Æskan - 24.12.1912, Blaðsíða 7

1912
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
V
ann okkar, og hún las jólaguðspjallið
og við sungum sálmana eins og við
vorum vön, og ég' saknaði þess ekk-
ert, þó jólagjafirnar væru engar.
wÞú hefir þó líklega ekki klætt jóla-
köttinn«, hélt Bjarni áfram. »Aldrei
heíi ég orðið svo frægur. En þið,
strákar?«
Nei, nei, nei, enginn þeirra hafði klætt
jólaköttinn — nema ég. Þeir hefðu víst
kallað það að klæða jólaköttinn, þó ég
hefði greint þeim frá svörtu, bryddu
sauðskinnsskónum, sem ég fékk, og
þeir hetðu líklega heldur ekki kallað
það jólagjöf, þó ég heíði nefnt rauða
kertið og fallegu laufabrauðs-kökuna,
sem ég fékk.
Drengirnir fóru svo að tala um eitt-
hvað annað sín á milli, en ég gaf mig
ekki að þeim. Þeir tóku upp matar-
bitann sinn, sem þeir höíðu með sér
i skólann, og fóru að borða. Við vor-
um vanir að borða nestið okkar ein-
hvern tima í frímínútunum. Dreng-
irnir voru margir hverjir með úttroðna
vasa af alls konar góðgæti. Eg átti
líka svolítinn bita einhverstaðar í fór-
um mínum, en ég snerti ekki við hon-
um; þeir gátu hlegið að einhverju
öðru, skólabræður mínir, en hálf-þurr-
um>úgbrauðsbita, sem ég hafði í nesti.
Ýmsar nýjar hugsanir vöknuðu hjá
mér á þessu augnabliki. Eg fór að
finna’sárt til þess, hvað ég var fátækur.
líg sá það alt i einu, hvað fötin min
voru slitin og fátækleg, í samanburði
við fötin hinna drengjanna, sem margir
hverjir voru ríkmannlega til fara.
Við vorum kölluð inn í skólann og
kenslustund byrjaði. Það var reikn-
ingur hjá okkur. Eg var vanur að
hafa mjög gaman af reikningstímanum,
en í þetta skifti átti ég fullerfitt með
að fylgjast með. í hverju einasta dæmi
voru krónur og aurar; það úði og
grúði af þeim á spjaldinu minu, en vas-
inn minn var tómur, og jólin rétt að
segja komin!
Það hlaut að vera gaman að vera
ríkur og geta keypt sér alt, sem mann
langaði til. Ég var að hugsa um það
á leiðinni heim. Eg stóð við hjá búð-
argluggunum og virti fyrir mér jóla-
gullin, sem raðað var i þá. Þar voru
býsn af leikföngum, brúðum, knöttum,
lúðrum, myndabókum, hljóðpipum og
mörgu íleiru, sem ég er nú búinn að
gleyma, en af öllu öðru bar þó hvíta,
fallega skipið, sem var í glugganum á
Grímsbúð. Það stóð þar með rá og
reiða og fullum seglum, og á skips-
hliðina var letrað með rauðum, skraut-
legum stöfum: »Gleðileg jól!«
Þarna var bærileg jólagjöf! Mér llaug
íljótt í hug, að Bjarni sýslumannsins
mundi fá þetta skip á jólunum. Og í
fyrsta skifti á æfi minni fann ég til
öfundar. Eg öfundaði Bjarna, ríka
drenginn, sem fékk alt, sem hann lang-
aði til. Ég stóð lengi hjá búðarglugg-
anum og einblíndi á skipið, svo rölti
ég ólundarlegur heim.
Mamma var að keppast við að sauma.
»Það er gott að þú kemur, Nonni
minn«, sagði hún og kysti mig; »ég
þarf að senda þig eftir olíu, þvi nú
þarf ég að vaka fram eftir í nótt, til
þess að ljúka við kjólinn hennar frú