Vikan - 19.12.1957, Blaðsíða 36

Síða&ta
Framhald af blaðsíðu 17.
— Við tökum engan matartíma um há-
degið. Ali færir okkur salad. Og Oubadieh
svarar í símann, því hér skilur næstum
enginn ensku. Komdu nú út aftur.
Rilla elti hann út í sólina. Andartak
stóð hann og horfði niður á hana og kipr-
aði augun í birtunni. Rilla sá að það
voru svitarákir í hárinu á honum og að
framhandleggirnir voru þaktir fíngerðum
sandi. Hann leit sannarlega út fyrir að
vera harður maður.
— Hérna eru lyklarnir að peningaskápn-
um. Læstu öllu þegar þú ferð. Og ef
það er eitthvað sem þú ekki veizt, spurðu
mig þá, ekki Oubadieh. Allt í einu lyfti
hann hendinni og sló með fingrinum á
barðið á hattinum hennar. Og hafðu svo
þétta á höfðinu hvenær sem þú ferð út
fyrir. Það er skipun.
Hann brosti óskamfeilnislega og gekk
níður að bátnum.
Vikuna sem nú fór í hönd sá hún Harri-
son varla. Hann borðaði morgunverðinn
sinn meðan hann var að raka sig inni í
baðherberginu og hádegisverðinn úti á
prömmunum með verkamönnunum. Hann
kom heim seint á kvöldin, baðaði sig og
fór beint í bólið. Hann hafði aðeins kom-
ið inn á skrifstofuna einu sinni með vinnu-
skýrslima, þegar síminn hringdi einn dag-
inn.
Oubadieh leit undrandi yfir til Rillu.
— Til þín, ungfrú Edwards.
— TU mín?
— Já, það er La Salle kapteinn.
— O—-ó. Hún tók við símtólinu. Halló?
öubadieh settist við hliðina á henni, full-
ub eftirtektar. Rilla bandaði við honum
hendinni. — En hvernig vissuð þér að ég
er hér?
— Ég fékk heimilisfangið yðar á póst-
húsinu, mademoiselle. Það verður dansað
í Metróhótelinu í kvöld. Má ég sækja yð-
ur klukkan sex?
— Ég — ég veit ekki. Ég veit ekki
hvort . . .
— Þér hafið bara gaman af því, sagði
Hia Salle kapteinn. — Klukkan sex?
— Jæja þá, sagði Rilla og lagði tólið á.
Oubadieh horfði með eftirvæntingu á
hana. — Viltu fá La Salle kaptein sett-
ann á launalistann ? Það er hægt að koma
því fyrir.
— Nei, svaraði Rilla. Og engan ann-
an heldur, bætti hún við.
Oubadieh sneri sér aftur að bókunum
sínum með sorgarsvip.
*
Þegar Rilla kom heim um kvöldið, sá
hún sér til undrunar að Harrison lá þeg-
ar í sólstól úti á svölunum. Á borðinu við
hliðina á honum stóðu bollar. Viltu kaffi-
sopa með mér?
Rilla leit á þykka tyrkneska kaffið og
það fór hrollur um hana. -— Nei, þakka
þér fyrir.
— Jæja þá. Hann veifaði flugnavift-
unni letilega. — Ég hef verið að hugsa
um að þú þurfir að lyfta þér upp. Sjálfur
er ég enginn samkvæmismaður, en ef þú
vilt að Ali aki þér eitthvað, þá skaltu bara
nefna það.
1*0$ sumuwsins
— Þakka þér fyrir, Harrison.
— Það er oft farin könnunarferð inn
í sveitaþorpin, og hún er talin bæði
skemmtileg og fróðleg.
— Jæja! svaraði Rilla. Ég ætla út í
kvöld. Ég — ég er boðin út.
Harrison var að troða í pípuna sína.
— Jamm, mér er kunnugt um það, sagði
hann án þess að líta upp. En ég mundi
ekki fara með La Salle kapteini ef ég
væri í þínum sporum. Hann er sannar-
lega enginn heiðursmaður.
Reiðin sauð í Rillu, þegar henni varð
það ljóst, að bæði Ali og Oubadieh hlupu
með allt í hann. — Svo þú lætur njósna
um mig!
— Nei, nei. Hérna tölum við bara öll
hvert um annað. Við höfum ekkert annað
að gera.
— Svo þú flýttir þér úr vinnunni til
að aðvara mig. Það var fallega gert. Rilla
hljóp upp tröppumar. Á ég að segja þér
nokkuð, Harrison?
— Ætli ég viti það ekki.
— Nei, ekki þetta. Ég ætla ekki að
láta skipa mér fyrir verkum í frítíma mín-
um. Þú getur setið heima og þvaðrað við
þjónustufólkið ef þú vilt, en þú skalt ekki
ætlazt til að ég geri það.
— Það getur verið æði fróðlegt stund-
um, svaraði hann og glotti ósvífnislega.
Rilla kreppti hnefana, svo hún fann
til. — Það sem að þér er, er að þú hef-
ur verið allt of lengi í burtu frá menn-
ingunni. Þú ert búinn að gleyma því hvern-
ig fólk hegðar sér, ef þú hefur þá nokk-
urn tíma vitað það. Og ég er svo sannar-
lega ákveðin í að sitja ekki á kvöldin
uppi með slíkan búra. Hún gekk inn.
Þegar hún kveikti Ijósið í herberginu
sínu, sá hún að Ali hafði lagt fram hálf-
síða ballkjólinn hennar. Hún fór í hann
Meðan hún var að renna upp rennilásn-
um, heyrði hún að Harrison reis á fætur
og gekk inn í setustofuna. Andartaki síð-
ar kallaði hann. — Berðu svolítinn sítrónu-
lög bak við eyrun á þér. Það heldur frá
þér flugunum. Það er þó engin vöm gegn
La Salle.
Rilla heyrði að bíll ók í hlað og renndi
upp að dyrunum. Hún greip kápuna sína
og hljóp fram eftir ganginum.
*
Rilla renndi augunum yfir kaffihúsið,
sem Philip La Salle hafði kosið að fara
með hana í. — Ég held ekki að mér lítist
á það, sagði hún og heyrði sér til gremju
að röddin titraði ofurlítið. Metróhótelið lá
klukkutíma ferð að baki, hinum megin
í bænum.
La Salle lyfti augabrúnunum. Hann
sleppti ekki handleggnum á henni og ýtti
henni áfram að borði. — Hvað getur ver-
ið skemmtilégra en að skoða lífið í hverfi
hipna innfæddu?
Við borðið beið innfæddur maður með
vínflöskubakka hangandi um hálsinn. La
Salle tók tvær flöskur og borgaði þær.
Rilla beit á jaxlinn. Henni var fullljóst að
hún var komin á stað, þar sem engin al-
mennileg stúlka átti að láta sjá sig. Henhi
féll það illa, en það var þó ennþá verra
að þurfa að viðurkenna að Harrison hefði
haft rétt fyrir 1 sér. Hún gerði sér fulla
grein fyrir því að hún hafði enga hug-
mynd um í hvaða- átt hún átti heima og
jafnvel þó hún vissi það, hafði hún engin
ráð með að komast þangað.
La Salle var að tala við drukkinn sjó-
liða, sem sat við næsta borð með inn-
fæddri stúlku. Sjóliðinn horfði með fljót-
andi augum upp og niður eftir Rillu og
sagði eitthvað á frönsku við La Salle og
hann skellihló. I einu horninu var farið
að leika á harmoniku. Rilla leit í örvænt-
ingu í kringum sig. Allt í einu reis hún
á fætur. Afsakaðu, sagði hún og hljóp
frá borðinu.
Hún var komin upp stigann, áður en
hún heyrði að La Salle kallaði á eftir
henni. Hún hljóp framhjá innfæddum
dyraverði, áfram eftir gangstéttinni og
að bílnum hans. Hún rykkti í örvæntingu í
hurðina. Hún var læst. Um leið og hún
leit um öxl, kom hún auga á beiglaða
jeppann.
— Halló, sagði Harrison letilega.
Rilla var svo fegin að hún fór næst-
um að snökkta. Hún flúði yfir götuna og
klifraði upp í bílinn við hliðina á honum.
— Hamingjunni sé lof! sagði hún. Svo leit
hún á hann. — Hvernig vissirðu að ég
var hér?
Harrison kveikti á eldspýtu og bar
hana að pípunni sinni. — La Salle fer
alltaf með kvenfólk sitt hingað.
— O-ó! sagði Rilla og tók fyrir munn-
inn.
— Eins og ég sagði þér, er hann sann-
arlega enginn heiðursmaður.
Rilla sat þegjandi með hendurnar í
kjöltunni, meðan bíllinn þaut upp hæðina.
1 höfninni fyrir neðan þau mynduðu ljós-
in frá skipunum flekki á svörtu vatninu.
Uppi yfir eyðimörkiiini hékk tunglið eins
og málmtrumba. Harrison söng Síðasta
rós sumarsins. Og af einhverjum duldum
ástæðum fannst Rillu að textinn væri ætl-
aður sem móðgun við sig. Þegar þau stigu
út úr bílnum, sneri hún sér að honum, og
stóð þarna berhöfðuð í tunglskininu.
— Ég vil að þú vitir að ég er þér þakk-
lát, sagði hún hátíðlega. Og mér er það
nú ljóst, að þú hafðir ástæðu til að að-
vara mig.
Harrison stóð með hendur á mjöðmum
og horfði á hana. — Á ég að segja þér
nokkuð, ungfrú Edwards?
— Já?
— Ef ég segi þér nú að það hafi ekki
verið af umhyggju fyrir persónulegu ör-
yggi þínu, sem ég hegðaði mér eins og ég
gerði, heldur aðeins af því að ég get ekki
látið verkið tef jast vegna þess að einhver
á skrifstofunni hegðar sér eins og kjáni,
mundi þér þá líða betur?
— Já, svaraði Rilla og kinkaði kolli
með ákafa. — Miklu betur!
— Jæja, en það er nú samt ekki satt,
sagði Harrison útúrdúralaust.
— Ó—ó? Hún glápti upp í hann, náföl
í tunglskininu, eins og magnolíublóm. Hún
fann að hann stóð þarna spenntur eins
og dýr og hún kingdi munnvatninu tauga-
óstyrk.
Állt í einu rétti hann snöggt fram hand-
leggina og greip um axlirnar á henni, svo
hún gaf ósjálfrátt frá sér hljóð. Svo var
eins og hann hæfi hana á loft. Andartak
brá lykt af olíu og karbólsápu fyrir vitin
á henni og í næstu andrá þrýstust varir
hans að vörum hennar. Ósjálfrátt greip
36
VIKAN