Æskan - 24.12.1912, Blaðsíða 15

1912
JÓLABLAÐ ÆSIÍUNNAR
XIII
Eftir klukkutima sagði kenslukonan
að bezt væri að hætla, því þær perur,
sem eftir væru, þyrftu að þroskast betur.
»En nú verðið þið að fá eitthvað í
kaup«, sagði lnin og tróð vasa þeirra
fulla af perum. Tumi lilli stóð og var
mjög aumingjalegur meðan hún var
að láta í vasa hans, og hann hefði
næstum þvi heldur viljað fá löðrung
fyrir hverja peru, svo skammaðist
hann sín. (Sjá mynd á bls. XII).
En í rökkrinu, þegar kenslukonan
ætlaði að fara að kveikja á lampanum
og leiðrétta stíla-hunkann, sem lá á
borðinu, heyrði hún liægt fótatak fyrir
framan hurðina; síðan var lokið upp.
Þar var þá Tumi kominn.'
»Lokaðu hurð-
inni og komdu
nær,Tumiminn«,
sagði hún vin-
gjarnlega.
Hann gekk hægt
til hennar, niður-
lútur og rjóður,
og tók, án þess
að líta á hana,
perurnar upp úr
vasa sínum, þær
sem hún hafði
gefið honum, og
lagði þær í kjöltu
hennar og sagði með ekkaþrunginni
röddu: »Eg vil ekki —- hafa þær, —
þvi við komum ekki — til að hjá- —
hjálpa yður, lieldur ætluðum — við —
að — að —«. Og nú fór hann að há-
gráta. Kenslukonan strauk hendinni
hlíðlega um hárið á honum og sagði:
»Ég veit það, Tumi minn. Þú og
hinir drengirnir höfðuð fengið lyst á
perunum mínum og hugsuðuð ekki
út í, að þið gerðuð ykkur að þjófum
með því að taka þær. En svo hugs-
aði ég að það væri bezt að gera ykkur
að samverkamönnum mínum, og þá
mynduð þið seinna meir betur eftir
því, að maður á aldrei að gera neitt,
sem hann þarf að skammast sin fyrir,
og skulum við ekki verða óvinir út
úr því«.
Tumi fór þaðan miklu glaðari en
hann kom, og þakklæti sitt sýndi hann
i verkinu með því að verða miklu
iðnari og kappsamari en áður.
Aldrei gleymdi hann kenslukonunni
sinni, þótt leiðir þeirra yrðu brátt að
skilja. Foreldrar hans fluttu hálfu ári
siðar til annars bæjar, og Tumi var
settur þar í stóran drengjaskóla.
Tveim árum seinna fór hann með
skóladrengjum út í skóg að skemta
sér. Með hljóðfæraslætti og með marga
fána gengu drengirnir í röðum undir
stjórn kennara þeirra gegnum skóginn.
Alt i einu kom Tumi auga á hefðar-
konu, sem gekk þar og leiddi með
sér tvær titlar stúlkur. Þær námu
staðar og horfðu brosandi á hinn
glaða hóp, sem gekk fram hjá. Þá
þekti hann þar sína fyrverandi kenslu-
konu, og önnur litla stúlkan var
Gústa, dóttir lyfsalans, sem kom í
skólann sama dag og hann. Tumi
var einn af fánaberendunum, og í
gleði sinni yfir þessum endurfundi
veifaði hann fánanum sinum og hróp-
aði af öllum mætti: »Húrra! húrra!«