Vikan - 19.12.1957, Blaðsíða 16

SiSmsím i'ús smwmmrsíms
Aleiðinni inn höfnina á skipsbátnum
sagði Charles Blake: — Þetta er nú
ekki nema í tvo, þrjá mánuði í mesta lagi,
Rilla. Þú átt eftir að kunna vel við þig.
Báturinn tók langan sveig til að komast
fram hjá fallegum kinnungi á grísku skipi
og renndi sér meðfram akkerisföstu her-
skipi og óhreinum strandferðadalli. —
Minnstu þess að hér eru krossgötur á
skipaleiðum heimsins. Tvær síðustu skrif-
stofustúlkurnar, sem við sendum hingað,
hurfu út í buskann, önnur með liðsfor-
ingja úr bandaríska flotanum og hin með
einhverjum prinsi frá Balkanlöndunum.
Hann þagði svolitla stund. En þú ert nú
orðin 26 ára og miklu staðfastari.
Hann sagði þetta þannig, að Rillu
fannst hún vera gömul norn. Hún leit um
öxl, á farþegaskipið sem þau höfðu komið
með frá Bordeaux, og sá að La Salle kap-
teinn starði á eftir henni. Hann var að
koma úr heimfararleyfi, til starfa við
franska sendiráðið. Þau höfðu öll borðað
saman um borð og nú sendi hann henni
eitt af þessum heillandi gallversku brosum
sínum, um leið og hann hneigði sig fyrir
henni. Rilla brosti á móti og fannst hún
nú aftur vera orðin ung stúlka.
Charles Blake renndi augunum eftir
langri röð af bryggjum og vöruhúsum, í
leit að hafnarbakkanum. — Þetta er mikil-
vægt verkefni, sem gefur mikið í aðra
hönd, Rilla. Og hvað heldurðu? Síðasta
kostnaðaráætlunin, sem við fengum frá
Harrison, var skrifuð á spássíuna á
frönsku dagblaði. Það sem þú átt að
gera, er að koma í veg fyrir allt þess-
háttar. Við viljum fá almennilegar skýrsl-
ur, en Harrison er bara enginn skrif-
stofumaður. Charles Blake leit á úrið sitt.
— Ég vona að hann sé ekki of seinn. Ég
hef ekki nema tvo tíma, þangað til flug-
vélin mín fer.
Þegar skipsbáturinn kom nær hafnar-
bakkanum, leit hann yfir mannfjöldann.
Svo sagði hann: — Þarna er Harrison.
Við bryggjusporðinn. Þessi hái þarna!
Rilla renndi augunum yfir fólltið á bakk-
anum og stöðvaði þau við háan, herða-
breiðan mann, með blásvartan hárlubba,
sem stirndi á í sólinni eins og hrafnsvæng.
Harrison var í verkamannabuxum, sem
voru orðnar fölbláar eins og Miðjarðar-
hafið, og í brúnni vinnuskyrtu. — Kann
þetta þarna að tala? spurði hún.
— Hann er kannski rustalegur í útliti,
en hann er bezti björgunarverkfræðingur-
inn í þessum heimi, og er líklegur til að
halda áfram að vera það. Því það virðist
ólíklegt að hann fari nokkurn tíma til
annars heims.
Vélin hóstaði og stöðvaðist, og bátur-
inn rann upp að þrepunum. Rilla leit upp
þegar hún heyrði kallað: — Sæll, Charles!
Djúp og sterk rödd Harrisons yfirgnæfði
masið í hinum innfæddu. En hann horfði
ekki á Charles, heldur starði hann á Rillu.
Arabískur bátsmaður hélt skipsbátnum
við tröppurnar með haka og þau gengu
upp.
Rilla sá herðarnar á Harrison bera við
innfæ.ddan lögregluþjón með hvíta hanska.
Hann kom í áttina til þeirra og greip
hendi Charles Blake. — Gaman að sjá þig,
forstjóri! I-Iann horfði á öklana á Rillu
yfir öxlina á Blake og renndi augunum-
upp eftir henni, snarlega eins og fálki. —
Halló, sagði hann.
— Halló, sagði Rilla og horfði rólega á
hann gegnum slörið.
Harrison sneri forstjóra sínum við og
ýtti honum af stað gegnum mannþröngina.
Rilla elti þá og heyrði hann segja. — Hvar
fáið þið eiginlega þessi lömb til slátrunar?
í Smithfield ?
— Ég hugsa að þú eigir eftir að kom-
ast að raun um að ungfrú Edwards heldur
út sinn ráðningartíma, sagði Charles
Blake í þægilegum tón.
— Getur verið.
Þau komu úr skugganum út í bjart sól-
skinið á bílastæðinu. Arabískur drengur
sat þar kæruleysislega í jeppa. Hann reis
á fætur, þegar þau komu. — Farangurinn
kemur í uppskipunarbát, Ali, sagði Harri-
son. Taktu við farangri ungfrú Edwards
og komdu með hann í leigubíl. Allt í lagi?
— Allt í lagi! Ali gekk hringinn í kring-
um Rillu og dökku augun í honum tindruðu
af aðdáun. Blake kom sér fyrir í aftursæt-
inu og Rilla settist í framsætið við hlið-
ina á Harrison. Hún fann brennandi heitt
sólþurrkað leðrið á sætinu gegnum þunnan
kjólinn.
Það drundi í vélinni og rykmökkurinn
gaus upp um gólfið. Þau þeystu út á göt-
una og gegnum umferðina á markaðinum
án þess að linna á flautinu. Vindstrokan
stóð í gegnum opinn bílinn og feykti til
pilsi Rillu. Hún hélt því niðri og leit
snöggt til hliðar, í tæka tíð til að sjá bros-
ið á andliti Harrisons.
Jeppinn ók nú út á hvítan breiðan veg,
sem lá upp brekku, með pálmatré á báð-
ar hliðar. Bak við græna pálma glytti í
hvít einbýlishús í f jarska. Uppi á hæðinni
lá vegurinn yfir litla sléttu og síðan aft-
ur niður að sendinni strönd. Birtan var
nú orðin óþægileg. Rilla losaði slörið og
fann sólgleraugu 1 töskunni sinni. Um leið
og hún setti þau á sig, sveigði bíllinn
snögglega út á slóð og stanzaði í ryk-
mekki fyrir framan hvíta byggingu, sem
stóð í skugga nokkurra hitabeltistrjáa.
Nokkurn spöl úti á víkinni voru tveir eða
þrír prammar festir saman og þar surg-
aði í hjólavindu. Á öðrum pramma, sem lá
við festar, stóð löng röð af innfæddum
mönnum, sem létu kassa ganga frá einum
til annars inn í vöruhús á ströndinni.
Harrison steig út úr bílnum og bandaði
með hendinni: — Þarna er verið að vinna.
Við erum viku á undan áætlun. Hvað get-
urðu stanzað lengi?
Charles Blake kom út í hitann til þeirra
og þerraði ennið með vasaklút: — Flug-
vélin mín fer eftir tvo tíma.
— Ágætt! Ég skal lána þér vaðstígvél
og fara með þig þangað út. Hann gekk á
undan upp að húsinu. Rilla gekk á eftir
honum eftir ganginum og horfði með van-
þóknun á svitablettina undir höndunum á
honum, sem alltaf voru að stækka. Hann
opnaði hurð og leit háðslega á hana: —
Það er fullt á kristniboðshótelinu. Svo þú
verður að þrauka hér hjá mér og Ali á
meðan. Út með ströndinni býr uppgjafa
prestur og kona hans, og það getur verið
að þau taki kostgangara seinna. Við skul-
um nú sjá til.
Rilla leit í kringum sig í litlu, skemmti-
legu hvítkölkuðu herbergi og sagði kulda-
lega: — Þú skalt ekkert vera að hafa fyr-
ir því. Ef mér geðjast ekki að þessu, þá
geri ég mínar eigin ráðstafanir þegar ég
hef haft tíma til að líta í kringum mig.
— Allt í lagi, sagði Harrison. Ali kemur
á hverri stundu. Sjáumst seinna.
Rilla var að þvo af sér sokka, þegar hún
heyrði þá koma neðan frá bátnum. Þeir
stönzuðu á svölunum og hún heyrði að
Harrison ræddi faglega um strauma og
þrýsting á vatninu. Skömmu seinna ýttu
þeir til stólunum og Blake kallaði á hana.
Þegar hún kom út, stóð hann með hattinn
og skjalatöskuna í hendinni. Hann tók
laust undir olnbogana á henni og sagði:
— Ég er búinn að líta á skrifstofuna, telpa
mín. Þú átt margra mánaða vinnu fyrir
höndum.
Rilla brosti dauflega. Gegnum rimlana
sá hún að Harrison var seztur upp í bílinn.
Bláke skildi hvað hún var að hugsa. Hann
er ekki svo afleitur.
Rilla leit undan: — Mér finnst hann al-
veg hræðilegur.
Hann leiddi hana í áttina til bílsins.
— Það eru aðeins eftir tveir mánuðir af
samningstímanum og þeir eru nú þegar
viku á undan áætlun, eins og þú heyrðir.
Þú færð ekki einu sinni tíma til að verða
hans vör. Hann hristi handlegginn á henni
vingjarnlega og steig upp í bílinn. Harri-
son ók af stað, án þess ,svo mikið sem líta
á hana.
Jeppinn staldraði við til að hleypa dæld-
uðum leigubíl inn um hliðið. Rilla sá Ali í
framsætinu. Farangrinum hennar var
staflað upp í aftursætinu. Ali bar inn tösk-
urnar og hún heyrði háværar deilur úti í
garðinum.
Svo kom Ali aftur inn. — Hvað er að,
Ali ? spurði hún.
— Þessir leigubílstjórar eru bölvaðir
ræningjar.
Rilla hélt höndunum fyrir aftan bak.
— Ali, meðan ég er hérna, vil ég ekki
heyra þig nota þetta orð.
— Hvað er að? Herra Harrison segir
það alltaf.
— Þú verður samt að hætta því núna,
sagði Rilla.
— Allt í lagi, ungfrú Edwards. Ég segi
þá ekki oftar ræningi.
— Ekki það, hitt orðið, sagði Rilla og
roðnaði upp í hársrætur.
— Allt í lagi. Ali brosti sakleysislega.
Möfumiur þessarar sögu er frá Nýja Sjálandi. Hann hefur tekið
sór ýmislegt fyrir hendur á sinni 35 ára æfi m. a. skrifað fimm kú-
rekasögur og eina skáldsögu. Auk þess hefur hann verið við humar-
veiðar, starfað sem auglýsingamað ir hjá kvikmyndafélagi og sviðs-
maður hjá umferðaleikflokki, leikið á orgel í kirkju og verið toll-
he'mtumáður í smáþorpi. Nú býr hann í dráttarvagni í Cornwall í
Eaglandi með konunni sinni, sem e ■ listakona.
16
VIKAN