Fálkinn - 10.04.1959, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Ég ætti líklega að biðja fyrirgefningar, sagði hún. — Ég hélt að þér væruð mesti ónotaseggur . . .
Í4 v<ku iiKi<>iii* í tjaldinu
Jóa Larkin fannst einhvern veginn
að ekki væri allt eins og það ætti að
vera, er hann koni út úr skóginuni
fyrir ofan stöðina í Oxlip River.
Kannske var það af því að hann
heyrði að Moss gamli var að syngja.
Dimm röddin harst langt í tæru
fjallaloftinu. — Og þetta var almenni-
legur söngur, ekki sóðalegar vísur,
eins og hann söng þegar hann var
að koma neðan frá Ozlip og hafði ver-
ið að sækja mat. Veðrið var nærri því
of gott jafnvel í þessum óbyggðum
í norðvesturhluta Tasmaniu.
Jói sannfærðist að minnsta kosti
um að eitthvað væri að, er hann kom
út úr skóginum. Þarna stóð aðkomu-
hestur í tröðinni. Og nýtt tjakl og
Moss gamli á þönum kringum það —
og söng.
Og nú skildist Jóa að kvenmaður
hlyti að vera kominn á stöðina ■— lík-
lega einhver vafasöm gönnd vinkona,
sem Moss gamli liefði liirt í Oxlip.
Það fór hrollur um Jóa við þá til-
hugsun.
Svo kom hann auga á kvendið. Hún
kom neðan frá ánni með tvær skjól-
ur í vatnsbera. Grönn stúlka í skinn-
brókum og mislitri skyrtu. Ekki gat
þetta verið gömul vinkona Moss, en
það gerði bara illt verra.
— Fari það kolað. tautaði Jói. Hann
var samviskusamur jarðfræðingur og
lcvenfólki var hvergi ætlað pláss i
hans heimspekikerfi. Hann hafði séð
oí' marga efnilega menn lenda í skrif-
stofuþrældómi út af því að þeir höfðu
farið að eltast við stelpur. Og hann
hafði kosið skógarlíf og hreint loft.
Hann elskaði útilífið.
Þá þrjá mánuði sem þeir höfðu unn-
ið saman við Oxlip River liafði Moss
Pike fengið að heyra álit Jóa á kven-
fólkinu og hvernig það spillti jarð-
fræðingunum. Þess vegna var það
blátt áfram gerræði af Moss að hleypa
þessu kvendi þarna inn á stöðina.
Jói þrammaði niður að tjöldunum.
— Hæ, þarna kemur þá sjálfur
fjallkóngurinn, kallaði Moss. — Nú
get ég sagt þér mikil tíðindi, lasm.
Við höfum fengið gest!
Jói lét sem hann sæi ekki brosið
á lionum. — Það var gaman, sagði
hann kuldalega. — Þú skalt fara með
Iiana til Oxlip aftur í fyrramálið.
NÚ bar stúlkuna að, og Jói sá strax
að hún hafði heyrt síðustu orðin
hans. Hann gilti það einu. Hún mátti
vita að liún var alls ekki velkomin.
Augun í henni voru dökk, nærri
því svört. Hárið var stutt, blásvart
og ofurlítið hrokkið. Hún var há, cn
ekki um of. Tiglótta ullartreyjan
hennar féll fast að líkamanum og var
girl undir hellið.
— Ég Iieiti Lindsay Randall, sagði
hún lágt. — Það var fallega gert af
ykkur að taka á móti mér.
Nú varð þögn um stund. Moss
slrauk skeggið: — Lindsay er dýr ...
dýr . . . æ, livað heitir það nú aftur,
sagði hann og gat ekki sagt orðið.
— Dýrafræðingur, sagði hún.
— Nú, og livað svo? spurði Jói.
— Ég ætla að veiða tigrisdýr.
— Hvers vegna?
— Hvers vegna? Vegna þess að
Thylacinus cynocephalos, tasmaníu-
tígrisinn eða pung-úlfurinn er ein-
slæð skepna í dýraríkinu.
— Segið mér nánar frá því, sagði
Jói.
— Eiginlega er þetta ekkert tigris-
dýr — en það hefir fengið nafnið
vegna felulitarákanna, sem það hefir
á bakinu, sagði Lindsay. — Það er
stærst allra spendýra, sem éta kjöt
og getur vegið . . .
— Hvað ertu að segja? greip Moss
fram í.
— Þú lieyrir livað hún segir, sagði
Jói. — Hún hefir lesið það í hókum.
En hún hefir ekki gerl grein fyrir
því enn, hvers vegna lhin vill veiða
svona skepnu.
— Ég ætla að senda það heim, sagði
Lindsay.
— Eins og einhvers konar lifandi
póstkort, kannske?
Lindsay beit á vörina. — Nei, sagði
hún ofur látlaust. — Ég er komin til
Ástraliu til að rannsaka spendýr. Ef
ég gæti sent þetta dýr heim, kæmi
það vísindunum að ómetanlegu gagni.
Ilún tók málhvíld.
— Jú, ætli ekki það, sagði Jói og
kimdi. — En þér verðið fyrir von-
brigðum: Þessi dýrategund er aldauða.
Það ættuð þér að vita, úr því að þér
eruð dýrafræðingur.
— Það var haldið að þau væru al-
dauða, já, sagði Lindsay. — Þangað
til fyrir þremur vikum. Þá sáu flug-
maður og jarðfræðingur það á þessum
slóðum hérna, úr koptavél. Hún
liorfði hugsandi á hann, eins og
skurðlæknir áður en hann grípur hníf-
inn: — Þessi jarðfræðingur heitir Jói
Larkin, hann kvað vera einkennilegur
grúskari, sagði fólk mér í Hohart.
Hann kvað hafa fengið öræfin á heil-
ann.
.Tói svaraði ekki. Þvi að hann var
með allan hugann við að áfellast
sjálfan sig fyrir ákefðina, sem hljóp
í hann fyrir þremur vikum. Koptinn,
sem hann hafði leigt, sveif yfir eitt-
hvert skáldað tilbrigði af hundi, úlfi
og kengúru, sem stóra rófu og einar
18—20 rákir á hryggnum, eins og á
tigrisdýri.
— Úr þvi að það varst þú, sem sást
skepnuna, datt mér í liug að þú vildir
gjarna að Lindsay hefði bækistöð sína
hérna, sagði Moss gamli, sem sá sér
nú færi á að ljúga jafn freklega og
þauæfður stjórnarerindreki. — Hún
hefir veiðileyfi og hún var í Oxlop
til þess að ná sér í kunnugan fylgd-
armann — og þá sagði ég henni að
hún þyrfti ekki að leita lengur, því
að nú liefði hún hitt Moss Pike, sem
hefði verið sextíu ár i Tasmaniu og
aldrei villst enn . ..
Jói tók kuldalega fram í: — Ef ung-
frú Randall vill hafa mig afsakaðan,
ætla ég að fara og fá mér bað.
— Herra Larkin, sagði hún og
hneigði sig formlega.
Moss lineggjaði: — Ég skal finna
stað inni í kjarrinu. Með báli og öllu
tilheyrandi ... Við verðum að hafa
á okkur menningarbrag, lasm.
NYI baðstaðurinn var hundrað metra
inni í skóginum. Þar ruddi Moss
kringlótt svæði, bjó til hlóðir úr
steinum og setti tvær hellur yfir, und-
ir vatnsketilinn.
Jói urraði er hann sá þessar lianda-
tiltektir. Hingað ti! höfðu þeir af-
klæðst inni í skýlinu. Þá hafði þetta
verið svo einfalt. Hann hét sjálfum
sér því, að bráðum skyldi allt verða
eins og áður var. Kveikti á eldspýtu
í liminu. Blossarnir stóðu uppúr bál-
kestinum þegar Moss kom aftur.
— Þú sérð um að koma þessari
kvensu hurt aftur í fyrramálið, sagði
Jói.
Moss ornaði sér við eldinn. —
Drengur minn, sagði hann hlýlega. Ef
þú heldur svona áfram verður þú pip-
arsveinn áður en lýkur, alveg eins
og ég.
— Og líkast lil álika mikið flón.
Jói henti ávítandi á Moss: -— Þú hefir
látið heillast af þessari stelpu. Og þú
ættir að skanmiast þín — maður á
þínum aldri, svei!
Moss kinkaði kolli í sifellu. — Ef
])að sem þú sagðir þýðir það sem mig
grunar, þá liefirðu alveg rétt fyrir
þér.
— Jæja, reyndu bara að koma henni
á burt, sagði Jói hávær. -— Ekki síður
þín vegna en mín!
Hægan, hægan, drengur minn, sagði
Moss. — Hún fer ekki. Þetta er mesta
dugnaðarstúlka, og hún þarf á hjálp
að lialda.
— Hún fer á morgun!
— Hún fer ekki eitt fet, sagði Moss
og bandaði hendinni. — Þú sérð að
ég hefi öll trompin á hendinni. Þú
þarft á mér að halda. Þú getur ekki
leitað hérna að málmum einn, og það
er ekki hægt að ná í aðra kunnuga
menn en mig núna. Og luin þarf líka
á mér að halda. Þið þurfið bæði á
mér að halda, svo að þér er nauð-
ugur einn kostur að hafa félagsbú
við hana um mig, drengur minn.
Jói fór að tina af sér spjarirnar,
fokvondur. Mo'ss hafði tangarhald á
honum — og lionum var engin hugg
un í að finna það.
— Heyrðu nú, Moss, sagði hann
eftir dálitla stund. ■— Við höfum unn-
ið saman lengi. Hvers vegna ertu
svona við mig?
Moss lést verða hissa. — Hún er
lagleg, finnst þér það ekki? Hvað
viltu að ég geri meira, drengur minn'
— Kallaðu mig ekki drenginn þinn
Ég vil ekki hafa annan eins fábjána
í föður stað.