Vikan - 16.09.1976, Blaðsíða 19

síðan froskmenn komu til sög-
unnar en hefðu verið til þess að
slæöa með vatns- og hafsbotna í
leit að líkum. Mér rann kalt vatn
milli skinns og hörunds, þegar ég
sá fyrir mér aflann. Magnús sýndi
okkur inn í ýmiss konar herbergi,
og fyrr en varði vorum við komnir
að fangageymslunum.
Fyrst lá leið okkar í kvennaálm-
una. Þar var lítið um að vera, enda
enginn gestur. Klefadyrnar góndu
framan í okkur eins og tómar
augnatóftir, glerharður grjótbekk-
urinn blasti við, og ofan á honum lá
svampdýna klædd víníl eða öðru
gerviefni. Á máluðu steingólfinu
var niðurfall í einu horninu, svo að
hægara sé um vik við hreingern-
ingar, og í holu í veggnum er
stallur fyrir glas. Inni í holunni er
stútur, sem hægt er að láta vatn
renna úr með því að skrúfa frá
krana frammi á gangi. Sjálfur
fanginn hefur ekkert samband við
umheiminn annað en bjöllu, sem
hann getur hringt í von um svar
fangavarðar.
Setið við skýrslugerð.
höndunum á lögreglunni, en það
verður þá vonandi til þess að
viðkomandi gæti sín, að svo verði
ekki aftur.
BRENNIVÍNSFLÖSKUR í
LANGRI RÖÐ Á HILLU.
Að svo mæltu fylgdi Magnús
okkur um húsiö og sýndi okkur.
Fyrst litum við inn í setustofunar,
þar sem enginn sat, enda eru
lögreglumenn afar önnum kafnir,
og þaðan héldum við inn í
skrifstofuna , sem þeir skipta með
sér Sveinbjörn Bjarnason varð-
stjóri og Rúdólf Axelson aðstoðar-
varðstjóri. Næst lá leiðin inn í
áhaldageymslu, þar sem kennir
margra grasa. Á hillu á veggnum
stóðu brennivínsflöskur í langri
röð hver merkt eiganda sínum,
sem misst hafði guðaveigarnar í
hendur lögreglunnar og sjálfsagt
gist fangageymslur hennar. Þar
voru bæði vopn og verjur, tára-
gas, hjálmar og því um líkt. Þar sá
ég líka stóran öngul á gildu færi,
og þegar ég fór að forvitnast um
hvaða brúk mætti hafa af slíkum
veiðarfærum sagði Magnús mér
að þau væru nánast aldrei notuð
NÝMÓÐINS FANGAGEYMSLUR
Hafi mér runnið kalt vatn milli
skinns og hörunds, þegar ég leit
líköngulinn, þá fraus það á mér við
tilhugsunina um nótt í „Hverfi-
steini". Að vísu eru nýmóðins
fangageymslurnar í „Hverfi-
steini" talsvert frábrugðnar dýfl-
issunum, sem ég gerði mér í
hugarlund í æsku, því að mikið
hefur verið gert til þess að milda
dvöl manna þar. Eitt er þó óbreytt,
en það ér þessi óhugnanlega
innilokun og frelsissvifting, sem
alla hlýtur að óa við, sem í
Hverfisteini dveljast nauðugir. Og
eitt verður aldrei hægt að segja
um Hverfistein né nokkra aðra
fangageymslu, sem ég hef heyrt
um, að þær séu hlýlegar og
vistlegar. Sjálfur get ég ekki gert
mér í hugarlund glæp, sem rétt-
lætir það, að mönnum skuli vera
gert að hírast í svona geymslu,
þótt ekki sé nema eina nótt.
Karlaálman er þarna skammt
frá, og er hún mun stærri. Ekki var
hún alveg tóm, einhverjir þrír
ógæfusamir menn hírðust þar á
sokkaleistunum á steingólfinu,
skórnir á gólfinu fyrir utan dyrnar,
inni var kolniðamyrkur.
Skoðunarferðinni var ekki alveg
lokið, það var farið með okkur upp
á næstu hæð fyrir ofan og okkur
sýndar skrifstofur ýmissa deilda
og herbergi, þar sem alls kyns
starfsemi fer fram. Loks komum
við að dyrum, þar sem stóð
stórum stöfum, að öllum óvið-
komandi væri bannaður aðgang-
ur. Þar var fjarskiptastöð lögregl-
unnar til húsa. Magnús vildi sýna
okkur herlegheitin og knúði dyra.
Hann kallaði hver væri á ferðinni,
en fékk ekkert svar. Það var ekki
fyrr en hringt var inn til þeirra, sem
þar voru og þeim sagt, hvers kyns
var, að þeir fengust til að opna.
Við fengum að reka nefið inn fyrir
gættina með því skilyrði að engar
myndir væru teknar. Við hlýddum
því og kíktum inn. Þar var ekki
mikið að sjá fyrir vankunnandi
blaðamann, þrjá menn sem sátu
framan við jafnmarga kassa með
tökkum og skífum á, annað ekki.
Þegar við höfðum litið hjarta
lögreglustöðvarinnar, þótti okkur
nóg séð og vildum gjarnan halda
út á lífið. Það var okkur ekki nema
velkomið, og gerði Magnús þegar
ráðstafanir til að uppfylla óskir
okkar. En viljir þú lesandi góður
vita, hverju við urðum vitni að í
þeirri reisu, verður þú að bíða
þolinmóður fram í næstu Viku, því
að þá verður leyst frá skjóðunni.
Tjör.
....\
38. TBL. VIKAN 19