Æskan - 24.12.1912, Blaðsíða 9

1012
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
VII
systkinum mínum fyrir aurana, sem
af gengu.
Ég hélt nú beint heim, en ég var
ekki eins ánægður og ég hafði búist
við, þegar ég væri orðinn skipseigandi.
Ég heíði getað notað þessar 2 krónur
miklu betur. En það var of seint að
tala um slíkt.
»Ósköp varstu lengi núna, vinurinn
minn«, sagði mamma og leit vingjarn-
lega til min, þegar ég kom inn. »Éú
hefir líklega orðið að bíða hjá frúnni;
hún hefir sjálfsagt haft nóg að gera«.
Eg svaraði engu orði. Eg hafði ekk-
ert þurft að biða hjá frú Sigriði, en ég
sagði henni ekki, hvar ég haíði beðið.
Mamma fór' svo að skrifa það á blað,
sem ég átti að kaupa handa okkur til
jólanna. Hún verðlagði það alt og
reiknaði svo saman andvirðið. Hún
gætti að þvi, hvað hún mátli láta af
peningum, og svo strykaði hún út af
blaðinu eða hún munaði af einhverju,
sem átti að kaupa. Loks var seðillinn
tilbúinn, og enn lagði ég á stað.------
Hetðu krónurnar minar bæzt við, þá
hefði mamma min ekki þurft að stryka
neitl út af blaðinu. En skipið var
komið í koífortið milt og ég var búinn
með peningana mína.
Eg lauk erindum mínum i búðun-
um, og kom heim aftur hlaðinn bréf-
pokum og bögglum. Mamma klappaði
á kollinn á mér og kallaði mig góða
drenginn sinn duglega. Eg var vanur
að lilaupa upp um hálsinn á henni,
þegar hún var að þakka mér fyrir þá
litlu hjálp, sem ég gat látið henní í
té. En ég gerði það ekki í þetta skifti.
Eg roðnaði út undir eyru, þvi ég fann
það vel, að það var ekki góður drengur,
sem fór á bak við hana mömmu sína,
og keypti leikföng handa sjálfum sér
fyrir peninga, sem hann átti að sjálf-
sögðu að fá mömmu sinni. Nei, ég
var ekki góður drengur.
Um kvöldið settist mamma við að
lagfæra fötin, sem við áttum að hafa
á jólunum.
»Ég var búin að hugsa mér að kaupa
mér nú í svuntu fyrir jólin«, sagði
mamma og skoðaði svörtu svuntuna
sína, sem hún hafði brúkað fyrir spari-
svuntu i mörg ár. »En ég læt það
bíða til vorsins«, bætti hún við.
Ekki leið mér betur þegar ég heyrði
þelta. Ó, að ég hefði heldur keypt í
svuntu handa henni mömmu, eða þá
gert eins og ég var vanur þegar ég
eignaðist aura, að fá henni þá, og þá
var ég alt af miklu ánægðari en nú.
Eg hafði enga ánægju af skipinu; ég
leit ekki á það i kollortinu og sýndi
það engum, og nefndi það ekki á nafn
við mömmu. En það var orðið mér
erflð samvizkubyrði, og mér leið því
ver sem lengur leið. — —
Jólanóttin var komin. Við systkinin
sátum spariklædd i kringum borðið i
litlu stofunni okkur. Það logaði á 4
kertum á borðinu, — við áttum sitt
kertið hvert og mamina átti eitt sjálf.
Við bræðurnir vorum með nýja mynda-
klúta í vösunum og spáný stigvél á
fótunum, og Soffía systir var með
fallega, nýja svuntu.
Mamma tók svo lestrarbókina og
sálmabókina, og hún las jólaguðspjallið