Æskan - 01.11.1979, Blaðsíða 45

Guðrúnu Á. Símonar þykir líklega um fátt annað
vænna en kisurnar sínar, en hún mun halda nú á
heimili sínu yfir 40 kisur.
drengjunum að fara með okkur og
sýna okkur, hvar við ættum að sofa.
Það var stórt hús, sem fjöldi drengja
svaf í og hver drengur hafði rúm útaf
fyrir sig. Jafnvel við Kantekassey
máttum ekki sofa saman, eins og við
vorum vanir. Þá vorum við aftur látnir
fara í bað. Við þurftum þess auðvitað
ekki með. Síðan komu þeir með
hvítramannaföt handa okkur og sér-
stök föt til þess að fara í áður en við
fórum í rúmið. Það var nú meira
uppátækið. Heima sváfum við
Kantekassey í okkar venjulegu föt-
um. Við fengum að borða með hinum
drengjunum og urðum matnum fegnir
því að við vorum orðnir svangir.
Heima fengum við gnægð hrísgrjóna,
pabbi er svo duglegur bóndi.
Drengirnir sögðu okkur að í skól-
anum fengjum við hrísgrjón þrisvar á
dag, en kjöt tvisvar. Það hljómaði
prýðilega. Eftir miðdegisverð var farið
með okkur í sumarbústaðinn. Þar bjó
hvíti maðurinn, sem var kallaður Fað-
ir. Hann bauð okkur sæti og spurði
hvort stóru drengirnir hefðu hugsað
vel um okkur, en ég gat ekki svarað
honum, mig langaði svo mikið að
skoða dótið í herberginu, sérstaklega
skrítna kassann í horninu, sem talaði
eins og maður. Allt í einu kom illur
andi inní herbergið. Hann var með
svart skegg og stórt skrautklæði um
bleikan magann. Ég hljóp í burtu.
Drengirnir hlógu. Ég hljóp hraðar og
leitaði að Kantekassey. Ég býst við að
hann hafi líka orðið hræddur, þó hann
segði seinna, að hann hefði alltaf vit-
að, að þetta var aðeins annar hvítur
maður. Hann gat heldur ekki hlaupið,
því að hann var umkringdur af hinum
drengjunum.
Þessi hvíti maður, sem var kallaður
gjaldkeri (ég held að það sé sama
sem að líta eftir peningum) kallar mig
núna besta óvin sinn. Ég ætlaði aldrei
að vera óþokki. Hvernig átti ég að
vita, að hænsnin hans mundu hlaupa
út, þó að ég skildi eftir opið hliðið og
að það var fatan hans, sem datt ofan í
brunninn? Hann er oft reiður við mig,
en hann lofar mér að toga í skeggið á
sér og kennir mér að herma eftir
Föðurog þaðkemurokkuröllumtilað
hlæja.
Skólastjórinn fór með mig til annars
manns, sem er kallaður kennari. Mér
þykir vænt um kennarana, þeir reyna
að gera úr okkur mikla menn, eins og
pabbi er. Kantekassey ætlar að verða
höfðingi, þegar hann er orðinn stór,
en ég er hræddur um að ég verði að
segja honum hvað hann á að gera, þó
að ég sé kallaður óþokki, en hann er
alltaf góði strákurinn. Kantekassey
gerir ekki annað en hugsa allan dag-
inn. Mér þykir líka gaman að upp-
götva ýmislegt, aðallega þegar ég er í
kennslustofunni fyrir framan hlut,
sem er kallaður tafla.
Stundum þegar ég er ekki í
kennslustofunni geri ég ýmislegt, sem
enginn gæti búist við af mér. Held-
urðu, að það sé þess vegna, sem ég
er kallaður prakkari?
Það er gaman í skólanum og það
verður margt, sem ég get sagt öðrum
drengjum, þegar ég fer að sækja þá í
skóla.
Guðrún Guðjónsdóttir þýddi.
43