Vikublaðið - 03.02.1950, Blaðsíða 16

14
VIKUBLAÐIÐ
misskilið. Erindið var fimm hundruð sterlingspund. Haslitt
gamli brosti og las áfram, og hélt samtímis uppi einhliða sam-
ræðum við bréfritarann.
„Mér bráðliggur á þessum peningum," skrifaði Boris, „og
__ÍC
„Ekki efast ég um það,“ sagði Haslitt.
„Elskuleg systir mín, Jeanne-Marie--------—“ hélt Boris
áfram.
„Mágkona,“ leiðrétti Haslitt.
„--------getur ekki lifað lengi úr því sem komið er, þrátt
fyrir alla þá umhyggju og aðhlynningu, sem ég læt henni í
té,“ skrifaði Boris Waberski ennfremur. „Hún hefur arfleitt
mig, eins og yður vafalaust mun vera kunnugt um, að miklum
hluta eigna sinna. Nú þegar er þetta mitt — ekki rétt? Maður
getur vel tekið svo til orða og vænzt þess að mæta skilningi.
Við verðum að horfast í augu við staðreyndirnar. Sendið mér
því, í ábyrgðarpósti, lítinn hluta þess, sem er mín eign, og
meðtakið mínar virðingarfyllstu kveðjur.“
Bros Haslitts varð að breiðu glotti. í einni málmskúffunni
sinni geymdi hann afrit af erfðaskrá Jeanne-Marie Harlowe.
Erfðaskráin var staðfest af hinum franska nótaríus í Dijon,
og mælti svo fyrir, að hver einasti eyrir skyldi renna skilyrðis-
laust til systkinadóttur og kjördóttur eiginmanns hennar,
Betty Harlowe. Jeremy Haslitt var næstum því búinn að
eyðileggja bréfið, sem hann var nýlokinn við að lesa. Hann
vöðlaði því saman og fingurnir tóku að rykkja því á milli
sín. Það voru þegar komnar rifur í jaðra þess, þegar honum
varð hughvarf.
„Nei,“ sagði hann við sjálfan sig. „Nei! Maður veit aldrei
hvar maður hefur þessa Borisa Wabereskia,“ og hann lokaði
bréfið inni í peningaskáp sínum.
Þremur vikum síðar, er hann las í dánartilkynningadálki
The Times að frú Harlowe væri látin, varð hann mjög glaður
yfir að hafa ekki eyðilagt bréfið frá Boris Waberski. Skömmu
seinna barst honum stórt bréfspjald, með breiðri, svartri
sorgarrönd, sem tíðkaðist í Frakklandi í slíkum tilfellum, frá
Betty Harlowe, þar sem hún bauð honum að koma til Dijon
og vera við jarðarförina. Boðsbréfið var eingöngu sent fyrir
siðasakir. Þótt hann hefði lagt af stað á sama augnabliki, hefði
hann tæplega náð til Dijon nógu snemma til þess að hafa
getað verið við útförina. Hann lét sér því nægja að skrifa
stúlkunni innilegt samúðarbréf, og annað til hins franska
nótaríus, þar sem hann tilkynnti honum að firma hans væri
reiðubúið til þess að veita Betty alla þá aðstoð, sem í þess
valdi stæði. Síðan beið hann átekta.
Hinn ríki gistihúsaeigandi, Potter
Palmer, elskaði konu sína afar heitt.
Hún var forkumnar fögur en óskap-
lega eyðslusöm.
Potter samdi erfðaskrá og sam-
kvæmt hermi átti konan að erfa
ailar eignir hans.
Málfærslumaður Potters vakti
athygli hans á því, að konan gæti
einn góðan veðurdag krafizt skiln-
aðar og gifzt öðrum.
Potter svaraði: „Ef hún gerir það,
verða eigur mínar ekki of miklar
handa vesalings manninum.“
★
Prófessorinn fór niður úr rúminu
í svefnvagninum, og fór að sækja
vatn í glasi. Hann vittist í lestinni
og fann ekki svefnklefa sinn. Hann
bað því umsjónarmann að fylgja
sér til klefans.
„Hvaða númer er á klefanum?“
spurði umsjónarmaðurinn.
Það mundi prófessorinn ekki.
„Munið þér þá ekki eftir því,
hvort þér voruð framarlega, aftar-
lega eða í miðri lestinni?" spurði
fylgdarmaðurinn.
„Nei,“ svaraði prófessorinn.
„Munið þér þá ekki eftir neinu,
sem hægt er að átta sig á í þessu
rnáli?"
„Jú,“ svaraði prófessorinn. „Rétt
áður en ég fór að hátta, leit ég út
um gluggann. Útsýnið var fagurt,
og stöðuvatn í grenndinni.“
★
— Ástin er stjarna, sem menn
horfa upp til, en hjónabandið er
hola, sem menn detta í, vegna þess
að þeir sjá ekki fótum símun forráð.