Æskan - 01.11.1975, Blaðsíða 92

LAPPI
GUÐM. K.
EIRÍKSSON:
g þetta áttu þau eftir að lifa, þessi gömlu, heiðar-
legu hjón, að hann Sigurður sonur þeirra, þessi frið-
semdar og hversdagsgæfi maður, væri settur í fang-
elsi fyrir misþyrmingar og barsmíð.--------
Gömlu hjónin sitja í eldhúsinu, þeim er margt í
huga á þessu kvöldi.
Lítill, glóhærður drenghnokki situr á gömlu drag-
kistunni undir eldhúsglugganum og horfir út i rökkr-
ið. Það er hann Páll litli, sonarsonur þeirra. Það kem-
ur líka margt í hug þessa litla drengs, er situr við
gluggann og starir niður að sjónum og hlustar á nið
brimsins, er skellur upp að klöppunum, rétt fyrir neð-
an húsið, með djúpum soghljóðum og þungum stun-
um.
Og þarna fyrir oifan klappirnar, lengra inn með sjón-
um, er hin svarta þúst með stóru steinunum.
Þangað stara barnsaugun með blikandi tár á kinn.
Svarta þústin er hundsdys. Þar er hann Lappi graf-
inn. Stóri, loðni hundurinn, sem hann pabbi hans
hafði átt, og honum þótti svo vænt um og hann lék
sér svo oft við — vesalings, stóri Lappi sem var
skotinn.---------
í kvöld kemur pabbi hans heim og verður aldrei
framar svona lengi í burtu frá honum. Það voru svo
voða, voða margir dagar síðan hann kvaddi hann,
að hann hafði alveg gefist upp á að teija þá. Afi og
amma sögðu að það væru þrjár vikur, það gat vel ver-
ið, en þrjár vikur eru líka margir dagar fyrir lítinn
dreng, sem þykir svo mikið vænt um hann pabba sinn.
En í allan dag hefur amma verið að baka pönnukökur
og klatta, því í kvöld átti að vera svolítil hátíð á heim-
ili afa og ömmu, þegar pabbi hans kæmi. Og þau biðu
öll með eftirvæntingu ....
Sigurður sonur gömlu hjónanna var ekkjumaður.
Hann hafði misst konuna þegar Páll litli fæddist, síð-
an bjó hann með ráðskonu og átti heima skammt frá
gömlu hjónunum.
Hann var um fertugt, frekar lágur vexti, en þrekinn;
vel að manni en hægur og stilltur hversdagslega og
hið mesta Ijúfmenni. Hann stundaði aðallega fiskveið-
ar á vetrum og svo fuglaveiðar í ígripum og átti því
jafnan góðan veiðihund.
Fyrir rúmum hálfum öðrum mánuði hafði Sigurður
fundið hundinn sinn skotinn inn með sjónum. Fúl-
mannlega hafði verið gengið þar að verki, því ekki
hafði verið hirt um að ganga af honum dauðum.
Hundurinn hafði skriðið á móti honum á kviðnum,
með blóðdrefjarnar á eftir sér. Og þeim augum, sem
þetta helsærða dýr horfði upp á húsbónda sinn á
þeirri stundu gat Sigurður aldrei gleymt; því sárs-
aukakennda, biðjandi og hjálparvana augnaráði.
Hann kraup niður að hinu helsærða dýri, klappaði
því og sýndi því seinustu vinahótin. Hundurinn sleikti
hönd hans með veikum mætti.
Það munu eflaust fáir skilja hvað í huga Sigurðar
bjó, er hann lét hið þunga högg falla, er gerði
þessum trygga förnunaut full skil, hundinum sem
hafði ífylgt honum hvert fótmál f hartnær sjö ár.
Þungur var hugur Sigurðar er hann stóð upp og
þurrkaði vota hvarmana, þessi þrekni, sterki og full-
orðni maður, um leið og hann slengdi dauðum hunds-
skrokknum á bak sér og gekk þungstígur heim.
Það kvöld grét Páll litli sig í svefn.
Það var nokkrum kvöldum síðar að Sigurður gekk
út í rökkrinu og var lengi að heiman. Það var ekki
fyrr en seint um kvöldið að það var vitað, hvað
fyrir honum hafði vakað.
Óhljóðin bárust alla leið heim i húsið til gömlu
hjónanna.
Sigurður hafði gengið f rökkrinu niður að fiskskúr-
unum niður við vörina, og setið þar fyrir þeim er
drepið hafði fyrir honum hundinn. Hann hafði farið
nær um það hver það verk hafði unnið. Það var gam-
all óvildarmaður hans, er hann hafði elt grátt silfur