphefja sig, en auð-
mýkja kórstúlkuna.
„Jæja, jæja, ég skal gefa þér grip-
ina,“ sagði Pasha og þurrkaði sér um
augun. „Fyrir alla lifandi muni. En
þeir eru bara ekki frá Nikolay Petro-
vitch . . . það voru aðrir menn, sem
gáfu mér þetta . . . en eins og þú vilt.“
Pasha opnaði dragkistu og tók upp
demantsnælu, kóral-hálsfesti, nokkra
16