Æskan - 01.11.1963, Qupperneq 34

Hátíð Ijóssins.
„Svo, og hvað hefur þú fyrir stafni? .. . Ertu vasaþjóf-
ur eða hvað?“
„Nei, Guð minn almáttugur," svaraði ég.
„Jæja, svo þú þykist vera heiðarlegur maður .. . ha!
Já, reyndu það bara, því þá slæ ég hausnum á þér við!
Áttu fyrir einni kollu af öli? . . . Svona, komdu með pen-
ingana!"
Ég varð lafhræddur og leit sem snöggvast til konunn-
ar, sem með honum var. Hún hristi liöfuðið, svo að lítið
bar á, og ég sá það á vörum hennar, að hún myndaði
sig til að segja: Nei.
„Nei, ég er bláfátækur, varð mér að orði. Ég á ekki
grænan túskilding í eigu minni!“
„Nú, ekki það. En hvað er það, sem þú ert með um
hálsinn? . . . Ég sé ekki betur en að það sé hálsklúturinn
hans bróður míns.“
í sömu andránni og hann sagði síðustu orðin svipti
hann af mér hálsklútnum og þeytti honum til konunnar.
Hún rak upp hvellan hlátur og fleygði klútnum í mig,
og í sama bili kinkaði hún kolli og bærði varirnar eins
og hún ætlaði að segja:
„Farðu!“
Ég ætlaði líka að taka klútinn upp og hypja mig burt,
en pjátrarinn var óðara búinn að klóíesta hann, tyllti
honum um hálsinn á sér, sneri sér síðan að konunni
og sló hana utan undir, svo að hún datt kylliflöt á veginn.
Ég varð svo skelkaður, þegar ég sá þetta, að ég tók á
rás eftir veginum eins hratt og fætur toguðu og nani
ekki staðar, fyrr en ég var viss um, að enginn væri á
hælunum á mér.
Allan daginn var ég að hugsa um þetta atvik, og 1
hvert skipti, sem ég sá hilla undir flakkara, hljóp ég
út af veginum og faldi mig í skurði eða bak við skógar-
runna.
Nóttina eftir svaf ég milii nokkurra humlateinunga,
og daginn þar á eftir kont ég til Dover.
Það voru ósköp aö sjá mig. Skórnir mínir voru orðnit'
gatgengnir, buxurnar í henglum að neðan, og ég vai'
ekkert annað en ryk og skítur frá hvirfli til ilja. Ég var
líka bæði svangur og þyrstur, því að ég var búinn ineð
alla jjeningana mína, og kjarkurinn var einnig á þrot-
um.
Ég vék mér tafarlaust að sjómönnunt niðri við höfnina
og spurði þá, hvort þeir vissu ekki, livar frænka nún
ætti heirna, en þeir gerðu ekki annað en draga dár að
mér.
Einn þeirra sagði, að liún ætti heima uppi í vitanuni,
og að hún væri auðþekkt, því að helmingurinn af skegg'
inu á henni væri sviðnaður af lienni. Annar sagði mér,
að liún væri lokuð inni í fangelsinu, af því að hún hefði
stolið nokkrum börnum. Og sá þriðji fullyrti, að hahn
hefði séð hana og hóp af öðrum kerlingum ríðandi á
sópsköftum kvöldið áður!
Ökumennirnir drógu ekki síður dár að mér og sjó-
mennirnir. Og þegar ég labbaði inn í búð til þess að leita
mér upplýsinga, var mér tafarlaust vísað á dyr með þess-
um orðum:
„Hér er engum betlurum gefið neitt!“
Ég var fjarska stúrinn, og mér lá við að óska þess, að
ég hefði aldrei farið frá London.
En undir liádegi fór mér loks að ganga betur. Ég hafði
setzt á jireji til að livíla mig, og meðan ég sat þar, vai'
vagni ekið fram hjá. í sama bili og ökumaðurinn beygð*
fyrir horn, missti hann hestaáklæði, og ég flýtti mér að
taka það upp og fá honum það. Hann þakkaði mér mjög
vingjarnlega fyrir, en ég herti upp hugann og spurði,
hvort hann þekkti ekki konu, sem héti ungfrú Trotwood-
„ I rotwood? ... Jú, bíddu við ... Er það gömul kona?
„Já, nokkuð roskin.“
„Er hún ekki hnakkakert og alltaf með poka undir
hendinni. . .. Og er hún ekki frek og uppstökk?”
„Jú, ég býst við því,“ anzaði ég.
„Jæja, þá gengurðu bara spottakorn eftir þessari götu,
314