Fálkinn - 10.04.1959, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
^****}*W*^* F R A M HA L D S S A G A
ÁSTIR í feluleík
19.
■&¥S*2«4*^*£álá* FRAMHALDSSAGA *^*^*^*^
.—•— ---------— ~— —
Einn morguninn er þau sátu í litlu stofunni
og voru að drekka te með ísmolum, kom
Peter inn með bréf. Landstjórinn opnaði það
og las, og sat hugsi.
— Gilmering, sagði hann. — Ég hef erindi
handa yður. Hafið þér nokkrun tíma komið
á rannsóknarstöðina?
— Já, sir. Ég hef verið í samkvæmi þar.
— Það er gott. Þá ratið þér. Ég ætla að
biðja yður fyrir bréf þangað og segja yður
hvað er í efni. Hann leit til Amy sem sat
við gluggann og- horfði út. — Hafið þér dótt-
ur rríína með yður og Elisabeth líka. Þeim
veitir ekki af tilbreytingu.
— Þú hefir bannað okkur að fara út um
miðjan daginn, sagði Amy.
— Ég hefi bannað ykkur að liggja í fjör-
unni og sitja í garðinum. En þið hafið ekk-
ert illt af að aka dálítinn spotta og það er
mikið af trjám og skuggsælt kringum stöð-
ina.
— Eru ekki moskitoflugur þar?
— Ekki meir en hér, væna mín, sagði
hann og stóð upp. — Komið þér inn í bóka-
stofuna eftir hálftíma, Gilmering, þá skal ég
hafa bréfið tilbúið.
Peter stóð við dyrnar eftir að sir Henry
var farinn. — Ég þarf að gera dálítið áður
en ég fer, sagði hann. — Verðið þið hérna
þegar bíllinn kemur?
— Ekki ég, sagði Amy letilega.
Peter leit á Elisabeth. Það var þráasvipur
á honum. Hún kinkaði kolli til hans. Svo
sneri hann sér að Amy aftur. — Maður skyldi
halda að ég væri með smitandi sjúkdóm, þú
forðast mig eins og pestina.
— Ætli þú sért það ekki, svaraði hún. —
En ég er ekkert hrædd við þig.
— Það er óhugsandi að þú kjósir heldur
að sitja hérna án þess að hafast nokkuð að,
finnst þér það, Elisabeth? Honum föður þín-
um mundi finnast það skrítið ef þú . . . ef þú
neitaðir að fara með mér. Ef það hefði verið
einhver annar en ég mundir þú hafa verið
fús til að fara.
— Ég þarf ekki að gera það, sem mig
langar ekkert til.
— Þú hefir farið þetta áður og haft gam-
an af því, sagði Elisabeth. Og Peter hefir al-
veg rétt fyrir sér. Ef þú heldur áfram að forð-
ast hann, fer sir Henry að brjóta heilann um
hvað mundi valda því. Varla langar þig að
faðir þinn haldi að þú sért ástfangin af Peter,
er það?
Amy kreysti saman varirnar og Peter sót-
roðnaði. Hann tautaði eitthvað, sem ekki
skildist, og flýtti sér út.
Amy þagði nokkrar mínútur. Hún hallaði
sér aftur á stólnum og starði á hárauða il-
skóna sína. Loksins sagði hún ofur gæf: —
Þetta var eiginlega ekki hyggilega sagt, úr
því að Peter var viðstaddur. Þú hefðir átt að
hugsa þig betur um áður en þú komst með
svona athugasemdir.
— Fyrirgefðu. Elisabeth var farin að þreyt-
ast á dutlungum Amy. — Mér finnst þú gætir
verið dálítið notalegri við hann. Það er skyida
þín, úr því að hann er í hárri stöðu hjá föð-
ur þínum.
— Það er óþarfi að við dáumst að honum
báðar í einu.
Elisabeth rétti úr sér í stólnum en kingdi
tannhvassa svarinu, sem komið var fram á
tunguna á henni. Amy var svo vesældarleg
að Elisabeth fanst hún mega til að vera góð
við hana. — Er þetta ekki flónska hjá þér,
Amy? Þú átt heima undir sama þaki og Peter
að staðaldri, og það er ástæðulaust að sýna
honum fjandskap. Vertu nú alúðleg við hann
í dag, Amy.
— Hugsum okkur að við förum að rífast
aftur?
— Reyndu að stilla þig. Peter er besti fé-
lagi í heimi, ef þú reynir ekki að gera lítið
úr honum sí og æ, og hann er miklu greind-
ari en nokkur hinna, sem þú ert með. Hann
minnir þig ekki á að hann hafi verið ástfangin
í þér einu sinni, nema þú viljir að hann tali
um það.
Amy horfði í gaupnir sér. — Hefir hann
sagt þér að honum hafi litist á mig einu sinni?
spurði hún. — Orðaði hann það þannig —
eins og það væri allt um götur gert?
— Ekki alveg. Ég held að honum lítist vel
á þig ennþá.
— Mikil heimska er þetta! Röddin titraði.
— Hefir hann nokkurn tíma reynt að vera
nærgöngull við þig?
— Nei, það hefir hann ekki, svaraði Elisa-
beth einbeitt. — Ef hann hefði gert það mundi
ég ekki hafa reynt að fá þig til að koma með
honum í dag. Hann hefði ekki átt það skilið.
Nú leið nokkur stund þangað til Amy tók
til máls aftur. Hún spurði óðamála: — Er
ekki mál að fara að tygja sig?
— Ég verð hér, sagði Elisabeth. — Ég vil
helst vera heima.
Amy stóð upp. — Jæja, þá það, sagði hún.
— Ég fer og sæki hattinn minn.
Elisabeth var nærri því hissa á hve vel þetta
hafði tekist. Hún hafði aldrei ætlað sér að
fara með Peter og Amy. Henni leiddist að
heyra þau rífast og verða að reyna að miðla
málum milli þeirra. Hver veit nema þau sætt-
ust ef þau væri ein?
Sir Henry mundi varla amast við þó að Amy
færi ein með Peter, hugsaði hún með sér og
fékk samviskubit. En kannske væri réttast að
hún sæi hann ekki þangað til þau tvö kæmi
aftur úr ferðinni. Hún gæti tekið sér mat og
bók og farið niður í fjöru. Þar var skúti, sem
hún gat sitið í og notið andvarans frá sjón-
um milli rakra klettaveggjanna.
Þjónn kom inn til að sækja bakkann með
teglösunum og hún bað hann um að smyrja
nokkrar sneiðar af brauði. Bíllinn ók fram
með Peter við stýrið og hún fór út til að tala
við hann. En Amy kom í sömu svifum, svo
að Elisabeth sagði aðeins: — Þú mátt ekki
ætlast til að ég komi í dag, Peter. Vertu nú
þægilegur við Amy, viltu lofa mér því.
Hann vissi ekki hvaðan á hann stóð veðrið
en brosti og opnaði bíldyrnar. Amy settist við
hliðina á honum og lagaði á sér pilsin meðan
hann var að loka. Hún leit til Amy með glettni
í augunum, eins og hún hlakkaði til að ná sér
vel niðri á Peter.
JULIAN AÐVARAR.
Hún fór upp og setti upp ilskó með gúmmí-
sólum, svo að auðveldara væri að fóta sig á
klettunum. Af svölunum sá hún hvar sir
Henry ók af stað í hinum bílnum með bíl-
stjóranum. Hann vissi ekki annað en hún
hefði farið með Amy og Peter og ef til vill
var hann jafn leiður á innisetunum og þær
voru.
Loftið var ekki mjög mollulegt í dag. Hæg-
ur blær kom frá sjónum og stór hvít ský á
himninum boðuðu regn.
Elisabeth tók bók og lagði hana í nestis-
körfuna, sem þjónninn hafði sett á borðið í
forstofunni. Hún var í einföldum línkjól, sem
hún var ekki hrædd við að velkja. Hún var að
setja á sig stráhattinn þegar Julian ók upp að
húsdyrunum.
Með Julian kom þessi undarlega kennd
söknuðar og þrár, sem alltaf hafði verið vak-
andi í henni. Hann kom langstígur inn í for-
dyrið en nam staðar er hann sá hana.
— Góðan daginn, Elisabeth.
— Góðan dag, svaraði hún stutt. — Sir
Henry er nýfarinn út — hann fór á skrifstof-
una, held ég.
— Já, við eigum að halda fund klukkan
tólf. Hann þagði. Svo hélt hann áfram lág-
róma: — Ég hefi ekki séð yður i marga daga.
Er það einber tilviljun — eða forðist þér mig
af ásettu ráði?
— Hálft í hvoru, játti hún. — Það er nóg
að stríða við þennan hita.
— Ég skil. Hann virtist kaldur og fár. -—
Hvert eruð þér að fara núna?
— Niður að sjó.
— Alein?
Hún kinkaði kolli. — Mig langar til að sitja
þar í svölu lofti og lesa.
— Það getið þér gert hérna.
— Já, en mig langar meira í sjávarloftið
í dag.
Hann leit fast á hana — föla andlitið, upp-
gerðarbrosið og nestiskörfuna á borðinu, en
ég kom til að segja yður og Amy að fellibyl-
ur er í aðsigi. Við höfum ekki fengið stað-
festingu á því frá veðurstofunni ennþá, en
það verður ekki langt þangað til við fáum til-
kynningu. Þér megið ekki fara út, Elisabeth.
Það er hættulegt.
— Sir Henry er úti.
— Hann kemur aftur heim í hádegisverð-
inn, en mér sýnist að þér hafið hugsað yður
að vera úti í allan dag. Hann benti á nestis-
körfuna.
— Þetta er ekki nema tuttugu mínútna
gangur. Ég get farið heim ef fer að hvessa.
— Ef að hvessir meðan þér eruð niður frá,
getur maður átt á hættu að þér komið aldrei
aftur, sagði hann byrstur. — Þér hafið enga
hugmynd um hve sterkir fellibyljirnir eru
hérna. Þér megið ekki fara út.