Andvari - 01.01.1975, Blaðsíða 8

6
JAKOB JÓNSSON
ANDVARI
bregður hann upp mynd, sem um leið verður glöggur uppdráttur af honum
sjálfum. Fyrst yrkir hann kvæðið, sem ég get ekki stillt mig um að taka
upp í heild:
Hér leit ég fyrsta lífs míns dag
við lítinn kost og skarðan hag.
I vosi og snjó og veðragný
ég velktist tíðum uyf frá því.
En þess á milli sumarsól
þó sendi yl þeim gróðri, er kól,
svo lífið sýndist létt og hjart,
er landið klæddi sumars skart.
En æskumannsins innsta þrá
er út og hurt — að prófa og sjá:
Að stórhorg urðu hin fögru fjöll
og fjárhúskofinn sumarhöll.
En hyggðin hvarf - og hreytt er öld,
og hráðum komið hinzta kvöld;
og draumur, löngu dreymdur, er
við dægurlokin týndur hér.
Hér rikir eilíf auðn og tóm,
og ímyndanna fegurst hlóm
nú eru visnuð öll og dauð,
en eftir skilið stormsins gnauð.
Nú eytt er og hlásið mitt æskudraumaland,
og enginn þar reikar um heran sand.
Auðfundinn er tregi skáldsins, sem reynir að lifa upp aftur drauma
bernsku sinnar og finnur til einmanaleikans. Síðustu hendingarnar minna
á vjsuna „Yfir kaldan eyðisand“, sem allir kunna. En tvennt er einkenn-