Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 97

Jórunn var 8 ára gömul, og hálf-
gerður villingur, enda var hún frá
heimili, þar sem allt var f óreiðu,
og báðir foreldrarnir drukku. Hún
ólst því að mestu leyti upp á göt-
unni, enda oftast nær óhrein og
illa haldin.
Dag nokkurn hafði henni verið
gefinn tíkail, og auðvitað þaut hún
af stað í einum spretti til að kaupa
lakkrísstöng, sem var það besta,
sem hún gat fengið. Að hugsa sér,
hún gæti keypt stóra stöng, ekki
þessar pínu litlu, eins og hún var
vön.
Rétt í því að Jórunn hljóp yfir
götuna, kom lítil og vesaldarleg
telpa haltrandi út úr húsasundi.
Hún var mjög föl og tekin og dró
á eftir sér annan fótinn. Jórunn
hljóp til hennar.
HJARTAGÆSKA
„Sjáðu, hvað ég á — sjáðu
hérna, hvað ég á.“
„Hvaðan hefur þú fengið þetta,
Jórunn?“
„Keypti það, auðvitað."
„Hvar fékkstu peninga?"
„Það var maður, sem gaf mér þá
fyrir að ná í hattinn hans, sem fauk
af honum. — Ha, ha, hann hoppaði
og skoppaði eftir götunni."
„Gefðu mér að smakka — bara
ofurlítið." Það skein eftirvænting úr
augunum á litla föla andlitinu.
Jórunn hugsaði sig um. Hún leit
á girnilegu lakkrísstöngina sína, og
svo á litlu telpuna. Hún færði sig
feti nær henni, og sagði með Ijóma
í augunum: „Þú mátt eiga hana
alla, Magga mín. Þú getur ekki
hlaupið á eftir höttum, sem eru að
fjúka — og náð í þá fyrir karla,
sem gefa þér aura fyrir — já, svona
eins og ég. Taktu bara stöngina. Ef
ég þéna meira, þá skal ég hugsa
til þín, og gefa þér með mér — ég
meina gefa þér aur, svo þú getir
keypt sjálf.“ Og Jórunn litla val-
hoppaði syngjandi eftir götunni.
Það lá vel á henni. Hún var eitt-
hvað svo afskaplega glöð, en litla
halta telpan stóð eftir og saug lakk-
rísstöngina sína, og horfði á eftir
Jórunni.
Mikið var hún Jórunn nú annars
góð stelpa.
dómaraleik." „Ég er dómarinn“, kallaði minnsta
barnið. „Einn ykkar á að vera Ali Kodjah, og annar
á að vera kaupmaðurinn, sem hann fól 1000 gull-
peningana sína.“ Drengurinn settist niður með
ströngum dómarasvip (5). — Ákærandinn, Ali, og
kaupmaðurinn, sem ákærður var, voru leiddir fyrir
hann með gamla krukku. Þeir léku allt, eins og það
hafði farið fram við málflutninginn. Áður en litli dóm-
arinn kvað upp dóminn, lét hann eins og hann tæki
eina ólífu upp úr ílátinu og bragðaði á henni. Því
næst sagði hann: „Ólífurnar smakkast ágætlega.
Hvernig stendur á því? Þær voru þó lokaðar sjö ár
niðri í krukkunni og geta því ekki verið lengur góðar.
Þær missa lit og bragð á þriðja ári, og það verður
að fleygja þeim. Þetta eru nýjar ólífur.“ Kaupmaður-
inn ákærði ætlaði að mótmæla þessum úrskurði. En
ungi dómarinn kallaði til hans: „Þegi þú. Þú ert þjófur
og skalt fara í fangelsi." Börnin klöppuðu þessum úr-
skurði lof í lófa. Þau réðust á þann, sem sagður
var vera afbrotamaður, og enduðu með því leik sinn
í kátínu og fjöri. Kalífinn hafði fylgst með leiknum
af athygli. Hann tók eftir, hvar drengurinn, sem lék
dómarann, átti heima, og næsta dag lét hann sækja
hann og koma með hann inn í ráðsamkomusalinn.
„Það varst þú, sem lékst dómarann í gær,“ sagði
hann (6). Drengurinn mátti setjast við hliðina á
kalífanum. Því næst voru aðilarnir leiddir fram fyrir
hásætið, og báðir komu fram með það, sem þeir
höfðu að segja (7). Kaupmaðurinn vildi vinna eið að
sannleiksgildi frásagnar sinnar, en drengurinn sagði:
„Þú skalt ekki sverja fyrr en ég hef séð ólífurnar."
Það var komið með ílátið þegar í stað. Kalífinn
bragðaði á einni ólífu, og komst að raun um, að
þarna var um nýja ávexti að ræða. Þá var kaup-
maðurinn afhentur fangaverðinum. En Ali Kodjah
fékk 1000 gullpeningana sína aftur. Dómarinn, sem
hafði kveðið upp ranga úrskurðinn, var áminntur
um það af kalífanum, að hann ætti að læra af þessu
barni að gæta skyldu sinnar með meiri visku. En
drottnarinn faðmaði drenginn ástúðlega að sér og
leysti hann út með gjöf 100 gullpeningum (8).
BiKH
—OttSHM
95