Vikan - 28.09.1967, Blaðsíða 23

kyrrt í salnum. Þetta þrúgaða and-
rúmsloft einbeitingar, sem gæti að-
eins fylgt einhvers konar stórkost-
legum harmleik . . fæðingu, dauða
eða einvígi....
Þetta var einvigi. Fimm af þessu
fólki sat, afgangurinn stóð. Þeirra
á meðal voru tveir suður-amerísk-
ir milljónerar, grtskur skipakóngur,
suður-afrískur demantakóngur, tveir
olíusjeikar og franskur iðnjöfur. —
Spennan var næstum áþreifanleg
og þó hafði hver þessara manna
um sig horft með svipbrigðaleysi
á það spil snúast, sem annað hvort
mundi færa þeim þúsund pund í
hendur eða svipta þá þeim.
Modesty Blaise sat til hægri við
manninn, sem gætti bankans. Þetta
var Ameríkumaður, tæplega fertug-
ur — með hörkulegt, brúnt og mark-
að andlit og þykkt, svart hár. Hann
hafði langt milli grárra , ská-
hallra augna og frá nefi og niður
að munnvikum voru djúpar hrukk-
ur. Andlit hans var ekki laglegt f
venjulegum skilningi, en það fór
ekki framhjá neinum, að það bjó
yfir miklum þrótti. Hann var nokk-
uð yfir meðalmaður á hæð með
afar sterklegar axlir undir hvítum
kvöldjakkanum.
Nafn hans var John Dall. Á tutt-
ugu árum hafði hann stofnað eða
eignazt á annan hátt margháttuð
iðnaðarfyrirtæki, ríkidæmi, sem
skipaði honum á bekk með tólf
auðugustu mönnum heimsins.
Ofurlítið fyrir aftan Modesty stóð
hár Suðurlandabúi með mýktarlegt,
gulbrúnt andlit og gljástrokið, svart,
slétt hár. Þetta var Jules Ferrier,
framkvæmdastjóri spilavítisins og
einn af eigendum þess. Aldrei þessu
vant var kviðasvipur á andliti hans,
sem venjulega sýndi engin svip-
brigði.
Hendur Dalls hvíldu á boxinu,
sem geymdi sex stokka af spilum,
sem aðstoðarmaður hafði nýlega
stokkað og lagt í stokkinn. Við ann-
an olnbogann hafði hann ösku-
bakka, þar á lá dökkur vindill með
stuttu bambusmunnstykki, sem var
stungið inn f endann á vindlinum.
Fyrir framan hann var mesta spila-
peningahrúga, sem nokkurn tíma
hafði sézt í þessum sal, og þó var
bankahámarkið óvenjulega hátt,
eða jafngildi tuttugu þúsund ster-
lingspunda.
Átta sinnum hafði Dall lagt há-
markið undir, átta sinnum hafði
Modesty kallað banco . . . og tap-
að.
Jules Ferrier hallaði sér áfram
og muldraði:
— Fyrirgefið mér, Mam'selle
Blaise. Þér hafið þegar farið langt
fram úr þeirri upphæð, sem víxill
banka yðar hljóðaði upp á.
Hún horfði kuldalega á hann. —
Við erum ekki að hittast í fyrsta
sinn, Jules. Efastu um greiðslugetu
mína?
— Nei, nei, Mam'selle . . . en
ég get ekki látið yður meiri spila-
peninga í té. Ég er ábyrgur gagn-
vart herra Dall fyrir greiðslu þeirra,
þér skiljið það.
Modesty leit á Dall og spurði:
— Efizt þér um greiðslugetu
mína, herra Dall?
Hann tók vindilinn upp og tott-
aði hann. — Nei, ma'am. Röddin
var djúp og ofurlítið hrjúf. — Þér
töpðuð áttatíu þúsund dollurum
þegar þér spiluðuð við mig í gær,
og ég hringdi nokkur langlínusam-
töl eftir að spilum okkar lauk í
gærkvöldi. Ég vil gjarnan vita, við
hverja ég er að spila, og ég hef
góða hugmynd um, hvað þér get-
ið borgað.
Hún hélt augnaráði hans: — Þá
skulum við gera þetta upp okkar
á milli. Þér leggið undir allt, sem
þér hafið unnið. Vinni ég, fæ ég
það slétt, tapi ég, fáið þér það
tvöfalt.
— Nei, Mam'selle, mótmælti Ferr-
ier í flýti. — Ég get ekki leyft þetta.
— Engan barnaskap, sagði hún
stuttaralega. — Ef við herra Dall
ákveðum að kasta upp peningi um
það, hvort okkar eigi að hirða súp-
una, kemur þér það ekki við, ef
ég borga þér spilapeningana. Ég
er að spyrja hann, hvort hann sam-
þykki mína kvittun í þessu spili.
Dall lagði vindilinn hægt frá sér.
Hann sagði: — Ég býst við, að þér
þylduð þvílíkt tap, ungfrú Blaise,
en þá ættuð þér ekki mikið eftir.
Ég spila mér til ánægju. Mig lang-
ar ekki að hálsbrjóta mig á því, og
mig langar ekki að sjá annað fólk
hálsbrjóta sig. Allra sízt konu.
Fyrirlitning lék um munn Mo-
desty. Hún litaðist um í salnum, á
áfjáð andlitin, síðan aftur á Dall.
— Þér skuluð ekki sóa riddara-
skapnum á mig, herra Dall. Ef þér
kjósið að tefla ekki vinningi yðar
í tvær hættur, þá skuluð þér ein-
faldlega segja það. Hún hækkaði
ekki röddina á þessum síðustu orð-
um, en í þeim var einhver undir-
tónn, sem sveið undan eins og
svipuhöggi.
Varir Dalls þynntust, og grá aug-
un drógust ofurlítið saman.
— Sem yður þóknast, ma'am,
sagði hann kæruleysislega. Svo
renndi hann fyrsta spilinu fram úr
boxinu. Þrjú komu á eftir. Aðstoð-
armaðurinn tíndi fimlega með
spaðanum upp þau tvö spil, sem
Modesty bar, og skellti þeim á
grúfu fyrir framan hana.
Hún leit á þau, lagði niður aft-
ur, bankaði í borðið á þau með ein-
um fingri og sagði: — Spil.
Dall ýtti einu fram úr boxinu enn,
og aðstoðarmaðurinn lagði það við
hliðina á þeim, sem hún hafði fyr-
ir, upp í loft að þessu sinni. Þetta
var tígulfjarki. Rólega og án nokk-
urra leikhústilburða, sneri Dall sín-
um tveimur spilum upp. Drottning
og átta. Ofurlítill kurr fór um sal-
inn.
— Þér þurfið að hafa níu til að
vinna, ma'am, sagði Dall hógvær.
Modesty brosti, aðeins með vör-
unum, og fleygði spilunum tveim-
ur upp í loft. Tía og þristur. Heild-
artala hennar var sjö.
— Ekki alveg nógu gott, sagði
hún hlutleysislega. — Þakka yður
fyrir skemmtilegan leik, herra Dall.
Ferrier flýtti sér nær og smellti
með fingrunum til merkis um, að
aðstoðarmaðurinn ætti að taka
bankann. — Vilduð þér gera svo
vel að koma með mér til skrifstofu
minnar, Mam'selle Blaise? Þér einn-
ig, M'sieu Dall. Húsið er óbyrgt fyr-
ir greiðslu spilapeninganna — en
að sjálfsögðu ekki þessu síðasta
spili. Modesty tók upp veskið sitt
og gekk á undan Ferrier að dyrum,
sem létu lítið yfir sér úti í horn-
inu. Handan við þær var skrifstofa
hans.
Dall drap hægt í vindlinum og
fylgdi síðan rólega á eftir. Ferrier
hélt dyrunum opnum, meðan hann
gekk í gegn. Svo lokuðust dyrnar
á eftir þeim. Spennan í salnum
slaknaði, menn fengu sér að
reykja, ypptu öxlum, gáfu þjónun-
um merki um að koma með meira
í glösin.
Spilastjórinn sópaði saman not-
uðu spilunum með spaðanum og
kastaði þeim f strokkinn f miðju
borðinu.
- Qui veut la banque? spurði
hann.
í skrifstofu Ferriers þáði Modesty
stólinn, sem hann tók fram handa
henni. Dall tyllti sér á brfkina á
lágum hægindastól. Ferrier settist
bak við skrifborðið og klappaði
sér á ennið með hvítum vasaklút.
Aðstoðarmaðurinn bankaði og kom
inn, hann hellti hrúgu ag spilapen-
ingum á skrifborðið og fór út aft-
ur.
Ðall slappaði af, leit á Modesty
og lyfti annarri, svartri augabrún-
inni í spurn. Hún brosti, og það
var eins og sólskin glitraði á vatni.
— Þér voruð stórkostlegur, sagði
hún. — Ég er yður sannarlega þakk-
lát.
— Ég skemmti mér betur en ég
hef gert lengi. Sterklegt rauðskinna-
andlit Dalls varð ennþá hrukkótt-
ara, þegar hann brosti. Hann spurði
Ferrier: — Hvernig gátuð þér rað-
að spilunum svona?
Ferrier lyfti hendinni afsakandi.
— Spilastjórinn, sem stokkaði spil-
in og lét þau f stokkinn, raðaði
fyrstu gjöfunum, M'sieu.
Það kom spurn í augu Dalls. —
Ég skil yður tæplega, Ferrier. Ég
fylgdist mjög náið með, og ég sá
það ekki.
— Eftirlitsmaður minn hefði séð
það, M'sieu. Það var þessvegna,
sem ég gaf honum frí núna. Þér
verðið að trúa því, að það er ör-
uggt að spila í þessu húsi, fullkom-
lega heiðarlegt. Það var undan-
tekning í kvöld.
— Ég trúi yður. En er spilastjór-
inn öruggur?
— Hann talar ekki. Það var Mo-
desty, sem svaraði. — Hann er
yngri bróðir Jules.
— Allt er öruggt og pottþétt,
sagði Dall ánægður. — En hvern-
ig fenguð þér þennan náunga til
að taka þátt f þessu? Hann kink-
aði kolli í áttina til Ferriers.
— Jules er gamall vinur. Mo-
desty sagði ekki meira, en Ferrier
hristi höfuðið og bros færðist yfir
gulbrúnt andlit hans.
— Einu sinni vann ég fyrir ung-
frú Blaise, sagði hann við Dall. —
Það var í öðru spilavíti í öðru
landi. Þegar hún lét af störfum
sjálf, gaf hún mér- það, sem ég
þurfti, til að koma mér fyrir hér.
— Þú hafðir unnið fyrir því. Mo-
desty kveikti í sígarettu. — Og þú
hefur af eigin rammleik byggt upp
þennan stað, frá því að vera smá
búla, upp í það sem hann er núna.
Hún leit á Dall í gegnum reykinn
úr sígarettunni, og sagði hljóðlega:
— Ef þér krefjist borgunar fyrir
spilaskuld mína, herra Dall, mót-
mæli ég ekki.
Það vottaði fyrir reiði f augum
hans eitt andartak, svo slakaði
hann á. — Ég reikna með, að þér
séuð með þessu að segja mér, að
þessi leikur hafi ekki verið ein-
göngu sviðsettur upp á grín. Að
þér hafið ekki komið mér til að
rjúka úr miðju fríinu og fljúga
hingað, án gildrar ástæðu. Rétt?
— Ég álít, að þáð sé af gildri
ástæðu.
— Þér hefðuð ekki þurft þess.
Hann reis á fætur og stóð gleiður
með hendur í vösum og horfði á
hana með einarðri forvitni.
— Ég hefði með ánægju komið
hingað aðeins til að sjá yður, M'
am. Við áttum nokkur viðskipti
fyrir tveimur eða þremur árum, en
þá hitti ég aðeins fulltrúa yðar í
New York.
— Ég vona, að þér hafið verið
ánægður með þjónustu okkar.
— Miklu meira en það. Ég bauð
ykkur upp á samning. Ovandaður
aðili hafði náð í nokkrar upplýs-
ingar um nýja lyfið, sem rannsókn-
ardeild mín í Dall Chemicals hafði
eytt tveimur milljónum í að upp-
götva. Við vorum ekki vissir um,
hve mikið hann hafði náð í, en
við vissum ,að hann var á leið til
Harbstein í Evrópu með það. Þið
funduð hann fyrir okkur, áður en
hann náði þangað. Þið komust að
því, að það sem hann hefði náð
í, var tuttugu sinnum meira virði
en það, sem ég bauð ykkur fyrir
starfið. Þér hefðuð getað farið
sjálf til Harbstein og selt það. Þér
hefðuð getað neytt mig til að borga
meira. En þér senduð mér alla
pappfrana aftur — á umsömdu
verði. Einfaldlega og undanbragða-
laust.
Hún brosti: — Ég hef alltaf ver-
ið ofurlítið heiðarleg, á minn hátt.
Hann hló undarlega Ijúfum hlátri,
af manni af þessari stærð að vera,
en svo hristi hann höfuðið dapur-
lega. — Mig myndi langa til að
bjóða yður út f mat með mér, ma'
am, en líklega myndi það ekki Ifta
vel út, eftir það sem gerzt hefur
hér f kvöld.
— Nei, því miður. Það var auð-
heyrt á rödd hennar, að henni þótti
þetta einnig verra. — Ef til vill
kemur sá tími síðar, að það skipti
ekki máli.
Framhald á bls. 49.
39. tbi. vnCAN 23