Æskan - 01.11.1963, Qupperneq 41

t Trá <færeyjut\
Iþessari frásögn verður lítillega sagt
frá þeirri íþrótt eyjaskeggja að
síga í björg til fuglaveiða.
I'Uglatekjan er ekki atvinnuvegur
sv° að orð sé á gerandi, fremur en
gnndarveiðin. Allur þorri Færeyinga
þekkir ekki reglulega fuglatekju. Hún
er stunduð við strendur úthafsins, þar
Sern fuglabjörgin eru.
Ókleif fuglabjörgin eru kynlegur
heimur, fullur einkennilegrar fegurð-
ar> haldinn svimandi ógn. Hengiflug-
er krökkt af óvæntum tilbreyting-
llIn, þegar að er gáð. Þar eru útskot
°g brúnir, holur og geilar og glufur.
gát á sigmanni á háskaför hans nið-
ur í undirdjúpin, taka eftir merkj-
um hans og kalla boð til hans.
Bjargmaður hefur jafnan með sér
háfstöng. Það er þriggja til fjögurra
metra löng tréstöng, sem greinist
fremst í tvær greinar og er háfpokinn
á milli þeirra. Það er æsandi mjög að
síga. Sá maður, sem ætlar að hanga í
vað 300—600 metrum fyrir ofan ólg-
andi sjó, má ekki finna til lofthræðslu.
Hann notar stöngina til þess að ýta
sér frá bjarginu, og tyllir tánum í það
um leið, til að aftra þvi, að snúist upp
á vaðinn. Helzta, og raunar eina
íþrótt eyjaskeggja.
á niðurleið, er sú, að vaðurinn iosi
grjót og það hrynji á hann. En sterkar
taugar þarf til að síga. Helzt þarf að
horfa stöðugt beint í bjargið. Menn
sundlar, ef þeir líta niður í sjóinn, en
óróðurinn er svo frjór, þar sem jarö-ilættan> sem steðjað getur að sigmanni
Vegstoddi er, að það minnir helzt á
intabeltið. Geislar sólarinnar falla oft
beint á bjargið, svo að af því verður
sterkur, rakur hiti, en drítur fuglanna
er bezti áburður.
i';tra má til veiða í björgin hvort
Sem nienn vilja heldur frá sjó eða
iandi. Báðar aðferðirnar er ámóta
bættulegar, en að síga í vað frá bjarg-
blúninni niður á veiðistaðinn er oft-
<lst talin miklu skemmtilegri.
bndi vaðsins er festur í svonefnt
Sig3sæti, sem spennt er um mitti og
læri sigmanns, og situr hann, er hann
Slgur. Hinn vaðsendinn er festur um
J> sem rekinn er tryggilega í jörð-
llla a brún bjargsins.
óftast taka 4—6 menn þátt í því,
clð 1 f l I
tata mann síga og draga hann aftur
UPP- Sá, sem þeirra er elztur og reynd-
‘lstllr, situr fremstur og reynir að hafa
verra er þó að líta upp. Efsti hluti
vaðsins liverfur, svo að liann sýnist
vera slitinn nokkru fyrir ofan sig-
manninn.
Þegar sigmaður er kominn á hæfi-
legan veiðistað, leysir hann vaðinn af
sér og bindur hann við snös, til þess
að vera viss um að geta náð í hann
aftur.
Nú hefst sjálf veiðin. Fuglarnir eru
á flugi, þegar gola blæs með björgun-
um. Þeir fljúga í stórhópum, oítast
í hringi. Veiðimaður grípur þá í liáf-
inn, um leið og þeir fljúga fram hjá
honum. Hann rennir stönginni aftan
undir fuglinn og grípur hann í háf-
inn með liðlegri sveiflu.
Duglegur veiðimaður getur veitt
upp undir 1200 fugla á dag. En hann
verður að stunda veiðina af gætni og
hlífð, taka ekki gömlu luglana, sem
eru að koma heim með síld í nefinu
handa ungunum sínum. Þeir eru auð-
þekktir á berum bletti á bringunni,
þar sem þeir hafa legið á egginu.
Ekki er þægilegt að dvelja í fugla-
bjarginu. Hitinn er óþolandi seinni
hluta dagsins. Bjargið er sleipt af
raka og drít. Bjargmaðurinn verður
ataður út, og oft verður hann að
Sigmaður
horfir niður
bjargið.
321