Vikan - 27.08.1970, Síða 49

hræddur, endurtekur Iver, — og
það er eitthvað ögrandi í hljóð-
falli raddarinnar.
Skær ljósglampi gerir glugg-
ana hvíta á bak við tjöldin. Svo
heyrist nálæg þruma. Iver hefur
staðið upp, og hann dregur tjöld-
in frá. Ljós næstu eldingar gerir
eldhúsið hvítt.
— Reiði Guðs, segir Iver.
— Þú átt við Þór með hamar-
inn?
— Nei, segir Iver alvarlegur.
— Ég á við reiði Guðs. Svo fer
hann með einhverjar tilvitnanir
sem ég botna ekkert í.
Þegar hvít birtan fellur á lér-
eftið með fiðrildunum er eins og
þau skreppi saman, visni.
— Það héfur varla fæðzt barn
á jörðunni í sjö ár, segir Iver. —
Og það getur varla heitið að
nokkuð fæðist lengur á eðlileg-
an hátt. Líttu bara á húsdýrin,
þau verða að fá fleiri og fleiri
hormóna. Og villtu dýrin —
skordýrin, fuglarnir —■ hvar eru
þau? Veiztu hvað, Eline, ég held
að sérfræðingarnir séu hræddir.
Að þeir bæti í vatnið lyfi
— gegn þeim sem áður eru kom-
in.
— Vitleysa. Rödd mín er
Á þessu herrans
ári er mikiS talað
um náttúruvernd.
Til hvers eigin-
lega? Við lesum um
það daglega í
blöðunum. Frétt
svarar spurningunni þó
aðeins að tak-
mörkuðu leyti. Smá-
sagan hérna
hinsvegar....
Hafið þið nokkurn-
tíma hugsað út
í hversvegna ykkur
finnst svo gaman
að gömlum hlutum?
Til dæmis....
vegna ég mála fiðrildi?
Ég fer inn. Hann stendur
þarna víst ennþá og talar. Úr
eldhúsinu sé ég óveðrið fara hjá,
og regnbogi er spenntur yfir það
sýnilega af heiminum.
Hann brosir þegar hann kem-
ur inn.
—- Hvers vegna málar þú fiðr-
ildi, Iver?
—• Ég vil helzt mála náttúr-
una, segir hann. — Náttúruna
eins og hún var meðan hún var
enn ótamin. Manstu, Eline,
hvernig sumrin voru þá, manstu
eftir öllum skordýrunum, suðinu
í býflugunum, fiðrildunum sem
flugu yfir engin heima? Manstu
eftir máfunUm? Nú höfum við
lyfjafræðileg efni í staðinn fyr-
ir skordýr. Og máfanna þurfum
við ekki lengur við. Ó, Eline,
manstu eftir elgnum. Tignarlega
elgnum, sem kom heim að bæn-
um heima á veturna. Og refnum
sem rændi hænsnunum?
Allt horfið, horfið. Eftir eru
bara mennirnir og lyfin þeirra
úr efnafræðinni og villt dýr í
dýragörðum.
— Vitleysa, segi ég hvasst. —
Villtu dýrin hafa bara farið
lengst inn í skógana. Það er sagt
Vísindamenn gera ekki
hvöss. —
skyssur.
— Ekki það, Eline? Eins og
þú vilt, sama er mér, segir hann.
Iver gengur út á tún, og ég
fylgi honum eftir.
Jú, það er eins og Þór sé kom-
inn á kreik með hamarinn. Gló-
andi fleinn eldingarinnar stingst
í jörð niður, og þruman dynur.
Svo fer að rigna.
Iver stendur kyrr og lætur
regnvatnið flæða niður um sig.
— Veiztu, spyr hann, — hvers
— Þess vegna eru fiðrildi svo
vinsæl nú orðið, segir Iver og
brosir. — Það er næstum eins og
fyrir þrjátíu árum, þegar allt
var orðið svo nýtt og — og. Hann
þagnar og leitar orða. Þá fór fólk
upp um allar sveitir og keypti
rokka og ölkúta og aðra gamla
hluti, svo sem til að hafa eitt-
hvað til að minna á fortíðina.
Nú hengir það myndir af náttúr-
unni upp um alla veggi.
En skyndilega er eins og hann
taki sig á. Og svo er hann aftur
orðinn gamli Iver, glaður — nei,
honum er sama.
Við förum inn í stofuna, ég
skrúfa frá sjónvarpinu. Frönsk
Framhald á bls. 37.
35. tbi. VIRAN 49