Andvari - 01.01.1915, Blaðsíða 120
112
Ýtingar og lendlngar o. fl.
verði ekki komisl að henni vegna óláta í sjónum,
verður að brjóta fljótt gat á skipið með einhverju
móti, til þess að reyna að bjarga mönnunum frá því
að kafna þar í loftleysi. Þegar lagt er að landi, —
á að lenda, — er róið öllum árum svo vel sem unt
er, þangað til skipið kennir »sandsins«, þá er alt
gert í sama augabragði: allir leggja upp árar lang-
setis eftir skipinu, einn frískasti maðurinn hleypur
fram af skipinu með »kollubandið« — 15—20 faðma
langan kaðal — og annar hleypur með »hnútubandið«
— jafnlangt — út af kinnung skipsins — sé það stórt,
— annars er látið nægja eitt band, 2—4 menn »fara
utan undir« — fara út á sjóborða, — hver fyrir sig
heldur í faðmlangt band úr skipinu, og halla því á
land eða á þá hliðina, sem því er ætlað að slá á,
og standa svo undir því, svo það eigi »detti á sjó«,
og varna þannig að »landsjórinn« fari inn í það utan
frá, en oft fer »landsogið« í það og hálffyllir, — sogið
ofan af landinu eftir hverja öldu eða »fall«. For-
maðurinn tekur af stýrið undir eins, og oftast slær
fyrsta áldan eða »lendingarsjórinn« skipinu þversum
eða flötu að »sandinum« um leið og það rekst með
hörðu kasti í hann, stundum gerir næsta alda það
og skola því á hliðinni upp eftir fjörunni. Allir, sem
geta, hlaupa þegar fært er, upp úr skipinu, og fara
að létla það, ef flutningur er, fiskur eða annað, en
nokkrir toga í »böndin«, svo skipið dragist ekki út,
sem hætt er við, sé sjávarlagið vont, því þá eru lægð-
ir, og gúlar í »flæðarmálinu«, er mynda »sveipi«,
svo djúpa og straumharða í hverju »útsogi«, að skip-
ið nærri flýtur í þeim og lítt mögulegt verður að
halda því með 8 — 10 mönnum — sé það stórt. Undir