Vikan - 26.09.1957, Blaðsíða 5

„Varaðu þig," kallaði Mart. „Kúlan fór í lækinn."
„Allt í lagi. Hún strauk honum dálítið á bakinu. Glæsilegt skot.“
Mart stóð á fætur. Amos stóð nokkra metra frá honum og horfði niður
í grasið. Mart sá í Indíánann í grasinu. Amos tók hníf hans og henti hon-
um í lækinn.
„Taktu bogann líka,“ sagði Mart.
„Hvaða fjandans boga. Hann er með riffil. Þú varst hætt kominn
væni minn.“
Amos kastaði rifflinum í lækinn.
„Heldurðu að hann vilji segja nokkuð?“
„Hg skal fá hann til að tala. Farðu nú á bak í hvelli."
„Hvað er að?“
„Það eru tveir hermenn á leiðinni upp eftir læknum. Farðu á eftir þeim
og sjáðu um að þeir komi ekki hingað í bráð.“
„Þú meinar að berjast við þá.“
„Nei — nei — nei. . . Talaðu við þá. Segðu hvað sem þér dettur í hug.“
„En ef þeir taka mig til fanga?“
„Láttu þá taka þig til fanga. Haltu þeim bara í skefjum meðan ég tala
við þennan Comancha."
Mart þeysti af stað.
Hann kom ekki auga á neina hermenn. Hann fór að gruna margt. Amos
hafði verið að ljúga að honum. Hann ætlaði að eiga við Indíánann einn
síns liðs. Hann sneri sneyptur við. Amos kom á móti honum. Hann virtist
ánægður.
„Talaði hann?" spurði Mart.
„Já. Nú vitum við hvernig við eigum að komast til Gulu nælunnar.
Hann er með stúlkuna sem Lije sá.“
„Langt?“
„Við verðum komnir undir kvöldið. Og það eru meir en fjörutíu her-
menn samankomnir ásamt eitthvað sextiu riddaraliðsmönnum rétt við þorp
Gulu nælunnar . ..“
„Það getur ekki verið. Indíáninn hefur logið.“
„Nei, hann laug ekki.“ Amos virtist viss. Mart sá að hnífur hans var
alblóðugur.
„Hvar er hann núna?"
„1 læknum. Ég setti nokkra steina á hann 'til þess að halda honum
í kafi.“
„Ég skil þetta ekki,“ sagði Mart. Hann vissi að Indíánunum var vart
trúandi, en hann skildi ekki þetta með herinn. „Ég held að Sill hafi sent
riddaraliðið til þess að ná í hermennina."
Amos yppti öxlum. „Gæti verið."
Þeir riðu áfram.
„Mig langar til þess að biðja þig um dálítið,“ sagði Mart við Amos. „Et'
við finnum þorpið —“
„Við finnum það áreiðanlega."
„Mig langar til að biðja þig —“
„Það verður ekki erfitt að finna Gulu næluna. Ekki úr þessu."
Amos virtist vita hvað Mart lá á hjarta. „En það verður erfitt að ná í
stúllcuna. Tíminn er naumur."
„Ég veit það. Amos viltu gera mér greiða? Þegar við finnum þorpið.
— Vertu nú ekki vondur. Mig langar til þess að fara inn í þorpið einn.“
„Hvað segirðu?"
„Mig langar til að tala við Gulu næluna undir fjögur augu.“
Amos þagði lengi, svo að Mart bjóst ekki við neinu svari. „Ég hafði
hugsað mér það þveröfugt," sagði hann loks. „Ég ætlaði að skilja þig
eftir, svo að ekkert kæmi fyrir þig.“
Mart hristi höfuðið. „Ég bið þig að gera þetta fyrir mig. Aðeins þetta
eina sinn.“
Löng þögn áður en Amos spurði: „Hversvegna?"
„Ég verð að segja þér sannleikann, Amos.“
„Þú meinar, að þú getir ekki logið neinu að mér.“
„Ég verð að segja sannleikann núna. Það er vegna þess aö ég er hrædd-
ur um dálítið. Gerum ráð fyrir að Comanchi stæði fyrir framan þig og þú
vissir hið innra með þér að það var hann sem myrti Mörthu?"
Mart horfði á Amos. „Hvað þá?“ sagði Amos.
„Þú mundir drepa hann. Eftir það gætum við ekki náð í Debbie. Þú
veizt það.“
Amos svaraði: „Láttu ekki svona. Það er bezt fyrir þig að verða hér
eftir eins og ég segi. Þvi að ég ætla inn i þorpið.“
„Ég verða að fara með þér. Ég vona að ég geti komið í veg fyrir að
þú gerir þetta glappaskot."
„Það þarf mikið til að aftra mér frá að drepa Indíána."
„Ég veit það.“
Amos sneri sér í hnakknum og leit á hann. „Þér væri vel trúandi til
þess. Þér væri vel trúandi til þess að skjóta mig á staðnum ef þetta kæmi
fyrir."
Mart þagði. Þeir riðu þegjandi um stund.
„Meðal annarra orða,“ sagði Amos. „Ég er með dálítið handa þér hérna.
Ég held ég sé með það. Or því að þú ætlar á annað borð að skjóta mig, er
eins gott að þú hafir einhverja ástæðu til þess. Ástæðu sem allir skilja."
Hann rótaði í vösum sínum. Að lokum dró hann upp pappirssnepil,
krumpinn og skítugan. Hann rétti hann Mart. Á miðann var skrifað með
bleki:
Hann stjórnar kvikmyndum í Hollywood
I*
Andlit |»essa inanns þekkjum við ekki af kvikmyndar
tjaldinu,og þó ráða störf hans meiru mn kvikmyndir sem
við sjámn en leikur stjarnanna á tjaldinu. Og engin kvik-
myndastjama hikar við að ráða sig til hans, án þess að
vita nokkuð um hlutverkið sem hún á að leika, ef hún
aðeins á kost á því.
Maðurinn heitir Vinccnte Minelli og hefur stjómað
f jöldamörgum góðum kvikmyndum, eins og myndinni um
icfi málarans fræga V.an Gogh „Lífsþorsti“, myndinni
„Te og samúð“ eftir samnefndu leikriti og verðlaunamynd-
inni „Bandaríkjamaður í París“. Nú er hann að gera
nýja mynd, sem heitir „Tízkuteiknarinn“ og leika þau
Gregory Peck og Lauren Bacall aðalhlutverkin.
Minelli er ákaflega hæglátur maður og hefur orð fyrir
að vilja helzt vinna í kyrrjíey og láta sem minnst á sér
bera.
»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»>»>:<
Ég, Amos Edwards, lýsi því hér vieö yfir, aö þar sem ég
á engan œttingja á lífi skuli allar eignir mína renna til fóst-
urfrœnda mins, sem þökk fyrir allan þann greiða sem hann
hefur gert mér siöustu ár œfi minnar,
AMOS EDWARDS.
Fyi'ir neðan undirski'iftina var klessa, sem átti að tákna innsigli og
nöfn vitnanna. Aron Mathison og Laurie Mathison.
Mart vissi að nú hafði Amos gert honum alvarlegan grikk. Hann rétti
Amos miðann.
„Þú skalt taka hann," sagöi Amos. „Hann getur komið þér að góðum
notum, ef Comancharnir leita i vösum mínum á undan þér.“
„Það breytir samt engu,“ sagði Mart vandræðalega. „Ég geri það sem
ég sagði."
„Ég veit það.“
Þeir riðu þegjandi í fjórar klukkustundir. Þá gef Amos Mart merki um
að staðnæmast. Þeir sáu ckkert framundan, en þeir heyrðu hundgá i
fjarska.
Þorp Gulu nælunnar var nokkuð stór. Það stóð á bökkum ár, sem
Framhald á bls. 1J/.
VIKAN
5