Andvari - 01.08.1961, Qupperneq 94

188
SIGURÐUR JÓNSON FRÁ BRÚN
ANDVARl
á Akureyri. Þar þóttist ég skyldur að
vera, stóð það í þrjár vikur. Voru folar
þeir, er ég hafði á minni könnu og ætlaÖi
að nota um sláttinn: Gráskjóni og tveir
rauðir geymdir á bæ í grenndinni á meðan
ég hafði ekki tíma til að sinna þeim, og
höfðu þeir ausið í sig ofdrambi og vit-
leysu á meðan frá mér voru, svo að
neyðarbrauð var að ná þeim auk heldur
nota þá, og þegar ég fór á bak á Grá-
skjóna var hann svo umsvifamikill að
seinlátari folinn hafði ekki við og sleit
sig af.
Hvort Gráskjóni hefir álitiÖ það kurt-
eisi að losa sig við öll mín afskipti eða
ég hefi orðið venju fremur klauftækur á
honum þá í bili, það skal ég ósagt jita,
en þarna tók hann til og jós af grin md
nokkrum sinnurn. Ekki varð það að skaða
né fór upp í vana, en alltaf hefi ég
ánægju af blettinum, sem leikurinn stóð
á ef ég fer um hann. — Lítið gleður
vesælan.
Þá var ferð minni heitið norÖur í
Fnjóskadal, til h( vskapar, en þar hafði
ég þá á leigu tun á eyðijörÖ, er Bakkasel
heitir. Nuddaði ég þar við sláttinn um
daga, en reið á kvöldum til gistingar
æðilanga leið fram í dalinn að bæ er
hcitir á Sörlastöðum og skipti ég þeirri
vinnu á milli folanna eftir því sem mér
þótti henta.
Frá þeim rauða verður ekki hér sagt,
en Gráskjóni reyndist alls ekki góða
barnið þótt hann aldrei nema væri stóri
strákurinn. Viljann var að vísu ekki að
efa: kalt sækingsfjör borið uppi af því
nær ótrúlegu afli, þar sem hann var þó
aðeins útigenginn fimm vetra foli og
sjálfræðið og uppátektirnar alveg með
fágætum. Einkurn leiddist mér að hest-
urinn, sem gat gengið að minnsta kosti
heiðarlegt brokk, lamdi lengst af svo
niður löppunum að engum gangi líktist,
freistaðist ég því til að fara að reyna við
töltið, þótt ég hefði ætlaÖ mér að láta það
koma af sjálfsdáÖum, en eftir því var hjá
Gráskjóna engar leiðir fyrir mig nema
að reyna að elta þaÖ fram af fetgangi,
því svo fljótt fylltist hann sprettasækni
og æsingi að ekki var á mínu færi að
endurtaka æfinguna frá leitinu í Svartár-
dalnum. Flann endaði ekki lengur spretti
sír. t með ópöntuðu rólyndi og gleði, að
minnsta kosti skorti mig óhlífni og
ósvífni til að lofa honum að hlaupa sig
svo sprettasaddan að sú yrði niÖurstaðan
eins ókvalráður við hlaupin og hann var
orðinn, um það leyti, sem þolinmæðin
mín fór að bila.
Suður dalinn að Sörlastöðum eru
grundabreiður með fjallshlíðinni, en
hrísmóatangar og framburðarskriður úr
giljurn á milli grundanna. Lágu fjöl-
margir götuskorningar samsíða fjallinu
út og suður dalinn. Voru þeir sumir
grunnar, breiðar og sléttar hlemmigötur,
en aðrir djúpir aflagðir skorningar og
signir saman. Auk þess var fariÖ að þvæl-
ast með bíla þessa leið og lágu um reið-
göturnar hjólför og í móum og mishæð-
um breiðir moldarruðningar — bílfærir
í þurru alla leiðina til enda milli Sörla-
staða og Bakkasels.
Eitt kvöldið hafði ég náð Gráskjóna
og lagt á hann, en gekk illa að komast
á bak, því þarna var víðátta og gott að
snúast. Varði hann síðuna eftir beztu
getu og fór aftur á bak og út undan sér
ef ég reyndi að leggja upp taum. Lét ég
hann þokast að götuskorningunum, þar
sem þeir voru orðnir saman signir og
krappir. Varð honum þar óhægt að snúa
sér svo ég kom upp taumunum og tók
saman með hægri hendi tauminn og
vangaólina á reiðbeizlinu, lét ég hann
svo draga mig og hnykkja mér þangaÖ
til hann missti af spori við að stíga aftur-
fæti í skorning. Þá náði ég hinni hend-
inni í hnakknef, kom olnboga síðan yfir