Andvari - 01.01.1915, Blaðsíða 24
16
Dr. sira Jón Bjarnason.
vitið þér um þetta efni meira en eg. En hér ér sýnt,
að heilmikill íslenzkur patríótismus réð lijá mér —
eins og svo mörgum öðrum — nýkomnum hingað í
álfu forðum. Nærri því eins og hjá þeim, er flýðu
til Ítalíu út úr bruna Trójuborgar, eftir því sem Li-
víus segir: Öllu gefin islenzk örnefni, og alt miðað
við ísland. Auðvitað réð tilflnning þar meir en skyn-
semdarvit«.
Hér á síra Jón heitinn við gufuskipaféiagsstofn-
unina, sem var á prjónunum um og fyrir þjóðhátíð,
og Jón Sigurðsson kemur töluvert að í bréfum sín-
um frá þeim árum.
í hinu væntanlega minningarriti um síra Jón frá
kirkjufélaginu vestra verður sérstaklega um hann tal-
að sem hinn mikla kirkjulega leiðtoga landa vestan
hafs. Hér heima var hann bæði og ýmist andlegur
vegsögumaður og »vor kæri bardagabróðir«, svo sem
vinur hans Valdimar ávarpaði hann einu sinni í ljóði.
Tveim greinum úr bx-éfum hans vil eg koma þar
að, enda öllum minningarorðum betra, geti hinn látni
talað sjálfur:
»Oftast finst mér það uin dagana hafa verið
skylda, sem hratt mér út í deilur og stríð. Eg hefi
aldrei gelað verið með köldu blóði. Tem mig aldrei
til þess að geta verið stóík. Enda virðist mér forn-
sagan sýna, að stóumenn stóðu mjög ófullkomlega
við rósemdarkenningar sínar«.
Hin greinin, rituð fyrir einum 5 árum hljóðar
svo:
»Það hefir i seinni tíð verið prédikað inn í al-
menning af allri orku, að ég sé nú, einkum á síðari
árum — sá trúarofsamaðui’, ófrjálslyndur og ljóshat-
andi, sem naumast eigi neinn sinn líka í víðri veröld.