Fálkinn - 16.01.1963, Síða 19

'

o' '

■ ■;
- '
uðu. Ef til vill hafði hún aðeins gifzt
honum af því að hann var hershöfð-
ingi og hafði skotið upp kollinum í lífi
hennar á réttu andartaki?
— Grætur þú? spurði hann aftur og
ýtti varlega við henni. Þá sneri hún sér
að honum:
— Hvers vegna ætti ég að gráta?
Heldurðu, að ég hafi öfundað Jóseph-
inu, þegar hann tróð kórónunni niður
fyrir eyru á henni?
Hinn æruverðugi marskálkur hnykl-
aði brúnir.
— Þú ert asni, Jean-Baptiste, sagði
Désirée. — Þú ert sjálfur blóðöfund-
sjúkur. Góða nótt, Bernadotte, og sofðu
vel!
★
Napoleon vann hvern sigurinn á fæt-
ur öðrum, — Austerlitz, Jena, Auerstádt
og Wagram. Hann og bræður hans ríktu
yfir allri Evrópu. Franski herinn virtist
ósigrandi. Hann stóð á hátindi veldis
sins. En samt var keisarinn ekki alsæll.
Jósephinu tókst ekki að eignast erfingja,
þótt hún leitaði til allra frægustu lækna
Evrópu og ákallaði guð almáttugan.
Tveir vagnar mættust mitt á Place
de la Concorde. Vagn furstaynjunnar af
Ponte Corvos var grænmálaður, vagn
Napóleons var blár með einkennisstöf-
um keisarans greiptum í gull. Berna-
dotte hafði verið útnefndur aðalsmaður
fyrir þátt sinn í sigrinum við Auster-
litz og fjölskyldan gat státað sig af
fínu skjaldarmerki á hurð vagnsins.
Keisarinn gaf fyrirskipun um að
stöðva vagninn og ekillinn hlýddi sam-
stundis. Vagnarnir stóðu samsíða eftir
stutta stund og Napóleon lyfti hendinni,
heilsaði og brosti vingjarnlega. Désirée
brosti og veifaði einnig. Þá mundi hún
allt í einu, að maður á að hneigja sig
fyrir keisaranum, og einmitt í þann
mund er Napóleon hafði sett niður vagn-
gluggann og rekið höfuðið út um hann,
hvarf Désirée. Napóleon sá aðeins fjaðr-
irnar á hattinum hennar og forvitnis--
legt augnaráð Óskars litla. Keisarinn
hnyklaði brúnir.
— Hvað er hún mamma þín að gera?
spurði Napóleon.
— Hneigja sig fyrir yðar hátign, —
en hún festist, sagði Óskar litli.
- Keisarinn rak upp skellihlátur. Eld-
rjóð í framan og með hattinn skakkan
og skældan kom Désirée loks í ljós og
reyndi að halda virðingu sinni, þrátt
fyrir óhappið.
— Þú hefðir sannarlega orðið fín
keisaradrottning, Désirée litla, sagði
keisarinn og skellihló enn.
Framh. á bls. 30.

FÁLKINN 19