Andvari - 01.01.1915, Blaðsíða 133
Heimilishættir Eskimóa.
125
úr þunnu skinni eða selsblöðru. Glugginn ber litla
birtu á vetrum, enda er þá látið loga á sex eða átta
sellýsis- eða kvalsmjörslömpum dag og nótt í bað-
stofunni. Ljósið á lömpum þessum er 4 eða 8
þumlunga hátt og halda þeir við jöfnum hita inni,
hér um bil 16 stigum (Cels.). Þó er þar gott loft,
því strompurinn, sem er 4—8 þumlunga víður, er
alt af hafður opinn.
Fáar þjóðir hafa jafnmikið yndi af söng og Eski-
tnóar. Söngur þeirra er venjulega talinn tilbreyting-
arlaust gaul, og má það til sanns vegar færa. Hafa
þeir þó meiri ánægju af honum en við af marg-
rödduðum söng. Söngur og trumbusláttur er atlivarf
þeirra jafnt í gleði og sorg. Það er venja á vökunni,
ef enginn er kominn, að allir setjast í legurúm sín
og hefja söng. En ef einhver gestur er kominn, segir
hann fyrst frá tíðindum. Ef kvæði það, sem sungið
er, er alkunnugt, tekur alt fullorðna fólkið undir og
unglingarnir stundum. En oft er kvæðið mælt af
munni fram og syngur þá einn, en hinir taka undir
viðkvæðið. Yrkisefnið er þá vanalega einhver liðinn
atburður, sem kvæðamanni er minnisstæður, en stund-
um slær hann út í aðra sálma, og yrkir þá kýmni-
kvæði um einhvern viðstaddan. Agætt sýnishorn
þessa kveðskapar er kvæði, sem Ovayualt orkti um
frænda sinn. Hann kom í kynnisför til okkar á Þorr-
anum. Upphaf kvæðisins fer hér á eftir. Viðkvæðinu
var inest megnis hrúgað saman úr orðum, sein enga
merkingu höfðu, en seinasta hendingin var svo:
»Hann frændi er ekki svo blár!« ,
Hann frændi mér vísaði um vetur til Kingnak
Anga-ya, anga-ya o. s. frv.
Hann frændi er ekki svo blár.