Æskan - 01.11.1963, Qupperneq 25

Iut!s;i(5i tréð ioksins. „Jörðin er frosin og
|)ilkiu snjó, og nú gœtu menn ekki gróður-
s°tt mig aftur, ])ótt ]>eir fegnir vildu; ég
'erð ])vj ]jkiega ag hýrast hérna þangað
11 * '’or. (), ég vildi, að ]>að væri ekki svona
' >nimt og einstæðingslegt; það er svo
°sköp leiðinlegt hérna. En hvað mér lcið
'oi uti í skóginum mínum; hvað ég átti
k<),t har! hvað ég vildi mikið til vinna að
'®ra komið þangað aftur! Hvað þar var
°nitntilegt, þegar hérarnir voru að lilaupa
),u' um og veltast í snjónum.“ „Svikk,
s'ilUi!“ sagði lítil mús rétt hjá trénu.
niuir mús kom á eftir henni. Þær hiupu
j 1 liringum tréð og ])efuðu af öllu, sem
var, svo stukku þær upp á greinar
>Pss og eftir þvi öllu.
]>að er svo f jarska kalt!“ sagði önn-
i'tla músin. „Að öðru leyti er ágætt að
l|a hérna. Finnst þér það ckki, gamla
ti'é?“
. ”k-g er ekki gamalt!“ svaraði tréð stutt
t s,,una og ])ótti sér misboðið. „Það eru
11,11 gir miltlu eldri en ég.“
j ’.’ii'ernig komst ]>ú hingað?“ spurðu
ij1.' S|)ar. ;>Og hvað veizt ])ú? Segðu okkur,
''C1 er bezti staður á jarðrílii? Hefurðu
ljtl11' inni i búðinni, þar sem ostarnir
11 hilluntím og reykt svínakjöt hang-
niður úr ioflinu; þar sem hægt er að
dansa á tólgarkertum; þar sem hægt er
að fitna og verða sællegur?"
„Nei, ég veit ekkert um ])að,“ svaraði
tréð. „En ég þekki skóginn, þar sem sólin
skin og fuglarnir syngja.“ Og svo sagði
tréð músunum söguna af sjálfu sér, ]>egar
það var ungt og hversu vei því leið, og
hversu sælt það var.
Litiu mýsnar höfðu aldrei fyrr iieyrt
neitt um ]>að, sem tréð sagði þeim; ]>ær
lilustuðu með eftirtelit og sögðu siðan:
„Osköp hefur þú séð margt og mikið!
Dæmalaust liefur þér liðið vel! En hvað
|>ú hefur átt gott!“
„Att gott!“ svaraði tréð, alveg hissa, og
svo hugsaði það stundarkorn um aiit það,
sem það hafði sagt. „Já, yfirleitt voru ]>að
ósköp sælar stundir.“
Svo sagði það músunum um jólakvöldið
Aðfangadagskvöld.
farið fyrir mér? Hver veit ncma ég geti
lika náð i konungsdóttur?“ Og svo hugs-
aði tréð um svolitið gullfallegt birliitré,
sem liafði vaxið i skóginum, íré, sem var
regluleg konungsdóttir, eftir ])vi sem trénu
fannst, þegar það skoðaði ]>að í huga sin-
um.
„Hver er ])essi Humpty Dumpty?“ spurðu
litlu mýsnar. Tréð sagði ])á söguna af
honum. I>að mundi hvert orð af henni, og
það lá við að mýsnar hlypu upp á topp
trésins af gleði og ánægju.
En loksins hrökkluðust iillu mýsnar i
burtu, og ])á undvarpaði vesalings tréð.
Þvi dauðleiddist, þegar það var orðið eitt
eftir.
„Það var skemmtilegt á meðan músa-
grevin voru hjá mér,“ sagði það. „Litiu
greyin lilustuðu á mig svo ánægð. Nú er
það lika liðið. Það verður samt gaman að
minnast ]>ess, þegar ég verð teliið héðan.“
En hvenær átti það að verða?
Einn góðan veðurdag liom fólk og fór
að hreinsa til uppi á lianabjálkaloftinu.
Kisturæflarnir voru teknir fram úr liorn-
inu og sömuleiðis tók einhver i tréð og
dró það fram. Þvi var kastað á gólfið, en
einhver tók það upp og bar það niður
stigann.
„Nú cr nýtt líf að byrja aftur,“ hugsaði
tréð Það fann hreint ioftið liða um sig
sæla, þegar það hafði verið aiþakið kök-
um og leikföngum og sælgæti og kertum.
„Hvaða skelfing hefur ])ú átt gott!“
sögðu liliu mýsnar aftur .
Næstu nótt komu litlu mýsnar aítur —
og liöfðu þá með sér fjórar kunningja-
mýs sinar, sem langaði lika til að heyra
það, sem tréð hafði að segja. Og þvi meira
og oftar, sem tréð sagði söguna um skóg-
inn sinn og sjáift sig, ]>vi betur mundi það
eftir þvi, hve vel þvi hafði liðið heima, og
]>að sagði:
„Já, Humpty Dumpty datt ofan i lijallara
og samt náði liann i lionungsdóttur og
varð konungur. Hver veit nema eins geti