Vikan - 19.12.1957, Blaðsíða 41

JUD Y GARLAND heldur áfram frásögn sinni
Þegar ég komst á fætur, var ég kvödd til baka til Holly-
wood til þess að leika í myndinni Simiarleikhúsið. Fyrst varð
ég að losa mig við fimmtán pund með því að svelta mig. Mér
tókst það. Mér hafði verið heitið þriggja vikna hvíld þegar
myndatökunni lyki, en átta dögum seinna var ég boðuð í mynd-
ina Konunglegt brúðkaup. Ég var örþreytt af of mikilli vinnu
og of litlum mat, og þremur vikum seinna brotnaði ég gjör-
samlega á taugum.
Kunningi minn, sem er læknir, tjáði mér fyrir skemmstu,
að það eigi fyrir flestum að liggja einhverntíma æfinnar, að
þeir eygi alls enga leið út úr erfiðleikum sínum. Ég reyndi að
fyrirfara mér.
Auðvitað gerðu blaðamennirnir í Hollywood sér mikinn mat
úr þessu. Allir þóttust þeir geta lýst atvikum nákvæmlega.
Vikublöðin ræddu ástand mitt mánuðum saman og fengu jafn-
vel sprenglærða sálfræðinga til að segja álit sitt. Þessi vand-
ræði mín sýndu mér meðal annars hversu miskunnarlausir menn-
irnir geta verið. Menn virðast trúa öllu, sem skrifað er um kvik-
myndaleikara. Ef það stendur á prenti, þá skal það satt heita.
Kannski hefði ég átt að vera við því búin að kunna að taka
mótlætinu en ég var það bara ekki. Jafnvel það sem skrifað var
um mig af velvilja, var oftast f jarri sannleikanum. Staðreyndirn-
ar, sem ég nú varð að horfast í augu við, voru þó ósköp einfald-
ar: ég var atvinnulaus og peningalaus. Ég vissi ekki, hvað orðið
hafði um alla peningana, sem ég hafði unnið mér inn, en ég vissi,
að það var ekki eyrir eftir.
Hjónabandi okkar Vincente var lokið. Við Liza fluttum í íbúð
í Beverly Hills hótelinu. Þegar við vorum búnar að vera þar í
nokkrar vikur og forstöðumanninn fór að lengja eftir greiðslu,
setti ég niður í tvær töskur og þaut niður á skrifstofuna. Ég til-
kynnti, að ég hefði verið kvödd til New York — og vildi maður-
inn nú ekki vera svo vænn að láta ekki íbúðina mína á meðan?
Bragðið tókst, hann minntist ekki á það sem ég þegar skuldaði.
Við flugum til New York og ég lék sama leilcinn í St. Regis hóteli.
TAKIÐ EFTIR!
Eftirleiðis verða símar okkar:
24113 (þrjár línur) bifreiðastöðin og
15115 vöruafgreiðslan.
Höfum nýja og góða bíla, önnumst alls konar
flutninga. — Góð þjónusta. — Höfum einnig
vöruafgreiðslu fyrir eftirtalda aðila:
Altranes: Þórður Þ. Þórðarson.
Akureyri: Pétur & Valdimar.
Grundarf jörður: Þórður Pálsson.
Hvammstangi: Kaupfélag V.-Húnvetninga.
Sauðárkrókur: Kristján & Jóhannes.
Siglufjörður: Birgir Runólfsson.
Stykkishólmur: Bifreiðastöð Stykkishólms.
Vörumóttaka alla virka daga frá kl. 8—12 f. h.
og kl. 1—6 e. h., nema laugardaga, þá kl. 8—12
f. h. Vinsamlegast, komið aðeins með vörurnar
á ofangreindum tíma. Sími vöruafgreiðslunn-
ar er 15113.
Sendibílastöðin h.f.
Borgartúni 21. — Sími 24113 (þrjár línur).
Ég vissi að ég hagaði mér eins og bjáni, en þetta var í fyrsta
skipti sem ég leyfði mér þann munað að láta skeika að sköpuðu
— og ég naut þess satt að segja.
í New York gerði ég bókstaflega allt sem ég aldrei hafði
fengið að gera áður. Ég'borðaði yfir mig, slæptist, fór að sofa
þegar mér sýndist og fór á fætur þegar mér þóknaðist.
Kvöld eitt fór ég í boð, þar sem ég hitti Sid Luft, sem ég
kannaðist við frá Hollywood. Við áttum margt sameiginlegt —
vorum meðal annars bæði hálfgerðir flóttamenn frá Hollywood,
sem við vorum búin að fá fylli okkar af í bili.
Ég var eins og fyrri daginn að vorkenna sjálfri mér vegna
þess að engum þætti vænt um mig, öllum stæði hjartanlega á
sama um, hvað af mér yrði. Sid hló að mér. Hann sagði, að til
dæmis þætti honum vænt um mig. Já, hann elskaði mig satt að
segja.
Ég held að um það leyti sem ég hitti Sid í New York, hafi ég
loksins verið laus við þessa hugaróra, sem höfðu það í för með
sér, að ég var eiginlega sífellt að leita að manni, sem gæti gengið
mér í föðurstað. Annað mál er það, að Sid gat verið ákveðinn og
strangur eins og pabbi, þegar það átti við. Hann stappaði í mig
stálinu, hikaði ekki við að segja mér til syndanna þegar hann
taldi mér það fyrir beztu, tók í lurginn á mér þegar ég hagaði
mér eins og óþekkur krakki. Og þegar ég þarfnaðist stuðnings
og hjálpar, þá brást hann mér ekki.
Það var Sid sem fékk mig til þess að efna til tónleika í Palla-
dium í London og síðan í Palace leikhúsinu í New York. Og þeg-
ar við vorum orðin hjón, þá var það hann sem stóð fyrir tökn
myndarinnar Kvikmyndastjarnan, þrátt fyrir bölsýnismennina í
Hollywood, sem spáðu því að myndin mundi aldrei komast á
sýningartjaldið. Mér dettur ekki í hug að neita, að myndatakan
tók óttalega langan tíma og kostnaðurinn fór langt fram úr áætl-
un. En fyrir því var mikilvæg ástæða. Ég er vandlát, það má ég
eiga; George Cukoi. sem stjórnaði myndinni, er líka vandvirkur
og vandlátur; og Sid er vandlátur. Við vorum staðráðin í að láta
myndina takast vel, og þó að ég segi sjálf frá, þá var hún góð.
Seinna áttum við eftir að verða fyrir vonbrigðum eins og
gengur — en einhvernveginn er ég farin að kunna að taka mót-
læti. Þegar Oscar-verðlaununum var úthlutað í mars 1955, virt-
ust allir í Hollywood ganga út frá því sem vísu, að önnurhvor
okkar Grace Kelly hreppti þau. Og mér kemur ekki til hugar að
neita, að ég þráði þessi verðlaun.
Auðvitað gerði ég mér Ijóst, að sigurinn var síður en svo vis,
og að auki átti ég von á öðrum verðlaunum, sem voru mér marg-
falt verðmætari. Ég átti von á barni.
Joe litli fæddist 24 klukkustundum áður en úthlutunin átti
að fara fram. Og þegar verðlaunin voru afhent — hlaut Grace
Kelly þau.
Og það var nú það.
Þegar um mig er skrifað, grípa höfundarnir gjarnan til sál-
fræðinnar, þegar þeir eru að reyna að útskýra fyrir lesendum
sínum, hversvegna ég sé sú kona sem ég er. En ég held þeim
hafi samt öllum sést yfir það, sem ég tel mikilvægast. Það er
þetta: Að ég var lítill telpuhnokki, þegar ég „sló í gegn“ og varð
heimsfræg. Og að það tók mig að minnstá kosti sex ár að sann-
færa menn um, að ég væri hætt að vera barn.
Nú er ég oft spurð um börnin mín. Ætla ég að láta þau verða
leikara? Hversvegna tek ég þau stundum upp á leiksviðið með
mér?
Ég ætla mér ekki að ala þau upp sem ,,verzlunarvöru;“ ég
ætla þeim að verða ósviknar manneskjur. En þar sem ég vinn
fyrir mér sem leikkona og söngkona, vil ég að þau kynnist starfi
mínu og geri sér ljóst, að þar koma margir við sögu, bæði bak
við tjöldin og meðal áhorfenda. Ég vil umfram allt koma í veg
fyrir, að þeim finnist það neitt skrýtið eða annarlegt, þó að
móðir þeirra lifi á því að skemmta fólki.
Þau fylgja okkur Sid nærri því hvert sem við förum. Oft.
hefði verið auðveldara að skilja þau eftir heima, en eins og flest-
ir foreldrar, höfum við ótrú á því að sundra fjölskyldunpi. Við
höfum gott af návist barnanna og þau hafa gott af návist okkar.
Þegar ég var barn, átti ég þá ósk heitasta, að foreldrar mínir
elskuðu mig alltaf og ævinlega. Sem móður finnst mér nú sem
það sé stærsta skylda mín við börnin að láta þeim í té alla þá ást
sem ég ræð yfir.
Sem barn átti ég heima í mörgum húsum, en það sem ég
þráði mest var heímili. Nú er ég að reyna að láta bömin mín
eiga ósvikið heimili.
VIKAN
41