Vikan - 17.02.1944, Blaðsíða 10

10
VIKAN, nr. 7, 1944
u iri 1 fl Í I 1 1
IHal 1 il 11 i L 1 i u'
Matseðillinn.
Biskemad.
100 gr. feitt kjöt eða flesk,
500 gr. kjötafgangur, 1 stór
laukur, salt, pipar, 1 dl. kjöt-
soð (eða jurtaseyði), V2 dl.
mjólk, 500 gr. kartöflur, 25 gr.
sykur.
Feita kjötið (fleskið) er skorið í
smábita og brúnað á pönnu; þegar
það er brúnað, eru lauksneiðarnar
látnar á pönnuna og brúnaðar með.
Kjötbitunum, kartöflunum, saltinu,
pipamum og nokkrum matskeiðum af
mjólk eða jurtaseyði er blandað sam-
an og hrært vel í; soðið í 7 mínútur.
Framreitt á fati með loki.
Hrísgrjónagrautur með
aprikósum.
1% 1. vatn, 175 gr. hrísgrjón,
125 gr. aprikósur, 75 gr. sykur
og hálf teskeið salt.
Hrísgrjónin eru skoluð í heitu
vatni og látin í pottinn, þegar vatnið
sýður og soðin í 1 klst. Aprikósumar
em látnar liggja í vatni yfir nóttina
og soðnar í vatninu, sem þær hafa
legið i. Þá er sykrinum blandað út í
og aprikósunum síðan hellt saman við
grjónagrautinn. Suðan er látin koma
vel upp og hrært í á meðan. Síðan
má framreiða grautinn með saft-
blöndu.
Litskrúðug og snotur regnkápa er
skemmtileg á gráum rigningardögum.
Myndin að ofan sýnir, að regnkápa
þarf ekki að vera leiðinlegri en aðr-
ar kápur. Aðalliturinn er blár. En
frá handlegg og niður í mitti innsett
köflótt stykki.
Húsráð.
Ef búsáhöld yðar, sem eru úr eld-
föstu gleri, em ekki lengur eins glær
eins og þau eiga að sér að vera, þá
er ráð að sjóða í þeim hreint vatn
blandað með ediki í dálítinn tíma,
það hreinsar.
Leðursólar endast miklu lengui', ef
skómir eða stígvélin, áður en byrjað
er að ganga á þeim, eru sett á fat
með línolín og olían látin sjúgast í
sólana í sólarhring. Sólamir endast
ekki aðeins betur heldur hverfur og
marrið, sem oft er i nýjum skóm.
ÆSKUMINNINGAR
Teiknlng af hundi.
Þegar ég var i barnaskóla, átti ég
einu sinni að teikna mynd af stiga
heima hjá mér. Þegar ég hafði lokið
því og var að taka blekbyttuna í
burtu, kom blekblettur á miðja mynd-
ina. Ég hafði ekki tíma til þess að
teikna aðra. Ég tók það svo nærri
mér, að ég fór að gráta.
Faðir minn, sem komst að óhappi
mínu, sagði blíðlega: „Vertu ekki
sorgmædd — blekbletturinn er alveg
eins og svartur blettur á hundi. —
þú þarft ekki að gera annað en að
teikna hund utan um hann. Það þarf
oft ekki nema ögn af hugmyndaflugi
til þess að breyta því vonda í gott.
Mundu, að fátt er eins vonlaust og
það getur litið út við fyrstu sýn."
Ég teiknaði hund í kringum blett-
inn. Næsta dag var myndin mín
dæmd sú bezta í bekknum. „Þarna
sjáið þið, hvað dálítið hugmynda-
flug getur gert,“ sagði kennarinn.
„Þessi litli hundur er prýðileg mynd.
Þegar allt er svart, og allt gengur
á afturfótunum, þá minnist ég enn
þá hundsins míns með svarta blett-
inum og heyri uppörvunarorð föður
míns. „Það þarf oft ekki nema ögn
af hugmyndaflugi til þess að breyta
því vonda i gott.“
Betri helmingurimi.
Það var þegar ég var tólf ára
gömui. Ég var úti á gangi laugardag
nokkum og gekk fram hjá garði móð-
ummálskennarans míns, hún var að
vinna í garðinum. Hún kom að girð-
ingunni til þess að tala við mig og
ekki leið á löngu fyrr en hún hafði
spurt mig, hvers vegna ég hefði verið
svo dapurleg undanfarið. Ég sagði
henni að ég hefði orðið fyrir svo
hræðilegum vonbrigðum og ég óttað-
ist að lif mitt væri eyðilagt.
Hún horfði rannsakandi á mig og
bað mig svo um að koma með sér
inn í eldhúsið. Hún hellti dálitlu
vatni í bolla og rétti mér hann.
„Hvort er þessi bolli hálffullur eða
hálftómur?" spurði hún. „Hann er
hvort tveggja," sagði ég hægt.
„Já, hann er hvorttveggja," sagði
hún. „Það er enginn, sem á „lifs-
bolla", sem er fullur og heldur eng-
inn, sem á tóman. Sérhver maður
hefir einhverjar sorgir og einhverja
hamingju. Hvort líf er sorglegt eða
hamingjusamt er komið undir þvi,
hvemig menn líta á bollann — syrgja
alltaf að hann sé hálftómur, eða
fagna því að hann sé hálffullur."
Allt til þessa dags. Þegar ég hefi
freistast til þess að mæðast yfir hlut-
skipti mínu, þá minnist ég þess, að
bollinn er hálffullur í staðinn fyrir
hálftómur. Þá sé ég, hvað ég á mikið,
sem mér ber að þakka fyrir.
Engin töfraorð.
Ég var hirðulaut barn. Það var á
einum og sama degi, að'ég lék mér að
skæmm og braut þau, klifraði upp í
tré með nýju brúðuna mína og reif
af henni hárið; braut nýjan disk,
þegar ég var að þurrka upp. Eftir
sérhvert atvik var ég nógu fljót á
mér að segja: „Mér þykir það leitt,“
og hélt að það væri nóg til þess að
allt væri fyrirgefið.
Næsta morgun hellti ég rjóma nið-
ur á borðdúkinn. „Mér þykir það
leitt," sagði ég fljótt. Móðir mín tók
hvítt handkiæði og vafði því um
höfuð mitt eins og það væri vefja-
höttur og rétti mér prik.
„Nú ertu töframaður með töfra-
sprotann þinn," sagði hún. „Segðu
töfraorðin „Mér þykir það leitt," tíu
sinnum yfir rjómablettinum."
Ég gerði það um leið og öll fjöl-
skyldan hló að mér. Þegar ég hafði
lokið því, spurði móðir mín: „Hvarf
bletturinn?”
„Nei,“ sagði ég grátklökk, „nei,
hann hvarf ekki. Hann myndi ekki
hverfa, þó að ég segði milljón sinn-
um, að mér þætti það leitt!"
„Þetta eru þá engin töfraorð, er
það ? Það er það, sem ég vildi að þú
vissir. „Mér þykir það leitt," getur
aldrei afmáð þann blett, sem augna-
bliks gætni hefði getað vamað."
Hún þurfti aldrei að minnast á
hirðuleysi við mig framar. í hvert
skipti og hætta virtist á því, að hirðu-
leysið tæki sig upp aftur, fann ég
handklæðið og prikið á kodda mín-
um til þess að áminna mig.
N0T1Ð eingöngu
j Minnstu ávallt
mildu sápunnar
STÍFELSI
| Heildsölubirgðir:
GUÐMUNDUR ÓLAFSSONftCO.
| Austurstræti 14. — Simi 5904.
Öruggasta og —
bezta handþvottaefnið.