Vikan - 26.09.1957, Blaðsíða 4

ALAN L E MAY
19
JFyrirheitna
Smndið
Comanchaindíánar setjast um bæ Henrys
Edwards, drepa hann, Mörtu konu hans, syni
þeirra tvo og Lucy, dóttur þeirra, en hafa Debbie
litlu, sem er á tíunda ári, á brott með sér. Þeir
Amos Pauley, bróðir Henrys og- Mart Pauley,
fóstursonur hans, hefja leitina að telpunni, sem
þeir þykjast sannfærðir um að sé á lífi. Þeir
Ieita í mörg ár meðál indíánanna, en koma öðru
hverju heim til að sækja sér vistir, og staldra
þá við hjá nágrönnum sfnum, Mathisonfólkinu.
Laurie Mathison reynir alitaf að fá Mart til að
vera kyrran og hætta Ieitinni, en hann er hrædd-
ur við skapofsann í Amosi, heldur að hann kunni
að ráðast á morðingja fjölskyldu sinnar, ef
hann finni þá, án þess að hugsa um það hvemig
fara muni fyrir hvitum fanga sem þeir hafa i
haldi. Og hann er staðráðinn í að láta ekkert
illt koma fyrir Debbie litlu, ef þeir finna hana.
Þeir eltast lengi við indiánahöfðingjann Blómið,
sem hefur hvita stúlku í haldi, en það reynist
ekki vera Debbie. Loks gefa þeir upp alla von og
halda heim á bæ Mathisons, þar sem þeir eiga
að mæta við réttarhöld út af hvarfi kaupmanns
nokkurs, en þá fá þeir enn einu sinni fréttir af
því að Debbie muni vera á lífi og í haldi hjá
Gulu nælunni. Og enn halda þeir af stað í þetta
sinn þvert ofan í bann lögreglunnar.
Þ
EIR voru lengi að finna Fingurna sjö.
Fyrir vestan Regnfjöll voru ótal lækir
og ár, svo að Mart vonaðist eftir að
geta náð í Indíána til þess að vísa sér
á Fingurna sjö. En það var ekki hlaup-
ið að þvi. Hvergi var Indíána að sjá. Þeir vissu
þó, að Fingurnir sjö væru einhvers staðar þar
um slóðir.
Þeir vissu að Fingurnir sjö voru sjö lækir,
sem runnu í stærri á. Þeir reyndu við eina af stærri ánum. 1 hana runnu
níu lækir. En vel gat verið, að Indíánunum hafi talizt þeir aðeins sjö.
Þeir reyndu við aðra á. Hún leit út eins og tré á kortinu. Það mátti
segja að í þessa á rynnu um fjörutíu ár, ef menn töldu allar greinarnar.
Hinsvegar gátu lndíánarnir aðeins hafa talið helztu lækina. Þeir voru ná-
lægt sjö.
Þeir héldu, að þetta væri staðurinn, sem Lije hafði minnzt á. Þeir máttu
engan tíma missa. Það var ef til vill kjánalegt að saka Amos um morðið á
Jerome Futterman, en Mart hafði sært hermann alvarlega, og það var öllu
alvarlega. Það var verið að leita að þeim. Þeir máttu engan tima missa.
Stundum höfðu þeir séð reykský, þar sem þeir höfðu farið um. Þeir
höfðu ekki séð það í fjóra daga, en þeir vissu samt að hermennirnir voru
enn á eftir þeim. Hermennirnir vissu hvert ferð þeirra var heitið. En þeim
datt ekki í hug að flýja. En þeir urðu að hafa hraðann á.
Landið þarna var þurrt, mishæðótt með ótal lækjarsprænum niðri í
lægðunum. Það var mjög erfitt yfirferðar og sandstormar háðu þeim
mjög. Gula nælan hafði valið sér góðan felustað. Það var ekki hlaupið að
því fyrir herinn að komast þangað. Og Gula nælan vissi að ef herinn kæmist
þangað mundi hann ekki mega sín mikils og yrði brátt að halda heim
aftur. Síðan ætlaði hann að láta gamminn geisa og brátt mundi hann verða
mesti höfðingi allra Comanchanna.
En átti þetta allt eftir að misheppnast Gulu nælunni, aðeins vegna
þvaðurs í gömlum manni?
„Við verðum áreiðanlega að leita í heila viku,“ sagði Mart.
„Við erum heppnir ef við getum leitað óséðir í tvo daga.
Þeim leið illa. Þeir höfðu mikla trú á hæfileikum sínum, en enn meiri
trú á óheppni sinni.
En heppnin var með þeim að þessu sinni. Þeir höfðu búið um sig um
kvöldið þar sem skjól var. Þeir fóru á fætur eldsnemma næsta morgun og
rákust strax á ösku frá báli einhvers Indíána, sem þar hafði sofið. Þeir
höfðu sofið steinsnar frá honum, án þess að vita það.
Indíáninn hlýtur að hafa verið mjög þreyttur. Þeir vissu að þeir höfðu
nær stigið ofan á hann, þótt þeir sæju hann ekki nú, en hestur hans var á
beit skammt frá. Mart náði strax i hestinn og bjóst hálfvegis við að fá ör
í bakið, meðan hann var að því. En ekkert skeði. Þeir drógu sig í hlé og
biðu dagsskímunnar.
Sólin kom hægt upp.
„Heldurðu að hann sé einhvers staðar nálægt ?“
„Eg vona ekki,“ svaraði Amos. „Við þörfnumst bykkjunnar."
Klukkustund leið. „Ég hélt hann væri að elta okkur. Hann hlýtur að
vera einhvers staðar nálægt. Ég trúi þvi ekki að hann gefist upp og láti
okkur fá hestinn."
„Við verðum að bíða.“
„Hann ætlar ef til vill að elta okkur og ráðast á okkur í nótt.“
„Við verðum samt að bíða,“ sagði Amos.
Sólin var komin hátt á loft.
„Hann er líklega hræddur við okkur af því við erum tveir,“ sagði Mart.
„Hann er að bíða eftir góðu færi á okkur.“
Amos svaraði hæðnislega: „Annar okkar getur farið eitthvað burtu.“
„Jamm," svaraði Mart. Hann náði í stígvél sín upp úr bakpokanum og
fór í þau.
„Hversvegna ertu að þessu?" spurði Amos.
„Svo að hann heyri í mér.“
„Heyri hvað? Hvað ertu að þvaðra?"
„Sjáðu þarna." Mart lagðist flatur á jörðina við hlið Amosar. „Þarna
niðri við lækinn er litið tré.“
„Hann er ekki þar.“
„Nei, nei. Vinstra megin við tréð sérðu gi'ösugan blett. Vinstra megin
við hann er smárunni. Ég held hann sé þarna og þori ekki út.“
„Við komust ekki að honum þarna," sagði Amos og horfði rannsakandi
á runnann.
„Hann skýtur þig ef þú svo mikið sem sýnir á þér hausinn," sagði Amos.
„Hann verður að standa upp til þess,“ svaraði Mart.
„Hann er of langt í burtu. Það er of langt skotfæri. Ég fer ekki að
nota þig sem tálbeitu, þegar ■—“
„Láttu nú ekki svona,“ sagði Mart og hélt í áttina að runnanum. Hann
heyrði að Amos bölvaði upphátt bak við hann. Allt varð hljótt. Mar-t heyrði
aðeins sitt eigið fótatak.
Hann gekk beint i áttina að runnanum. Allt í einu fannst honum hann
finna lyktina af þorparanum. Hann gekk niður að læknum og stanzaði.
Hann tók upp dósir og fyllti þær af vatni. Nú ætti þorparinn að nota
tækifærið. Mart þorði ekki að líta í áttina að runnanum. En ekkert skeði.
Amos skaut. Kúlan lenti svo nálægt Mart, að hann gat ekki trúað öðru
en að Amos hefði miöað á bakið á honum. Mart kastaði sér á magann í
leðjuna. Kúlan hafði lent í læknum. Hann hélt á skambyssu sinni í hend-
inni.
„Liggðu kyrr,“ kallaði Amos. „Liggðu grafkyrr. Ég hitti hann víst
ekki.“ Mart heyrði að Amos kom hlaupandi niður brekkuna í áttina til hans.
Amos kom askvaðandi i áttina til hans. Rétt við hlið Marts staðnæmd-
ist hann og hrópaði: „Jú, ég hitti dónann. Komdu og sjáðu.“
V
E
I
Z
T
U
m
1. Af hverju eru regnhlífar aðeins í góðu skapi
í rigningu?
2. Grænland er stærsta eyjan I heíminum, en
hver er næststærst?
3. Hvað köllum við rófuna á fiskunum?
4. Hvað er kavíar?
5. Hvar er Leopoldsville ?
6. Tilheyrir Indland „brezku samveldislöndun-
um?
7. Hver var Jezabel?
8. Hvað rennur tunglið kringum jörðina á
löngum tíma?
9. Hvaða frægur maður heitir nafni, sem mundi
þýða lárviðartré og olífutré, ef það væri
þýtt?
10. Gáta: Herm þú mér höld
svo híbýlaprúðan
að innhýsa kunni
allar skepnur
og veita þeim
björg og beina.
Sjá svör á bls. 11,.
4
VIKAN