Fálkinn - 10.04.1959, Blaðsíða 9

F Á L KI N N
9
— Hugsaðu um framtíðina, dreng-
ur, sagði Moss og brosti. — Það yrðu
ekki ómyndarleg barnabörn, sem þú
gætir gefið mér ef þú létir tilleiðast.
Og þú gætir kennt þeim allt um steina
og grjót . . . og Lindsay gæti frætt
þau um fugla og aðrar skepnur . . .
Jói grýtti stígvélinu sínu til hans.
Moss greip það á lofti og fleygði þvi
rólega til baka. Og svo labbaði hann
brosandi heim að, skýtinu.
Jói var lengi að baða sig. Hann
varð að liugsa sig um margt.
FJALLALOFTIÐ var svalt og sólin
glóði á ullarskýjunum er Jói kom
loksins ofan úr skóginum til að fá sér
að borða. En meðan hann var i bað-
inu hafði honum hugsast úrræði. Nú
vissi hann hvað hann átti að gera.
Hann ætlaði að hjálpa þessari
Randall-kvensu með tigrisdýrið henn-
ar. Því fyrr sem hún næði í það því
fyrr færi hún. Þessi von gerði honum
greiðara að kingja matnum.
Jói fór eldsnennna úr bæli sinu um
morguninn. Hann kunni svo vel við
þessa morgunkyrrð og frið áður en
sólin kom upp og enn sáust stjörn-
ur og stundum mánasigð. Hann vatt
sér undan tjaldskörinni og fann lirím-
ið marra undir fótunum.
— Góðan daginn, sagði Lindsay
Randall.
Jói snerist á hæli og glápti. Hún
hafði gert upp eld, og gamli sótugi
ketillinn hékk yfir hlóðunum. Hún
brosti til hans. Hana hitaði í and-
litið því að bálið logaði glatt. Svo
leit hún ofan í ketilinn. Teið var
svart og sterkt, sannkallað búsk-
mannate.
Hann sagði: — Með leyfi —-?
Gerið þér svo vel, svaraði hún. —
Nú kemur morgunmáturinn, rétt
strax. Steikt flesk, egg og glóðað
brauð.
Jói hellti tei í krús. Þetta var gott
og sterkt te. Hann gaf Lindsay horn-
auga meðan hann var að sötra úr
krúsinni — og gat ekki annað en tek-
ið eftir hve liprar lireyfingar hennar
voru, þarna kringum bálið. Svo fór
hann að hugsa um áætlunina sina.
Hún varð að minnsta kosti að verða
þarna þangað til hún næði í tígrisinn.
— Ég hefi verið að hugsa um þetta
sem þér sögðuð í gær, um að hjálpa
vísindunum, muldraði liann. — Skyldi
ég mega hjálpa yður?
Hún sneri sér að honum. — Þakka
yður kærlega fyrir. En hvernig fer
þá um það, sem þér eruð að gera?
— Fjöllin verða að bíða, sagði hann.
— Þau hlaupa ekki á burt.
Hún stóð upp, lagði flesksneiðar
á þrjá tindiska, og tvö egg á hvern
disk og rétti þeim glóðarbrauð.
— Moss! kallaði hún. — Maturinn
er tilbúinn, Moss! Svo rétti hún Jóa
diskinn og brosti: — Ég hefði líklega
átt að biðja yður afsökunar. Á ég að
segja yður — ég hélt að þér væruð
mesti ónotaseggur? Ég var blátt
áfram hrædd um að þér munduð reka
mig burt.
Augun i lienni ljómuðu af gleði. Og
Jói sat þarna og skammaðist sín. Hon-
um létti þegar Moss kom, svo að þau
voru ekki ein.
Moss hámaði í sig matinn, svalg
krús af brennlieitu tei og sagði: —
Nú verðum við að liypja okkur af
stað, stúlka mín. Það verður nóg að
gera, og við erum bara tvö.
— 0, ekki alveg, sagði Jói. — Ég
ætla að koma líka.
— Ætlar þú? Moss sneri sér og
slarði á Jóa.
— Já, þá getum við farið yfir
stærra svæði.
— Alveg rétt, sagði Moss cg hló. —
Og þá gengur þetta iniklu fljótar.
Lindsay Randall brosti: — Ég hugs-
aði ekki út í það, sagði hún og horfði
gaumgæfilega á Jóa. — Kannske eruð
þér ólundarseggur, þrátt fyrir allt.
NÆSTU sex dagana settu jiau upp
röð af dýrabogum í hálfhring upp
frá ánni. Og svo var næst að lita eftir
þeim. Moss og Lindsay voru saman
um svæðið næst ánni. Jói fór um ás-
ana lengra uppi í skóginum. Nú
breytti til vorveðurs og það bætti úr.
En þetta var mesta erfiði.
Og vorið — ef þetta var þá vor —
gerði kvöldin erfiðari fyrir Jóa. Hon-
um leið ver með hverjum deginum.
Kvöldin við varðeldana gerðu honuin
erfiðara fyrir að liafa hugfast, að eig-
inlega var Lindsay Randall óvelkom-
inn gestur, sem var að reyna að
krækja i félaga hans, — hún hafði
gert átroðning og truflað liann í
starfinu.
Hún var eins og heima hjá sér
þarna. Hann sá það á henni, þegar
hún sat eins og í draumi, eða tritlaði
fimlega skógargötuna ■— að lnin kunni
vel við sig þarna . . .
Hún hafði breytst að ýmsu leyti,
fann hann. Hann tók til dæmis eftir
kitlunum í hálsinum á henni jiegar
hún hló. Og hve handleggirnir á henni
voru fallegir, þegar hún lyfti upp
pilsinu sínu er hún settist við bálið.
Hann taldi sig ekki öruggan. Og gamli
Moss gleymdi aldrei að gera að gamni
sinu og hafa orð á þvi hvað hann
mundi hafa gert, ef hann hefði verið
þrjátíu — fjörutíu árum yngri.
Hálfur mánuður leið og ekki kom
tigrisinn. Jói var að missa þolinmæð-
ina. Eitt kvöldið er þau voru að snæða
sagði hann: — Á morgun dreifum við
okkur. Við komumst ekki yfir nógu
stórt svæði með þessu móti. Lindsay
athugar bogana sem næstir eru ánni,
og svo skiptum við Moss hinu svæðinu
á milli okkar.
— Hvers vegna? sagði Moss súr á
svipinn, liann sat á hækjum eins og
þeir innfæddu gera. — Ef einhver
gamli tígrisinn lendir í boga þá held
ég hann geti biðið.
— Ég hefi starf sem ég þarf að
hugsa um, sagði Jói hvass. — Þú hefir
líklega gleymt því.
Moss fleygði kvistum á bálið: —
Nei, ekki hefi ég það, svaraði liann.
— En ég er að liugsa um það, sem þú
sagðir við Lindsay — að fjöllin
hlaupa ekki á burt . . .
— Að vísu ekki, sagði Jói kulda-
lega. — Og þér finnst liklega ekkert
liggja á, þvi þú færð tvöfalda borgun
eins og er.
— Og auk þess er ég talsvert meira
en þritugur, sagði Moss.
— Hvað áttu við með því?
— Hvað ég á við? Moss strauk hök-
una. — Ég á við að ég les úr þér
eins og úr kengúrusporum í nioldar-
falgi — já, enn betur.
Jói starði illilega á hann: — Eigin-
lega ætti ég að lumbra eftirminnilega
á þér ...
— IJeyrið þið, piltar. greip Lindsay
fram i. — Ég er alveg einfær um
svæðið við ána. Eg þekki það orðið
svo vel.
— Ég skal segja þér nokkuð, stúlka
mín. — Þið Jói skuluð fara saman —
og svo fer ég um svæðið fyrir innan.
— Nei, við dreifum úr okkur, sagði
Jói eins og liann væri lafhræddur. —
Ef hún heldur sig við stiginn getur
hún ekki villst.
— Þá það, sagði Moss og yppti öxl-
um. — En ef ég væri ungur og spræk-
ur og fengi tækifæri til að . . .
— Haltu þér samanl öskraði Jói.
DAGINN eftir fór hvert þeirra sína
leiðina. Um miðjan dag var Jói kom-
inn langar leiðir inn i kjarrlendið og
heyrði þá allt i einu skothvell frá
riffli. Fjóra livelli hvern eftir annan
— og svo eitthvað líkt brothljóði í
fúnum kvistum.
Hann hikaði ekki augnablik. Þessi
skot voru beiðni um hjálp, og það
var aðeins Lindsay, sem hafði sjálf-
hlaðningsriffil.
Honutn taldist til að hvellirnir
kæmu úr stað svo sem þrem kíló-
metrum fyrir ofan tjaldstaðinn og
hljóp af stað sem fætur toguðu, yfir
stokka og steina. Hann var hræddur
um Lindsay. Nú hugsaði hann ekki
um neitt nema hana. Hún var meira
virði en allt annað.
Hann lét ekkert tefja sig, hvorki
kjarr, stórgrýti né stríða læki. Eftir
tæpan klukkutíma var hann kominn
niður að ánni. Hann skaut skoti upp
i loftið og beið ög hlustaði, og kast-
aði mæðinni. Nú lieyrði hann Lindsay
kalla, einhvers staðar skammt frá.
Hann fann liana skammt frá stígrn
um, flækta i kjarri. Hún var æst og
augun starandi.
— Hvernig liður þér? spurði Jói
með öndina í hálsinum.
Hún hló, hátt og gjallandi. Augu
þeirra mættust. Svo leit hún um öxl
og hann renndi augunum í sörnu átt
og fékk svarið:
—Þarna er hann! hrópaði hún
áköf. — Thylacinus cynocephalus,
sem allir héldu að væri aldauða, en
sem reyndist vera bráðlifandi. Thyla-
cinus góndi fólskulegur þar sem
hann stóð með afturlöppina fasta í
dýraboganum. Kjafturinn var eins og
á úlfi og kjálkarnir náðu upp að eyr-
um. Lappirnar voru stuttar og með
flötum hælum, eins og á kengúru.
Rakhlutinn var mjór og afturdreginn
og rófan löng og sterkleg. Breiðar
súkkulaðibrúnar rákir voru yfir þvert
bakið — frá lendinni og fram á bóga.
— Uss! sagði Jói. — Sá er ljótur,
þegar maður sér hann nærri.
— Ljótur? sagði Lindsay hneyksl-
uð. — Þetta er verulega falleg skepna.
Jói starði. Svo brosti hann: — Já,
vitanlega er hún falleg — Ijótfalleg.
Allt í einu fóru þau bæði að hlæja.
Og Lindsay var svo frá sér numin
af veiðilukkunni að hún faðiiiaði Jóa
að sér og kyssti hann beint á munn-
inn.
Jói varð mállaus og greip andann á
lofti — þangað til Thylacinus fór að
urra.
— Við verðum að reyna að binda
hann, stamaði Jói. Hann þreifaði í
vösum sinum og tók upp snæri: —
Hefir þú meira snæri?
— Nei.
JÓI brá lykkju á snærið, skreið að
dýrinu, og þegar það gelti næst brá
liann lykkjunni um skoltinn á því og
lierti að. Svo brá hann snærinu yfir
trýnið og batt kjaftinn saman. Svo
losaði hann það úr dýraboganum og
hefti ]iað á framfótunum.
Jói horfði i litlu grísaugun á skepn-
unni og þóttist vonsvikinn yfir þess-
ari „tígrisdýraveiði“. Því að nú mundi
Lindsay von bráðar verða burt úr
tjaldstaðnum.
Það var einmitt þetta, sem hann
hafði þráð svo mikið og reynt að koma
fram. En nú var hann orðinn allt
annars sinnis . . .
— Við skulum komast héðan, sagði
hann þegjandalegur. —Við iiáum okk-
ur í meira snæri úr næsta dýraboga
og bindum kvikindið betur.
Hann var að bogra yfir dýrinu er
Moss kom hláupandi:
— Nei, nú liefi ég upplifað þetta
líka! öskraði liann. — Ósvikið tígris-
dýr!
Jói sneri sér að Moss, sem kom vað-
andi með riffilinn i hendinni. Allt i
einu fann liann að tigrisinn spennti
vöðvana. Og áður en liann gat nokk-
uð aðhafst, spratt hann upp eins og
stálfjöður.
Jói datt aftur yfir sig og Lindsay
hljóðaði. Jói spratt á fætur aftur, og
sá Lindsay þrífa riffilinn af Moss.
Tígrisinn tók stökk niður stiginn eins
og kengúra, með framlappirnar
bundnar saman. Og svo hoppaði hann
út í ána.
Jói hljóp á eftir ,sá hausnum skjóta
upp og fór að smeygja sér úr stig-
vélunum. Lindsay greip í hann.
— Nei, Jói! Röddin var einbeitt og
takið fast. — Hann er betri á sundi
en þú. Láttu hann eiga sig.
Þau stóðu saman og horfðu á tigris-
hausinn berjast við strauminn, hverfa
og koma upp aftur. Dýrið rak niður
ána og loks sáu þau hvar það dróst
upp á bakkann hinumegin og hvarf
inn i kjarrið.
Jói sneri frá. — Það sneri þá á mig,
tautaði hann.
— En við fengum ráðningu á mik-
ilsverðri gátu, sagði Lindsay Randall.
— Skepnan getur þá hoppað á aftur-
fótunum. Það hafa vísindamennirnir
lengi verið í vafa um.
En svo brast henni röddin og Jói
flýtti sér að snúa sér að henni:
— Lindsay, sagði hann alvarlegur.
— Ég vil ekki segja, að ég taki mér
þetta nærri. Eg sé aðra lausn á mál-
inu: Eg skal veiða annað dýr handa
þér. Þó svo það taki mig ár skal ég
ná i það!
— Svona tala ekki nema karlmenni,
heyrðist í Moss Pike.
— En ég er kvenmaður, sagði Lind-
say og augun í henni ljómuðu. — Og
Moss sagði, niðri í Oxlip, að þú værir
kvenhatari . . . að þú álitir að kven-
fólkið lamaði karlmennina og gerði
þá óvirka.
— Kvenhatari — ég! Jói strauk
kinnina á sér. — Hver hefir talið lion-
um trú um það, kjánanum?
— Ja, liver heldurðu? sagði Moss
drumbslega.
Jói tók um hendurnar á Lindsay: ■—
Hlustaðu ekki á hvað karlinn segir,
sagði liann ákafur. — En liann gerir
það líklega í bestu meiningu. Hann
hefir alltaf verið að kliða á hve fal-
leg þú sért, og hvilik úrvals barna-
börn þú gætir gefið honum.
Hún leit niður fyrir sig.
— Hann áleit að ég gæti kennt
þeim jarðfræði, muldraði Jói, — og
að þú gætir frætt þau um fugla og
býflugur . ..
Þá leit Lindsay Randall upp og
brosti. Það var tjáning i því fagra
brosi. Og Moss gamli sneri sér und-
on þegar hann sá Jóa taka um liend-
urnar á henni.
Egils áváxtadrykkir