Vikan - 11.09.1974, Blaðsíða 34

HANDAN VfÐ
Hún hélt áfram aö gráta og tár-
in gerðu kringlóttan blett á kodd-
ann. Hún hafði sigrað — nú var
þessari hundleiðinlegu fortiö lok-
ið. Nú beiö hennar þessi yndislega
sameining þeirra og síðan nýr
heimur. Neil mundi leiða hana
inn I þennan heim og gefa henni
hann. Hlæjandi og grátandi i
senn, með skjálfta um allan lik-
amann, sagði hún: — Ég er frú
Neil Latimer. Ég er drottning yfir
öllu, sem hann á.
Hún jafnaði sig smám saman af
þessu óhemjukasti. Hún kveikti
sér I vindlingi. Svo hringdi hún og
bað að senda sér eitthvað aö
drekka. Ekki að hún hefði neina
þörf á áfengi. Þetta var aöeins til
þess að fá sönnun þess, að hver
hennar ósk yröi uppfyllt.
Þegar vikapilturinn kom upp
með bakkann, gaf hún honum ríf-
legan skilding og tæmdi siðan
glasið meðan hann var enn aö
komast til dyra með bukti og
beygingum.
Þegar hurðin féll að stöfum á
eftir piltinum, settist hún enn á
rúmstokkinn og grét, og sagði við
sjálfa sig: — Elsku Neil, ég er
komin. Nú höfum við .hvort ann-
að.
Hönd hennar strauk rúmteppið,
rétt eins og það væru limir ást-
manns hennar. — Nú er Fleming
ekki lengur til. Og enginn Lew. Og
ekki neinn sagarhvinur. Enginn
að biðja mig hjálpar, enginn
Viktor, engin Carol og engin Elg-
ur til að káfa á mér. Ekkert af
þessu er lengur til. Nú erum bað
bara við tvö....
Regniö buldi enn á glugganum.
Nóttin var skollin yfir borgina.
Annar gluggi vissi út að Michigan
Boulevard. Ljósin héngu þarna i
löngum röðum og blikuðu gegn-
um myrkrið. Hún var komin út úr
skóginum — hér var hennar
heimur. Hún lyfti glugganum og
andaði að sér regnvotu loftinu,
saug þaö ferskt að sér, geröi
sjálfa sig að hluta af borginni og
borgina aö hluta af henni sjálfri.
Það var timi til kominn að fara
að búa sig. Með glöðum ákafa
breiddi hún út kjólinn, sem hún
ætlaði að vera I, svartan silkikjól,
djarflega fleginn.
Þegar hún var klædd og komin I
kápuna, leit hún enn einu sinni á
sig, og hló með sjálfri sér, því að
spegilmyndin veitti henni nýtt
hugrekki. Nú var ekki ástæöa til
að hugsa um fortlðina né eigin-
manninn, eöa uppgjafa-elskhuga.
Nú var það bara Latimer og þessi
gullöld, sem mundi renna upp um
leiö og þau hittust.
Regniö féll I þungum dropum
meðan hún stóð undir dyraþakinu
og beið eftir leigubfl. En brátt sat
hún I m júku sætinu, horfði á rign-
inguna og hlustaði á borgar-
hávaðann. Rigningin kom henni I
gott skap. Einhvern veginn
mundi framtlðarstjarna hennar
34 VIKAN 37. TBL.
I.